Unu'e el'don'it'a en Esperant'o de Bookleaf Publishing, 1997. Vid'u http://www.poboxes.com/bookleaf/ Ĉi tiu traduk'o kopi'rajt'a © 1997 Donald Broadribb. Ĉi tiu el'don'o est'as korekt'it'a versi'o, juli'o 2000.
La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1915. La liter'tip'o est'as 16 sur 18.7 pkt Elegant Garamond.
L. Frank Baum
La Arme'o da Infan'o'j, kiu'j sieĝ'is la Poŝt'ofic'ej'o'n, konker'is la Poŝt'ist'o'j'n kaj liver'is al mi si'a'j'n obe'end'a'j'n ordon'o'j'n, insist'is ke Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo en'ir'u la Land'o'n Oz, kie Trot pov'os ĝu'i la kompan'ec'o'n de Doroteo, Betinjo Bobin kaj Ozma, kaj la unu'krur'a vel'ist'o pov'os far'iĝ'i kamarad'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, la Vil'ul'o, Tik-Toko kaj ĉiu'j ali'a'j kurioz'a'j ul'o'j loĝ'ant'a'j en tiu mir'ind'a fe'land'o.
Est'is tut'e ne facil'e obe'i tiu'n ordon'o'n kaj sekur'e sur'ter'ig'i Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon en Oz, kiel vi trov'os leg'ant'e ĉi tiu'n libr'o'n. Efektiv'e, la plej grand'a'j streb'o'j de ni'a kar'a mal'nov'a amik'o la Bird'o- tim'ig'il'o neces'is, por sav'i ili'n de terur'a sort'o sur'voj'e; sed kiam la rakont'o fin'iĝ'as, ili loĝ'as feliĉ'e en la grandioz'a palac'o de Ozma kaj Doroteo promes'is al mi ke Buton- Bril'o kaj la tri knab'in'o'j nepr'e renkont'os, post ne'long'e, kelk'a'j'n ekster'ordinar'a'j'n aventur'o'j'n en la Land'o Oz, kiu'j'n mi esper'as rajt'i rakont'i al vi en la sekv'a Libr'o pri Oz.
Inter'temp'e, mi mult'e dank'as al mi'a'j mal'grand'a'j leg'ant'o'j pro ili'a daŭr'a entuziasm'o pri la rakont'o'j pri Oz, kiu'n esprim'as la mult'a'j leter'o'j kiu'j'n ili send'as al mi, kaj kiu'j'n mi am'e gard'as. Neces'as pli kaj pli da Libr'o'j pri Oz ĉiu'jar'e por kontent'ig'i la postul'o'j'n de mal'nov'a'j kaj nov'a'j leg'ant'o'j, kaj form'iĝ'is mult'a'j “Societ'o'j por Leg'i pri Oz”, kie la divers'a'j membr'o'j laŭt'leg'as la Libr'o'j'n pri Oz kiu'j'n ili posed'as. Ĉio ĉi mult'e plezur'ig'as mi'n kaj kuraĝ'ig'as mi'n verk'i pli da rakont'o'j pri Oz. Kiam la infan'o'j sufiĉ'e leg'is, mi esper'as ke ili inform'os mi'n, kaj mi tiam pen'os verk'i i'o'n ali'a'n.
L. F RANK B AUM “Reĝ'a Histori'ist'o de Oz.”
“OZCOT”
ĉe HOLLYWOOD en KALIFORNIO, 1915.
“Mi ne plen'e kompren'as tio'n, Kap’tan'o Vilĉjo,”
respond'is la knab'in'et'o per serioz'a voĉ'o, post moment'o da pens'ad'o, dum kiu ŝi'a'j okul'o'j sekv'is tiu'j'n de la mal'jun'a vel'ist'o trans la vitr'ec'a'n surfac'o'n de la mar'o.
“Ŝajn'as al mi ke ju pli ni lern'is des pli ni gajn'is.”
“Mi sci'as; unu'a'vid'e ŝajn'as tiel,” dir'is la vel'ist'o, kap'jes'ant'e; “sed kiu'j mal'plej sci'as em'as supoz'i ke ili sci'as ĉio'n sci'ebl'a'n, dum kiu'j plej'mult'e sci'as agnosk'as kiom grand'eg'a est'as ĉi tiu mond'o. Tiu'j sci'ant'o'j kompren'as ke unu viv'daŭr'o ne’stas sufiĉ'e long'a por pli ol nur kelk'foj'e en'puŝ'i la sci'o'rem'il'o'j'n.”
Trot ne respond'is. Ŝi est'is tre mal'grand'a knab'in'o, kun grand'a'j solen'a'j okul'o'j kaj serioz'a simpl'a mien'o.
Kap’tan'o Vilĉjo jam de mult'a'j jar'o'j est'as ŝi'a fidel'a kompan'o kaj instru'is al ŝi preskaŭ ĉio'n kio'n ŝi sci'as.
Li est'is mir'ind'a person'o, tiu Kap’tan'o Vilĉjo. Ne ver'e tre mal'jun'a, kvankam li'a har'ar'o est'is griz'a—kaj est'is mal'mult'e da ĝi. La plej'part'o de li'a kap'o est'is kalv'a kiel ov'o kaj bril'a kiel lak'it'a tuk'o, kaj tio kaŭz'is li'a'j'n orel'o'j'n komik'e el'star'i. Li'a'j okul'o'j aspekt'is mild'a'j kaj est'is pal'blu'a'j, kaj li'a rond'a vizaĝ'o est'is mal'glat'a kaj bronz'kolor'a. La mal'dekstr'a krur'o de Kap’tan'o Vilĉjo mank'is, sub'e de la genu'o, kaj tial la vel'ist'o ne plu vel'is sur la mar'o'j. La lign'a krur'o kiu'n li uz'is est'is sufiĉ'e bon'a por promen'ad'o sur la ter'o, aŭ eĉ por rem'i aŭ vel'i boat'et'o'n en kiu est'is Trot, sur la ocean'o, sed kiam tem'is pri “kur'i supr'e'n” aŭ plen'um'i aktiv'a'j'n task'o'j'n sur ŝip'o, la mal'jun'a vel'ist'o ne sufiĉ'e kapabl'is.
La perd'o de li'a krur'o ruin'ig'is li'a'n karier'o'n kaj la mal'jun'a vel'ist'o komfort'ig'is si'n per si'n'dediĉ'o al la eduk'ad'o kaj akompan'ad'o de la knab'in'et'o.
La akcident'o okaz'int'a al la krur'o de Kap’tan'o Vilĉjo far'iĝ'is ĉirkaŭ la temp'o kiam nask'iĝ'is Trot, kaj ek'de tiam li loĝ'as kun la patr'in'o de Trot kiel “plej'el'star'a pension'an'o”, ĉar li ŝpar'is sufiĉ'a'n mon'o'n por pag'i si'a'j'n ĉiu'semajn'a'j'n kost'o'j'n. Li am'is la beb'o'n kaj oft'e ten'is ŝi'n sur si'a'j genu'o'j; ŝi'a unu'a vetur'o est'is sur la ŝultr'o'j de Kap’tan'o Vilĉjo, ĉar ŝi ne hav'is beb'o'ĉar'o'n; kaj kiam ŝi komenc'is sur'pied'e stumbl'e promen'ad'i la infan'o kaj la vel'ist'o far'iĝ'is intim'a'j kamarad'o'j kaj kun'e ĝu'is mult'a'j'n strang'a'j'n aventur'o'j'n.
Oni dir'as ke la fe'in'o'j ĉe'est'is la nask'iĝ'o'n de Trot kaj mark'is ŝi'a'n frunt'o'n per si'a'j ne'vid'ebl'a'j mistik'a'j sign'o'j, tiel ke ŝi pov'is vid'i kaj far'i mult'a'j'n mir'ind'a'j'n ag'o'j'n.
La akaci'a arb'o est'is supr'e de alt'a klif'o, sed pad'o konduk'is mal'supr'e'n laŭ la bord'o zigzag'e al la rand'o de la akv'o, kie la boat'o de Kap’tan'o Vilĉjo est'is lig'it'a al rok'o per dik'a ŝnur'eg'o. La post'tag'mez'o est'is varm'eg'a kaj humid'a, apenaŭ est'is blov'et'o de la aer'o, do Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot sid'ad'is kviet'e en la ombr'o de la arb'o, atend'ant'e ĝis la sun'o sufiĉ'e mal'alt'iĝ'os por ke ili pov'u rem'vetur'et'i.
Ili decid'is vizit'i iu'n el la grand'a'j kav'o'j kiu'j'n la ond'o'j ĉiz'is el la rok'o'plen'a bord'o dum mult'a'j jar'o'j da sen'paŭz'a streb'ad'o. La kav'o'j est'is font'o de konstant'a plezur'o por kaj la knab'in'o kaj la vel'ist'o, kiu'j am'is esplor'i ili'a'j'n mir'ig'a'j'n fon'o'j'n.
“Mi kred'as, Kap’tan'o,” koment'is Trot, fin'e, “ke ven'is la hor'o kiam ni komenc'u.”
La mal'jun'ul'o sagac'e rigard'is la ĉiel'o'n, la mar'o'n kaj la sen'mov'a'n boat'o'n. Post tio li kap'ne'is.
“Ebl'e ven'is la hor'o, Trot,” li respond'is, “sed al mi tut'e ne plaĉ'as la aspekt'o de la post'tag'mez'o ĉi'foj'e.”
“Kio mal'ĝust'as?” ŝi demand'is surpriz'it'e.
“Mi ne sci'as dir'i. Simpl'e est'as ke tro kviet'as laŭ mi'a opini'o. Neni'a vent'o, eĉ ne mov'iĝ'et'o de la akv'o, neni'a mev'o flug'ant'a ie ajn, kaj la fin'o de la plej varm'eg'a tag'o de l’ jar'o. Mi ne’stas veter'prognoz'ist'o, Trot, sed ĉiu vel'ist'o sci'us ke la sign'o'j est'as minac'a'j.”
“Mi pov'as vid'i neni'o'n mal'ĝust'a'n,” dir'is Trot. “Se est'us nub'o en la ĉiel'o, eĉ nur grand'et'a kiel mi'a dik'fingr'o, ebl'e tio rajt'us mal'trankvil'ig'i ni'n; sed— rigard'u, Kap’tan'o!—la ĉiel'o ne pov'us est'i pli klar'a.”
Li re'rigard'is kaj kap'jes'is.
“Ebl'e ni pov'os bon'e ating'i la kav'o'n,” li konsent'is, ne vol'ant'e sen'plezur'ig'i ŝi'n. “Est'as nur mal'long'a distanc'o, kaj ni zorg'e atent'os; do ven'u, Trot.”
Kun'e ili mal'supr'e'n'is laŭ la zigzag'ant'a pad'o al la mar'bord'o. Tut'e ne est'is mal'facil'e por la knab'in'o paŝ'i laŭ la krut'a voj'o, sed Kap’tan'o Vilĉjo, pro si'a lign'a krur'o, dev'is ten'i rok'o'j'n kaj radik'o'j'n foj'foj'e por evit'i fal'o'n. Sur sen'dekliv'a pad'o li est'is vigl'a kiel ĉiu ajn, sed grimp'i supr'e'n aŭ mal'supr'e'n laŭ mont'et'o'flank'o neces'ig'is zorg'o'j'n.
Ili sekur'e ating'is la boat'o'n kaj dum Trot mal'lig'is la ŝnur'o'n Kap’tan'o Vilĉjo etend'is man'o'n en fend'o'n de la rok'o kaj el'tir'is plur'a'j'n seb'a'j'n kandel'o'j'n kaj skatol'o'n da vaks'alumet'o'j, kiu'j'n li ĵet'is en la ampleks'a'j'n poŝ'o'j'n de si'a “sudokc’a”. Tiu sudokc’a est'is ne'long'a mantel'o el ole'it'a led'o kiu'n la mal'jun'a vel'ist'o sur'port'is ĉiam—kiam li ja sur'port'is mantel'o'n— kaj la poŝ'o'j ĉiam en'hav'is ar'o'n da objekt'o'j, util'a'j kaj ornam'a'j, kiu'j sci'vol'ig'is eĉ Trot'o'n pri el kie ili ven'is kaj kial Kap’tan'o Vilĉjo opini'as ili'n valor'a'j. La poŝ'tranĉ'il'o'j—unu grand'a kaj unu mal'grand'a—la pec'o'j de ŝnur'o, la fiŝ'hok'o'j, la najl'o'j: ili pov'us est'i util'a'j divers'okaz'e. Sed ŝel'er'o'j, kaj lad'skatol'et'o'j kun ne'kon'at'a en'hav'o, buton'o'j, pinĉ'il'o'j, botel'o'j da kurioz'a'j ŝton'o'j k.s., ŝajn'is tut'e ne'neces'a'j, cert'e ne kun'pren'ind'a'j. Tio est'is afer'o de Kap’tan'o Vilĉjo, tamen, kaj nun kiam li al'don'is la kandel'o'j'n kaj la alumet'o'j'n al si'a kolekt'o Trot ne koment'is, ĉar ŝi sci'is ke ĉi tiu'j est'as por lum'ig'i la voj'o'n tra la kav'o'j.
La vel'ist'o ĉiam rem'is la boat'o'n, ĉar li manipul'is la rem'il'o'j'n fort'e kaj lert'e. Trot sid'is en la mal'antaŭ'o kaj stir'is. La lok'o kie ili en'boat'iĝ'is est'is mal'grand'a golf'et'o, kaj la boat'o trans'ir'is mult'e pli grand'a'n golf'o'n cel'ant'e for'a'n promontor'o'n kie situ'as la kav'o'j, tuj ĉe la bord'o de la akv'o. Ili est'is preskaŭ du kilo'metr'o'j'n for de la bord'o kaj ebl'e du'on'voj'e trans'ir'is la golf'o'n kiam Trot subit'e ek'sid'is rekt'e kaj kri'is: “Kio est'as tio, Kap’tan'o?”
Li ĉes'is rem'i kaj part'e turn'is si'n por rigard'i.
“Tio, Trot,” li mal'rapid'e respond'is, “al mi aspekt'as eg'e simil'a al kirl'akv'o.”
“Kio kaŭz'as ĝi'n, Kap’tan'o?”
“Kirl'o en la aer'o est'ig'as kirl'o'n en la akv'o. Mi tim'is ke ni trov'os danĝer'o'j'n, Trot. Mal'ĝust'e aspekt'is. La aer'o est'is tro kviet'a.”
“Ĝi proksim'iĝ'as,” dir'is la knab'in'o.
La mal'jun'ul'o ek'kapt'is la rem'il'o'j'n kaj komenc'is rem'i kiel ebl'e plej'fort'e.
“Ĝi ne proksim'iĝ'as al ni, Trot,” li spir'eg'is; “ni proksim'iĝ'as al la kirl'akv'o. Ĝi tir'as ni'n al si kvazaŭ magnet'o!”
La sun'bronz'it'a vizaĝ'o de Trot est'is iom pli pal'a dum ŝi firm'e ten'is la stir'il'o'n kaj pen'is for'stir'i la boat'o'n; sed ŝi dir'is neni'a'n vort'o'n indik'ant'a'n tim'o'n.
La kirl'ad'o de la akv'o dum ili proksim'iĝ'is far'is muĝ'a'n son'o'n kiu est'is tim'ig'a. Tiom feroc'a kaj fort'a est'is la kirl'akv'o ke ĝi tir'is la surfac'o'n de la mar'o en la form'o'n de grand'a pelv'o, dekliv'ant'a mal'supr'e'n cel'e la centr'o'n, kie grand'a tru'o est'is far'it'a en la ocean'o— tru'o kun mur'o'j el akv'o ten'at'a en si'a lok'o de la rapid'a kirl'ad'o de la aer'o.
La boat'o en kiu vetur'is Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo est'is ĝust'e ĉe la ekster'a bord'o de tiu pelv'simil'a dekliv'o, kaj la mal'jun'a vel'ist'o tut'e bon'e sci'is ke krom se li pov'os rapid'e for'puŝ'i la mal'grand'a'n boat'o'n de la rapid'ant'a akv'o'flu'o ili baldaŭ est'os tir'it'a'j en la grand'a'n nigr'a'n tru'o'n kiu osced'as en la mez'o. Do li uz'is si'a'n tut'a'n fort'o'n kaj tir'is kiel neniam antaŭ'e li tir'is. Li tiel fort'e tir'is ke la mal'dekstr'a rem'il'o ek'romp'iĝ'is kaj stern'is Kap’tan'o'n Vilĉjon sur la plank'o'n de la boat'o.
Li sufiĉ'e rapid'e re'star'ig'is si'n kaj rigard'et'is trans la flank'o'n. Post tio li rigard'is Trot'o'n, kiu sid'is tut'e sen'mov'e, kun serioz'a for'vid'ant'a rigard'o en si'a'j dolĉ'a'j okul'o'j. La boat'o nun rapid'is propr'a'ag'e, sekv'ant'e la lini'o'n de la cirkl'a pelv'o ĉirkaŭ'e'n kaj ĉirkaŭ'e'n pli proksim'e'n al la grand'a tru'o en la centr'o. Pli'a pen'o eskap'i de la kirl'akv'o est'us sen'util'a, kaj kompren'ant'e tiu'n fakt'o'n Kap’tan'o Vilĉjo turn'is si'n al Trot kaj met'is brak'o'n ĉirkaŭ ŝi'n, kvazaŭ por ŝild'i ŝi'n kontraŭ la terur'a sort'o ven'ont'a al ili. Li ne prov'is parol'i, ĉar la muĝ'o de la akv'o dron'ig'us la son'o'n de li'a voĉ'o.
Tiu'j du fidel'a'j kamarad'o'j front'is danĝer'o'j'n jam antaŭ nun, sed neni'o'n egal'a'n al tiu kiu nun front'as ili'n. Tamen Kap’tan'o Vilĉjo, rimark'ant'e la rigard'o'n en la okul'o'j de Trot kaj memor'ant'e kiel oft'e ŝi'n protekt'is ne'vid'ebl'a'j fort'o'j, ne plen'e perd'is esper'o'n.
La grand'a tru'o en la obskur'a akv'o—nun pli kaj pli proksim'iĝ'ant'a—aspekt'is ver'e terur'a; sed ili ambaŭ sufiĉ'e kuraĝ'is front'i ĝi'n kaj atend'i la rezult'o'n de la aventur'o.
Unu'e ili'a fal'o est'is rapid'a kiel de sag'o, sed baldaŭ ili ŝajn'is fal'i mal'pli rapid'e kaj Trot est'is preskaŭ cert'a ke ne'vid'at'a'j brak'o'j ĉirkaŭ'as ŝi'n, sub'ten'ant'e ŝi'n kaj protekt'ant'e ŝi'n. Ŝi pov'is vid'i neni'o'n, ĉar la akv'o plen'ig'is ŝi'a'j'n okul'o'j'n kaj mal'klar'ig'is ŝi'a'n vid'o'n, sed ŝi firm'e kroĉ'is si'n al la sudokc’a de Kap’tan'o Vilĉjo, dum ali'a'j brak'o'j firm'e kroĉ'is si'n al ŝi, kaj tiel ili iom post iom sink'is mal'supr'e'n kaj plu mal'supr'e'n ĝis ili fin'e ek'halt'is, kaj komenc'is re'supr'e'n'ir'i.
Sed ŝajn'is al Trot ke ili ne lev'iĝ'as rekt'e al la surfac'o de kiu ili ven'is. La akv'o ne plu kirl'is ili'n kaj ili ŝajn'is tir'at'a'j oblikv'e tra trankvil'a'j'n frid'et'a'j'n ocean'a'j'n profund'o'j'n. Kaj subit'e—mult'e pli rapid'e ol mi pov'is rakont'i—ili ek'traf'is la surfac'o'n kaj est'is stern'it'a'j plat'e sur sabl'a'n plaĝ'o'n, kie ili kuŝ'is sufok'e kaj pen'ant'e spir'i kaj ne sci'ant'e kio okaz'is al ili.
Trot la unu'a re'konsci'iĝ'is. Liber'ig'int'e si'n de la mal'sek'a kroĉ'o de Kap’tan'o Vilĉjo, ŝi frot'is la akv'o'n el si'a'j okul'o'j kaj post'e ĉirkaŭ'rigard'is. Mild'a blu'verd'a bril'o lum'ig'is la lok'o'n, kiu aspekt'is ia kavern'o, ĉar supr'e kaj ambaŭ'flank'e de ŝi est'is mal'glat'a'j rok'o'j. Ili est'is ĵet'it'a'j sur plaĝ'o'n de klar'a sabl'o, kiu dekliv'et'is supr'e'n de la lag'et'o da akv'o ĉe ili'a'j pied'o'j—lag'et'o kiu sen'dub'e konduk'is en la grand'a'n ocean'o'n kiu nutr'as ĝi'n. Preter la ating'o de la ond'o'j de la lag'et'o est'is pli da rok'o'j, kaj ankoraŭ pli kaj pli, mal'aper'ant'a'j en la obskur'a'j'n zigzag'o'j'n kaj fon'o'j'n kiu'j'n la bril'ant'a lum'o el la akv'o ne penetr'is.
La lok'o aspekt'is mal'uz'at'a kaj sol'ec'a, sed Trot est'is dank'em'a ke ŝi plu viv'as kaj neni'a'n grav'a'n damaĝ'o'n sufer'is dum si'a mal'plezur'ig'a aventur'o sub'akv'a. Apud ŝi Kap’tan'o Vilĉjo blov'et'ad'is kaj tus'ad'is, pens'ant'e el'pel'i la akv'o'n kiu'n li glut'is. Ambaŭ est'is tra'mal'sek'ig'it'a'j, tamen la kavern'o est'is varm'a kaj komfort'a kaj mal'sek'ig'o tut'e ne ĉagren'is la knab'in'et'o'n.
Ŝi ramp'is supr'e'n laŭ la sabl'a dekliv'et'o kaj kolekt'is per si'a man'o ar'o'n da sekv'a'j mar'herb'o'j, per kiu'j ŝi viŝ'is la vizaĝ'o'n de Kap’tan'o Vilĉjo kaj for'sorb'is la akv'o'n el li'a'j okul'o'j kaj orel'o'j. Baldaŭ la mal'jun'ul'o sid'iĝ'is kaj intens'e rigard'is ŝi'n. Post tio li gest'is per si'a kalv'a kap'o tri'foj'e kaj dir'is per glugl'a voĉ'o: “Ver'e bon'e Trot; ver'e bon'e! Ni ne ating'is la ŝrank'o'n de l’ mar'vir'o ĉi'foj'e, ĉu ne? Kvankam la kial'o'n, kaj kial ni est'as ĉi tie, est'as pli ol mi pov'as kompren'i.”
“Trankvil'u, Kap’tan'o,” ŝi respond'is. “Ni est'as sufiĉ'e sekur'a'j, mi supoz'as, almenaŭ provizor'e.”
Li prem'is la akv'o'n el la mal'supr'o de si'a mal'strikt'a pantalon'o kaj palp'is si'a'j'n lign'a'n krur'o'n kaj brak'o'j'n kaj kap'o'n, kaj trov'int'e ke li kun'hav'as ĉiu'j'n si'a'j'n part'o'j'n li kuraĝ'is zorg'e ekzamen'i ili'a'j'n ĉirkaŭ'aĵ'o'j'n.
“Kie laŭ vi'a supoz'o ni est'as, Trot?” li baldaŭ demand'is.
“Ne sci'as, Kap’tan'o. Ebl'e en iu el ni'a'j kav'o'j.”
Li kap'ne'is. “Ne,” dir'is li, “mi tut'e ne opini'as tio'n.
La distanc'o laŭ kiu ni lev'iĝ'is ne ŝajn'is eĉ du'on'o de la distanc'o laŭ kiu ni sink'is; kaj rimark'u ke tut'e ne’stas ekster'a en'ir'ej'o de ĉi tiu kavern'o. Est'as ia kupol'o super ĉi tiu lag'et'o da akv'o, kaj krom se ekzist'as tra'ir'ej'o en la fon'o, preter'e, ni est'as plen'e kapt'it'a'j.”
Trot rigard'is pens'o'plen'e trans si'a'n ŝultr'o'n.
“Post iom da ripoz'o,” ŝi dir'is, “ni ramp'u tie'n kaj trov'u ĉu est'as el'ir'ej'o.”
Kap’tan'o Vilĉjo met'is man'o'n en la poŝ'o'n de si'a ole'led'a mantel'o kaj el'pren'is si'a'n pip'o'n. Ĝi ankoraŭ est'is sek'a, ĉar li gard'is ĝi'n en ole'led'a uj'o kun si'a tabak'o. Li'a'j alumet'o'j est'is en strikt'a lad'skatol'et'o, do post kelk'a'j moment'o'j la mal'jun'a vel'ist'o fum'ad'is kontent'e. Trot sci'is ke tio help'as li'n pens'i kiam li renkont'as i'a'n ajn ĉagren'o'n. Ankaŭ, la pip'o mult'e help'is trankvil'ig'i la mal'jun'a'n vel'ist'o'n, post li'a long'a en'akv'ad'o kaj li'a terur'iĝ'o—terur'o pli pro mal'trankvil'o pri Trot ol pri li mem.
25La Bird'o'tim'ig'il'o de Oz La sabl'o est'is sek'a kie ili sid'as, kaj sorb'is la akv'o'n kiu gut'is de ili'a'j vest'o'j. Kiam Trot prem'is la akv'o'n el si'a har'ar'o ŝi komenc'is re'sent'i si'n normal'a. Post kelk'a temp'o ili sur'pied'iĝ'is kaj ramp'is laŭ la dekliv'o supr'e'n al la dis'a'j rok'o'j. Kelk'a'j el ili est'is gigant'a'j, sed per tra'ir'ad'o inter kelk'a'j kaj ĉirkaŭ ali'a'j ili sukces'is ating'i la ekstrem'a'n fon'o'n de la kavern'o.
“Jes,” dir'is Trot, interes'at'e, “jen rond'a tru'o.”
“Kaj est'as nigr'e kiel la nokt'o intern'e de ĝi,”
koment'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Malgraŭ'e,” respond'is la knab'in'o, “ni esplor'u ĝi'n por trov'i kie'n ĝi ir'as, ĉar ĝi est'as la sol'ebl'a voj'o el ĉi tiu lok'o.”
Kap’tan'o Vilĉjo okul'um'is la tru'o'n dub'o'plen'e.
“Ebl'e ĝi est'as voj'o el ĉi tie, Trot,” li dir'is, “sed ebl'e ĝi est'as voj'o en mult'e mal'pli agrabl'a'n lok'o'n ol ĉi tiu.
Mi em'as opini'i ke plej bon'a plan'o est'as rest'i jam ĉi tie.”
Ankaŭ Trot ne est'is cert'a, kiam ŝi tiel pri'pens'is la plan'o'n. Post kelk'a temp'o ŝi re'ramp'is al la sabl'o, kaj Kap’tan'o Vilĉjo sekv'is ŝi'n. Dum ili sid'iĝ'is la infan'o rigard'is pens'em'e la plen'eg'a'j'n poŝ'o'j'n de la vel'ist'o.
“Kiom da manĝ'aĵ'o'j ni hav'as, Kap’tan'o?” ŝi demand'is.
“Ses ŝip'biskvit'o'j'n kaj pec'o'n da fromaĝ'o,” li respond'is. “Ĉu vi vol'as iom nun, Trot?”
Ŝi kap'ne'is dir'ant'e: “Ver'ŝajn'e ni pov'os viv'i per tio ebl'e tri tag'o'j'n, se ni est'os tre zorg'o'plen'a'j.”
“Pli long'e, Trot,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo, sed li'a voĉ'o est'is iom mal'trankvil'a kaj trem'a.
“Sed se ni rest'os ĉi tie ne'evit'ebl'e ni mort'mal'sat'os fin'e,” plu'dir'is la knab'in'o, “tamen se ni en'ir'os la obskur'a'n tru'o'n—”
“Est'as mal'pli facil'e front'i kelk'a'j'n fat'o'j'n ol mort'mal'sat'o'n,” dir'is la vel'ist'o tre serioz'e. “Ni ne sci'as kio est'as en tiu obskur'a tru'o, Trot, nek kie'n ĝi konduk'us ni'n.”
“Ni pov'as el'trov'i tio'n,” ŝi obstin'is.
Anstataŭ respond'i Kap’tan'o Vilĉjo komenc'is serĉ'i en si'a'j poŝ'o'j. Li baldaŭ el'tir'is mal'grand'a'n pak'aĵ'o'n da fiŝ'hok'o'j kaj long'a'n ŝnur'o'n. Trot rigard'is li'n kun'lig'i ili'n. Post tio li ramp'is iom'et'e supr'e'n laŭ la dekliv'o kaj renvers'is grand'a'n rok'o'n. Du aŭ tri mal'grand'a'j krab'o'j komenc'is for'kur'i sur la sabl'o kaj la mal'jun'a vel'ist'o kapt'is ili'n kaj met'is unu sur si'a'n hok'o'n kaj la ali'a'j'n en si'a'n poŝ'o'n. Re'ven'int'e al la lag'et'o li sving'is la hok'o'n super si'a'n ŝultr'o'n kaj ĉirkaŭ si'a'n kap'o'n kaj ĵet'is ĝi'n en preskaŭ la centr'o'n de la akv'o, kie li las'is ĝi'n sink'i iom post iom, plen'e etend'ant'e la ŝnur'o'n.
Kiam li ating'is ĝi'a'n fin'o'n li komenc'is re'tir'i ĝi'n, ĝis la krab'a log'aĵ'o flos'is sur la surfac'o.
Trot rigard'is li'n ĵet'i la ŝnur'o'n du'a'n foj'o'n, kaj tri'a.
Ŝi decid'is ke aŭ ne est'as fiŝ'o'j en la lag'et'o aŭ ili ne vol'as mord'i la krab'log'aĵ'o'n. Sed Kap’tan'o Vilĉjo est'is spert'a fiŝ'kapt'ist'o kaj ne facil'e perd'is esper'o'n. Kiam la krab'o eskap'is li met'is ali'a'n sur la hok'o'n. Kiam la krab'o'j plen'e mank'is li ramp'is sur la rok'o'j kaj trov'is pli.
Dum'e Trot lac'iĝ'is rigard'ant'e li'n kaj kuŝ'iĝ'is sur la sabl'o kie ŝi profund'e en'dorm'iĝ'is. Dum la sekv'a'j du hor'o'j ŝi'a'j vest'o'j plen'e sek'iĝ'is, ankaŭ tiu'j de la mal'jun'a vel'ist'o. Ili ambaŭ tiom kutim'is al sal'akv'o ke ne est'is risk'o ke ili mal'varm'um'os*.
Fin'e la knab'in'et'o'n vek'is plaŭd'o apud ŝi kaj muĝ'et'o pro kontent'o de Kap’tan'o Vilĉjo. Ŝi mal'ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj trov'is ke la Kap’tan'o sur'ter'ig'is arĝent- skvam'a'n fiŝ'o'n pez'a'n je ĉirkaŭ kilo'gram'o. Tio mult'e pli'feliĉ'ig'is ŝi'n, kaj ŝi rapid'is kun'kolekt'i amas'o'n da mar'herb'o'j, dum Kap’tan'o Vilĉjo dis'tranĉ'is la fiŝ'o'n per si'a poŝ'tranĉ'il'o kaj pret'ig'is ĝi'n por kuir'iĝ'o.
Jam dum la pas'int'ec'o ili kuir'is fiŝ'o'n per mar'herb'o'j.
Kap’tan'o Vilĉjo volv'is si'a'n fiŝ'o'n per iom da mar'herb'o'j kaj tremp'is ĝi'n en la akv'o'n por mal'sek'ig'i ĝi'n iom'et'e.
Post tio li flam'ig'is alumet'o'n kaj fajr'ig'is la amas'o'n kiu'n far'is Trot, kiu rapid'e brul'is kaj far'iĝ'is ard'ant'a bed'o da cindr'o'j. Ili kuŝ'ig'is la volv'it'a'n fiŝ'o'n sur la cindr'o'j'n, kovr'is ĝi'n per pli da mar'herb'o'j, kaj las'is ke tio ek'ard'u kaj brul'u ĝis cindr'ec'o. Nutr'int'e la fajr'o'n per mar'herb'o'j dum kelk'a temp'o, la vel'ist'o fin'e decid'is ke la manĝ'o est'as pret'a, do li dis'ŝut'is la cindr'o'j'n kaj el'tir'is la fiŝ'er'o'j'n, ankoraŭ volv'it'a'j'n per si'a'j fum'ant'a'j kovr'aĵ'o'j. Kiam tiu'j kovr'aĵ'o'j est'is for'pren'it'a'j, ili trov'is la fiŝ'o'n plen'e kuir'it'a kaj kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo sen'hezit'e manĝ'is ĝi'n. Ĝi iom gust'is mar'herb'e kaj est'us pli bon'gust'a per iom da sur'ŝut'it'a sal'o.
La mild'a bril'o kiu ĝis nun lum'ig'is la kavern'o'n komenc'is pal'iĝ'i, sed est'is mult'eg'a'j mar'herb'o'j en la lok'o, do manĝ'int'e si'a'n fiŝ'o'n ili plu'viv'ig'is la fajr'o'n dum kelk'a temp'o don'ant'e al ĝi man'plen'o'n da fuel'o foj'foj'e.
El intern'a poŝ'o la vel'ist'o el'tir'is flask'et'o'n el iom'et'e dis'bat'it'a metal'o kaj mal'ŝraŭb'int'e la kovr'il'o'n li don'is ĝi'n al Trot. Ŝi nur unu'foj'e glut'is la akv'o'n, kvankam ŝi vol'is pli, kaj ŝi rimark'is ke Kap’tan'o Vilĉjo nur mal'sek'ig'as si'a'j'n lip'o'j'n per ĝi.
“S’poz'u,” dir'is ŝi, gap'ant'e la ard'ant'a'n mar'herb'a'n fajr'o'n kaj parol'ant'e mal'rapid'e, “ke ni pov'os kapt'i sufiĉ'e da fiŝ'o'j; kio'n pri la trink'akv'o, Kap’tan'o?”
Li mov'iĝ'is mal'trankvil'e sed ne respond'is. Ili ambaŭ pens'is pri la obskur'a tru'o, sed kvankam Trot mal'mult'e tim'is ĝi'n la mal'jun'ul'o ne pov'is sub'prem'i si'a'n mal'dezir'o'n en'ir'i la lok'o'n. Tamen li sci'is ke Trot prav'as. Rest'i en la kavern'o, kie ili nun est'as, nur rezult'ig'us mal'rapid'a'n sed cert'a'n mort'o'n.
Nokt'is sur la surfac'o de la ter'o, do la knab'in'et'o far'iĝ'is dorm'em'a kaj baldaŭ ek'dorm'is. Post kelk'a temp'o la mal'jun'a vel'ist'o dorm'ad'is sur la sabl'ar'o apud ŝi. Est'is tre kviet'a kaj neni'o ĝen'is ili'n dum plur'a'j hor'o'j. Kiam fin'e ili vek'iĝ'is la kavern'o de'nov'e est'is lum'o'plen'a.
Ili divid'is unu biskvit'o'n kaj komenc'is mord'manĝ'i ĝi'n kiel si'a'n maten'manĝ'o'n kiam ili'n alarm'et'is subit'a plaŭd'o en la lag'et'o. Rigard'ant'e tiu'direkt'e'n ili vid'is ven'i el la akv'o la plej kurioz'a'n est'aĵ'o'n kiu'n iu el ili ĝis tiam vid'is. Ĝi ne est'as fiŝ'o, decid'is Trot, nek est'as ĝi best'o. Ĝi tamen hav'is flug'il'o'j'n, kaj strang'a'j flug'il'o'j ili est'is: ili'a form'o est'is kia renvers'it'a hak'uj'o kaj kovr'it'a per dik'a haŭt'o anstataŭ plum'o'j. Ĝi hav'is kvar krur'o'j'n—tre simil'a'j'n al la krur'o'j de cikoni'o, nur du'obl'e pli da ili—kaj ĝi'a kap'o hav'is form'o'n tre simil'a'n al tiu de papag'o, kun bek'o kiu kurb'iĝ'is mal'supr'e'n antaŭ'e kaj supr'e'n ĉe la rand'o'j, kaj est'is du'on'e bek'o kaj du'on'e buŝ'o. Sed nom'i ĝi'n bird'o est'us ne'ebl'e, ĉar ĝi tut'e ne hav'is plum'o'j'n escept'e de krest'o el ond'ec'a'j plum'o'j skarlat'a'j sur la plej'supr'o de si'a kap'o. La strang'a est'aĵ'o nepr'e pez'is tiom kiom Kap’tan'o Vilĉjo, kaj dum ĝi barakt'is el'ir'i el la akv'o sur la sabl'a'n plaĝ'o'n ĝi est'is tiel grand'a kaj mal'kutim'a ke kaj Trot kaj ŝi'a kompan'o gap'is ĝi'n mir'ant'e— mir'ant'e kaj ankaŭ iom tim'ant'e.
“Mi demand'as al mi,” flustr'is Trot, “kio ĝi est'as.”
“Kiu, mi?” kri'et'is la best'o per akr'a alt'ton'a voĉ'o.
“Nu, mi est'as Ork'o.”
“Ho!” dir'is la knab'in'o. “Sed kio est'as Ork'o?”
“Mi,” li ripet'is, iom fier'e, dum li sku'is la akv'o'n de si'a'j kurioz'a'j flug'il'o'j; “kaj se iam Ork'o ĝoj'is est'i ekster la akv'o kaj de'nov'e sur sek'a ter'o, est'u plen'e cert'a ke mi est'as tiu precip'a, individu'a Ork'o!”
“Ĉu vi long'e est'is en la akv'o?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo, kiu opini'is ke la ĝentil'ec'o postul'as ke li indik'u interes'iĝ'o'n pri la strang'a best'o.
“Nu, tiu last'a en'akv'iĝ'o daŭr'is ebl'e dek minut'o'j'n, mi kred'as, ke laŭ mi por komfort'o tio est'as naŭ minut'o'j kaj ses'dek sekund'o'j tro mult'e,” est'is la respond'o. “Sed la pas'int'a'n nokt'o'n mi renkont'is problem'eg'o'j'n, mi cert'ig'as al vi. La kirl'akv'o kapt'is mi'n kaj—”
“Ho, ĉu ankaŭ vi est'is en la kirl'akv'o?” demand'is Trot fervor'e.
Li rigard'et'is ŝi'n iom riproĉ'e.
“Mi kred'as ke mi menci'ad'is tiu'n fakt'o'n, jun'ul'in'o, kiam vi'a dezir'o parol'i inter'romp'is mi'n,” dir'is la Ork'o.
“Kutim'e mi ne est'as mal'atent'a kiam mi ag'as, sed tiu kirl'akv'o est'is tiom aktiv'a hieraŭ ke mi decid'is trov'i kia'n ruz'o'n ĝi plen'um'as. Do mi flug'is iom'et'e tro proksim'e'n al ĝi kaj la suĉ'puŝ'o de la aer'o tir'is mi'n en la profund'o'j'n de la ocean'o. La akv'o kaj mi est'as natur'a'j mal'amik'o'j, kaj ĝi cert'e konker'us mi'n ĉi'foj'e se grup'o da bel'a'j mar'vir'in'o'j ne ven'us help'i mi'n kaj tir'us mi'n for de la kirl'iĝ'ant'a akv'o kaj long'e'n en kavern'o'n, kie ili dizert'is mi'n.”
“Nu, preskaŭ tut'sam'o okaz'is al ni,” kri'is Trot. “Ĉu vi'a kavern'o est'is kia ĉi tiu?”
“Mi ankoraŭ ne ekzamen'is ĉi tiu'n,” respond'is la Ork'o; “sed se ili efektiv'e est'as simil'a'j, mi trem'as pro ni'a fat'o, ĉar la ali'a est'is karcer'a, tut'e sen el'ir'ej'o escept'e de tra la akv'o. Mi rest'is tie dum la tut'a nokt'o, tamen, kaj ĉi'maten'e mi plonĝ'is en la lag'et'o'n kiel ebl'e plej profund'e'n kaj post tio mi naĝ'is laŭ'ebl'e plej fort'e kaj mal'proksim'e'n. La rok'o'j skrap'is mi'a'n dors'o'n foj'foj'e, kaj mi apenaŭ eskap'is de kapt'iĝ'o far'e de hid'a mar'monstr'o; sed post kelk'a temp'o mi al'surfac'iĝ'is por pov'i spir'i, kaj trov'is mi'n ĉi tie. Jen la tut'a histori'o, kaj ĉar mi vid'as ke vi hav'as manĝ'aĵ'o'n mi pet'eg'as ke vi don'u al mi iom da ĝi. Tut'ver'e, mi du'on'e mort'as pro mal'sat'o.”
Dir'int'e tio'n la Ork'o ek'kaŭr'is apud ili. Tre kontraŭ'vol'e Kap’tan'o Vilĉjo tir'is ali'a'n biskvit'o'n el si'a poŝ'o kaj etend'is ĝi'n. La Ork'o tuj kapt'is ĝi'n per unu el si'a'j antaŭ'a'j pinĉ'il'o'j kaj komenc'is mord'manĝ'i la biskvit'o'n tre simil'e al papag'o.
“Ni ne hav'as mult'a'n manĝ'aĵ'o'n,” dir'is la vel'ist'o, “sed ni volont'e don'as iom da ĝi al mizer'a kamarad'o.”
“Tut'e prav'e,” respond'is la Ork'o, klin'et'ant'e si'a'n kap'o'n flank'e'n gaj'e, kaj sekv'is kelk'a'j minut'o'j da silent'o dum ili ĉiu'j maĉ'is la biskvit'o'j'n. Post kelk'a temp'o Trot dir'is: “Mi neniam vid'is nek aŭd'is pri Ork'o antaŭ nun.
Ĉu vi est'as mult'a'j?”
“Ni est'as iom mal'mult'a'j kaj ne'kutim'a'j, mi kred'as,”
est'is la respond'o. “En la land'o kie mi nask'iĝ'is ni est'as la absolut'a'j reg'ant'o'j de ĉiu'j viv'ant'o'j, de formik'o'j ĝis elefant'o'j.”
“Kiu land'o est'as?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Ork'land'o.”
“Kie ĝi situ'as?”
“Mi ne preciz'e sci'as. Kompren'u, mi est'as ial mal'kviet'humor'a, kvankam ĉiu'j ceter'o'j an'o'j de mi'a gent'o est'as kviet'a'j kaj kontent'a'j Ork'o'j kaj mal'oft'e vag'as for de la hejm'o. Ek'de mi'a infan'ec'o mi am'as for'flug'i long'a'j'n distanc'o'j'n, kvankam pa'ĉj'o oft'e avert'is mi'n ke mi sufer'os pro problem'o'j per tio.
“ ‘La mond'o est'as grand'a, Naĝman, mi'a fil'o,’ li oft'e dir'is, ‘kaj mi aŭd'is ke en kelk'a'j part'o'j de ĝi loĝ'as kurioz'a'j du'krur'a'j ul'o'j nom'at'a'j Hom'o'j, kiu'j milit'as kontraŭ ĉiu'j ali'a'j viv'ant'o'j kaj mal'mult'e respekt'us eĉ Ork'o'n.’ “Natur'e tio vigl'ig'is mi'a'n sci'vol'em'o'n kaj fin'int'e mi'a'n eduk'iĝ'o'n kaj ne plu stud'ant'e en la lern'ej'o mi decid'is flug'i en la mond'o'n kaj pen'i ek'vid'i iu'n el tiu'j ul'o'j nom'at'a'j Hom'o'j. Do mi for'ir'is de la hejm'o sen eĉ adiaŭ'i, kio'n mi ĉiam bedaŭr'os. Aventur'o'j abund'as, tio'n mi trov'is. Mi ek'vid'is hom'o'j'n plur'foj'e, sed neniam mi est'is tiel proksim'a'j al ili kiel nun. Ankaŭ mi dev'is batal'i por flug'i tra la aer'o, ĉar mi renkont'is gigant'a'j'n bird'o'j'n, kiu'j est'is plen'e kovr'it'a'j de plum'o'j, kaj ili feroc'e atak'is mi'n. Krom'e, mi dev'is mult'e okup'i mi'n evit'ant'e flos'ant'a'j'n aer'ŝip'o'j'n. Dum mi'a vag'ad'o mi plen'e perd'is konsci'o'n pri la distanc'o kaj direkt'o, do kiam mi vol'is re'ir'i hejm'e'n mi tut'e ne sci'is kie situ'as mi'a land'o. Nun de plur'a'j monat'o'j mi pen'as trov'i ĝi'n kaj dum unu el mi'a'j flug'o'j super la ocean'o mi renkont'is la kirl'akv'o'n kaj far'iĝ'is ĝi'a viktim'o.”
Trot kaj Kap’tan'o aŭskult'is tiu'n histori'o'n tre interes'at'e, kaj per la afabl'a ton'o kaj sen'danĝer'a aspekt'o de la Ork'o ili taks'is li'n ver'ŝajn'e ne tiel mal'agrabl'a kompan'o kiom unu'e ili tim'is.
La Ork'o sid'is sur si'a'j koks'o'j iom simil'e al kat'o, sed ĝi uz'is la fingr'o'simil'a'j'n pinĉ'il'o'j'n de si'a'j antaŭ'a'j krur'o'j preskaŭ tiel lert'e kiel man'o'j'n. Ebl'e la plej kurioz'a part'o de la ul'o est'is ĝi'a vost'o—aŭ kio ver'dir'e dev'us est'i ĝi'a vost'o. Tiu kurioz'a kun'aĵ'o el haŭt'o, ost'o'j kaj muskol'o hav'is form'o'n kia de la helic'o'j uz'at'a'j sur boat'o'j kaj aer'ŝip'o'j, ĝi hav'is vent'um'il'ec'a'j'n surfac'o'j'n kaj pivot'is sur si'a korp'o. Kap’tan'o Vilĉjo sci'is iom pri meĥanik'o, kaj observ'ant'e la helic'simil'a'n vost'o'n de la Ork'o li dir'is: “Mi s’poz'as ke vi est'as tre rapid'a flug'ant'o?”
“Jes, ja; oni agnosk'as ke la Ork'o'j est'as la Reĝ'o'j de la Aer'o.”
“Vi'a'j flug'il'o'j ne aspekt'as tre util'a'j,” koment'is Trot.
“Nu, ili ne est'as tre grand'a'j,” agnosk'is la Ork'o, sku'ant'e la kvar mal'plen'a'j'n haŭt'o'j'n mild'e tie'n kaj re'e'n, “sed ili sufiĉ'e sub'ten'as mi'a'n korp'o'n en la aer'o dum mi rapid'ad'as per mi'a vost'o. Tamen, tut'en'sum'e, mi est'as tre bel'form'a, ĉu ne?”
Trot ne dezir'is respond'i, sed Kap’tan'o Vilĉjo kap'jes'is serioz'e. “Kiel Ork'o,” dir'is li, “vi est'as mir'ig'a.
Mi neniam antaŭ'e vid'is tia'n, sed mi ne dub'as ke vi est'as inter la plej bel'a'j.”
Ŝajn'e tio plaĉ'is al la ul'o kaj ĝi komenc'is promen'i en la kavern'o, facil'e supr'e'n'paŝ'ant'e la dekliv'o'n. Dum ĝi est'is for, Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo ambaŭ glut'et'is akv'o'n el la flask'o, por akv'um'i si'a'n maten'manĝ'o'n.
“Nu, jen tru'o—el'ir'ej'o—tra'paŝ'ej'o!” kri'is la Ork'o el supr'e.
“Ni sci'as,” dir'is Trot. “Ni trov'is ĝi'n hieraŭ'nokt'e.”
“Nu, do, ni el'ir'u,” plu'dir'is la Ork'o, met'int'e si'a'n kap'o'n en la nigr'a'n tru'o'n kaj flar'int'e unu-du-foj'e. “La aer'o odor'as freŝ'a kaj dolĉ'a, kaj cert'e ĝi ne konduk'as al lok'o mal'pli bon'a ol ĉi tie.”
La knab'in'o kaj la vel'ist'o star'iĝ'is kaj ramp'is al la flank'o de la Ork'o.
“Ni preskaŭ decid'is esplor'i tiu'n tru'o'n antaŭ ol vi ven'is,” klar'ig'is Kap’tan'o Vilĉjo; “sed ĝi est'as danĝer'a lok'o por navig'ad'o en la mal'lum'o, do atend'u ĝis mi flam'ig'os kandel'o'n.”
“Kio est'as kandel'o?” demand'is la Ork'o.
“Vi vid'os post minut'o,” dir'is Trot.
La mal'jun'a vel'ist'o tir'is kandel'o'n el si'a dekstr'a poŝ'o kaj la lad'skatol'et'o'n da alumet'o'j el si'a mal'dekstr'a poŝ'o.
Kiam li flam'ig'is la alumet'o'n la Ork'o ek'salt'is kaj gap'is la flam'o'n suspekt'em'e; sed Kap’tan'o Vilĉjo flam'ig'is la kandel'o'n kaj tiu ag'o tre mult'e interes'is la Ork'o'n.
“Lum'o,” ĝi dir'is, iom nervoz'e, “est'as valor'a en ĉi tia tru'o. La kandel'o ne est'as danĝer'a, mi esper'as.”
“Kelk'foj'e ĝi brul'ig'as la fingr'o'j'n,” respond'is Trot, “sed mal'mult'o'n mal'pli bon'a'n ĝi pov'as far'i—krom esting'iĝ'i kiam oni ne vol'as tio'n.”
Kap’tan'o Vilĉjo ŝild'is la flam'o'n per si'a man'o kaj ramp'is en la tru'o'n. Ĝi ne est'is tre grand'a por adolt'o, sed kiam li est'is en'ramp'int'a kelk'a'j'n metr'o'j'n ĝi pli'grand'iĝ'is.
Trot en'ir'is tuj post li kaj post ŝi sekv'is la Ork'o.
“Ŝajn'as ver'a tunel'o,” murmur'is la vel'ist'o, kiu ramp'ad'is iom mal'lert'e pro si'a lign'a krur'o. Kaj, ankaŭ, la rok'o'j dolor'ig'is li'a'j'n genu'o'j'n.
Dum preskaŭ du'on'hor'o la tri'o si'n mov'is mal'rapid'e laŭ'long'e de la tunel'o, kiu mult'e zigzag'is kaj kelk'foj'e dekliv'is mal'supr'e'n kaj kelk'foj'e supr'e'n. Fin'e Kap’tan'o Vilĉjo ek'halt'is, kri'et'ant'e pro sen'esper'iĝ'o, kaj ten'is la flagr'ant'a'n kandel'o'n long'e antaŭ si por lum'ig'i la scen'o'n.
“Kio mal'ĝust'as?” nervoz'e demand'is Trot, kiu neni'o'n pov'is vid'i ĉar la korp'o de la vel'ist'o plen'ig'is la tut'a'n tru'o'n.
“Nu, mi ating'is la fin'o'n de ni'a ramp'ad'o, mi opini'as,” li respond'is.
“Ĉu io blok'as la tru'o'n?” demand'is la Ork'o.
“Eĉ pli mal'bon'as,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo mal'feliĉ'e. “Mi est'as sur la rand'o de klif'o. Atend'u minut'o'n kaj mi mov'os mi'n por ke vi mem pov'u vid'i.
Atent'u ne fal'i, Trot.”
Dir'int'e tio'n li ramp'et'is iom'et'e antaŭ'e'n kaj mov'is si'n flank'e'n, ten'ant'e la kandel'o'n tiel ke la knab'in'o pov'is vid'i por sekv'i li'n. Post ŝi ven'is la Ork'o kaj nun ĉiu'j tri sur'genu'is sur mal'larĝ'a bret'o de rok'o kiu akr'e dekliv'is kaj las'is gigant'a'n nigr'a'n spac'o'n kiu'n ne pov'is lum'ig'i la flam'et'o de la kandel'o.
“H-m!” dir'is la Ork'o, rigard'ant'e trans la rand'o'n; “ne aspekt'as tre kuraĝ'ig'e, mi agnosk'as. Sed mi pren'u vi'a'n kandel'o'n kaj mi sub'e'n flug'os por vid'i kio est'as sub ni.”
“Ĉu vi ne tim'as?” demand'is Trot.
“Cert'e mi tim'as,” respond'is la Ork'o. “Sed se ni intenc'as eskap'i ni ne pov'os rest'i sur ĉi tiu bret'o por ĉiam. Do, ĉar mi rimark'as ke vi povr'ul'o'j ne kapabl'as flug'i, mi'a dev'o est'as esplor'i la lok'o'n por vi.”
Kap’tan'o Vilĉjo trans'don'is la kandel'o'n al la Ork'o, kiu nun jam brul'is ĝis du'on'o de si'a long'o. La Ork'o pren'is ĝi'n iom ne'cert'e per unu krif'o kaj post'e klin'is si'a'n korp'o'n antaŭ'e'n kaj glit'is trans la rand'o'n. Ili aŭd'is kurioz'a'n zum'a'n son'o'n, kiam la vost'o ek'ĉirkaŭ'ir'ad'is, kaj vigl'a'n flirt'ad'o'n de la kurioz'a'j flug'il'o'j, sed ili'n pli interes'is ĝust'e tiam sekv'i per si'a'j okul'o'j la er'et'o'n da lum'o kiu indik'is la pozici'o'n de la kandel'o. La lum'o unu'e ir'is laŭ grand'a cirkl'o, post'e sink'is mal'rapid'e sub'e'n kaj subit'e esting'iĝ'is, las'ant'e ĉio'n antaŭ ili nigr'a kiel ink'o.
“He! Kial tio okaz'is?” kri'is la Ork'o.
“Blov'o, ver'ŝajn'e,” kri'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Re'port'u ĝi'n.”
“Mi ne pov'as vid'i kie vi est'as,” dir'is la Ork'o.
Do Kap’tan'o Vilĉjo el'pren'is pli'a'n kandel'o'n kaj flam'ig'is ĝi'n, kaj ĝi'a flam'o ebl'ig'is ke la Ork'o re'flug'u al ili.
Ĝi sur'ter'iĝ'is sur la rand'o kaj etend'is la er'o'n da kandel'o.
“Kial ĝi ĉes'is brul'i?” demand'is la ul'o.
“La vent'o esting'is ĝi'n,” dir'is Trot. “Nepr'e pli zorg'u, nova'foj'e.”
“Kia est'as la lok'o?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Mi ankoraŭ ne sci'as; sed ĝi dev'as hav'i fund'o'n, do mi prov'os trov'i ĝi'n.”
Dir'int'e tio'n la Ork'o re'komenc'is kaj ĉi'foj'e sink'is sub'e'n mal'pli rapid'e. Sub'e'n, sub'e'n, sub'e'n ĝi ir'is, ĝis la kandel'o est'is nur lum'er'et'o, kaj post tio ĝi flug'is liv'e'n kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo tut'e ne plu pov'is vid'i ĝi'n.
Post kelk'a'j minut'o'j, tamen, ili de'nov'e vid'is la lum'er'et'o'n, kaj dum la vel'ist'o ankoraŭ ten'is la du'a'n flam'ant'a'n kandel'o'n la Ork'o flug'is rekt'e cel'e ili'n. Ĝi est'is nur kelk'a'j'n metr'o'j'n for kiam subit'e ĝi fal'ig'is la kandel'o'n kri'ant'e pro dolor'o kaj la sekv'a'n moment'o'n ĝi sur'ter'iĝ'is, sovaĝ'e flirt'ig'ant'e si'a'j'n flug'il'o'j'n, sur la rok'a bret'o.
“Kio okaz'is?” demand'is Trot.
“Ĝi mord'is mi'n!” kri'plor'is la Ork'o. “Al mi ne plaĉ'as vi'a'j kandel'o'j. La aĵ'o komenc'is lant'e mal'aper'i tuj kiam mi pren'is ĝi'n per mi'a krif'o, kaj ĝi far'iĝ'is pli kaj pli mal'grand'a ĝis nun ĝi ĵus turn'is si'n kaj mord'is mi'n—eg'e mal'amik'a ag'o. Ho—ho! Aŭ, kia mord'o!”
“Tia'j est'as kandel'o'j, domaĝ'e,” klar'ig'is Kap’tan'o Vilĉjo, rid'et'ant'e. “Neces'as tre zorg'e man’pul'i ili'n. Sed dir'u al ni, kio'n vi trov'is sub'e?”
“Mi trov'is kiel daŭr'ig'i ni'a'n vetur'o'n,” dir'is la Ork'o, vart'ant'e atent'e la brul'ig'it'a'n krif'o'n. “Tuj sub ni est'as grand'a lag'o da nigr'a akv'o, kiu aspekt'is tiel frid'a kaj aĉ'a ke ĝi trem'ig'is mi'n; sed tre distanc'e liv'e est'as grand'a tunel'o, tra kiu ni pov'os facil'e marŝ'i.
Kompren'ebl'e mi ne sci'as kie'n ĝi konduk'as, sed ni dev'os sekv'i ĝi'n kaj inform'iĝ'i.”
“Sed ni ne pov'os ating'i ĝi'n,” protest'is la knab'in'et'o.
“Ni ne pov'as flug'i kiel vi, memor'u.”
“Ne, est'as ver'e,” respond'is la Ork'o medit'em'e. “Vi'a'j korp'o'j est'as tre mal'bon'e konstru'it'a'j, laŭ mi'a opini'o, ĉar vi nur pov'as ramp'i sur la surfac'o de la ter'o. Sed vi rajt'os rajd'i sur mi'a dors'o, kaj tiel mi pov'os promes'i al vi sekur'a'n vetur'o'n al la tunel'o.”
“Ĉu vi est'as sufiĉ'e fort'a por port'i ni'n?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo, dub'em'e.
“Jes ja; mi est'as sufiĉ'e fort'a por port'i dek'o'n da vi, se vi pov'us trov'i spac'o'n kie vi sid'us,” est'is la respond'o; “sed est'as sufiĉ'a spac'o inter mi'a'j flug'il'o'j nur por unu ĉiu'foj'e, do mi dev'os du'foj'e flug'i.”
“Bon'e; mi ir'os la unu'a,” decid'is Kap’tan'o Vilĉjo.
Li flam'ig'is pli'a'n kandel'o'n kiu'n ten'os Trot dum ili for'est'os kaj por far'i lum'o'n por la Ork'o kiam li re'ven'os al ŝi, kaj post tio la mal'jun'a vel'ist'o ramp'is sur la dors'o'n de la Ork'o, kie li sid'is kun si'a lign'a krur'o etend'it'a rekt'e flank'e'n.
“Se vi komenc'os fal'i, prem'u vi'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ mi'a'n kol'o'n,” konsil'is la ul'o.
“Se mi komenc'os fal'i, do bon'a'n nokt'o'n kaj feliĉ'a'j'n sonĝ'o'j'n,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Ĉu pret'a?” demand'is la Ork'o.
“Start'u la zum'vost'o'n,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo, dum en li'a voĉ'o est'is trem'o. Sed la Ork'o for'flug'is tiel glat'e ke la mal'jun'ul'o tut'e ne eĉ ŝancel'iĝ'et'is dum li sid'is.
Trot rigard'is la lum'o'n de la kandel'o de Kap’tan'o Vilĉjo ĝis ĝi mal'aper'is pro la distanc'o. Al ŝi ne plaĉ'is rest'i sol'a sur tiu danĝer'a bret'o, kun lag'o da nigr'a akv'o cent'o'j'n da metr'o'j sub ŝi; sed ŝi est'is brav'a knab'in'et'o kaj atend'is pacienc'e la re'ven'o'n de la Ork'o. Ĝi okaz'is eĉ pli fru'e ol ŝi anticip'is kaj la ul'o dir'is al ŝi: “Vi'a amik'o est'as sekur'a en la tunel'o. Nun, do, sur'dors'iĝ'u kaj mi port'os vi'n al li tuj'rapid'e.”
Mi ne cert'as kiom da knab'in'et'o'j vol'us far'i tiu'n terur'a'n rajd'o'n tra la gigant'a nigr'a kavern'o sur la dors'o de mal'dik'a Ork'o. Al Trot mem ĝi ne mult'e plaĉ'is, sed simpl'e est'is far'end'e do ŝi far'is laŭ'ebl'e kuraĝ'e. Ŝi'a kor'o bat'is rapid'e kaj ŝi est'is tiom nervoz'a ke ŝi apenaŭ pov'is ten'i la kandel'o'n per si'a'j fingr'o'j dum la Ork'o rapid'is tra la mal'lum'o.
Ŝajn'is long'a vetur'o al ŝi, sed efektiv'e la Ork'o tra'ir'is la distanc'o'n dum mir'ind'e mal'long'a temp'o'daŭr'o kaj baldaŭ Trot star'is sekur'e apud Kap’tan'o Vilĉjo sur la eben'a plank'o de grand'a ark'hav'a tunel'o. La vel'ist'o mult'e ĝoj'is re'salut'i si'a'n mal'grand'a'n kamarad'o'n kaj ambaŭ dank'em'is al la Ork'o pro li'a help'o.
“Mi ne sci'as kie'n ir'as tiu tunel'o,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo, “sed nepr'e ĝi aspekt'as pli favor'a ol tiu ali'a tru'o tra kiu ni ramp'is.”
“Kiam la Ork'o est'os ripoz'int'a,” dir'is Trot, “ni plu marŝ'os kaj trov'os kio okaz'os.”
“Ripoz'int'a!” kri'is la Ork'o, mal'estim'e kiel permes'is li'a voĉ'o. “Tiu flug'et'o tut'e ne lac'ig'is mi'n. Mi kutim'as flug'i dum plur'a'j tag'o'j tut'e sen'halt'e.”
“Do ni plu'ir'u,” propon'is Kap’tan'o Vilĉjo. Li ankoraŭ ten'is en si'a man'o unu brul'ant'a'n kandel'o'n, do Trot blov'esting'is la ali'a'n flam'o'n kaj met'is si'a'n kandel'o'n en la grand'a'n poŝ'o'n de la vel'ist'o. Ŝi sci'is ke est'as ne'saĝ'e sam'temp'e brul'ig'i du kandel'o'j'n.
La tunel'o est'is rekt'a kaj plat'a kaj tre facil'e tra'marŝ'at'a, do ili bon'e progres'is. Trot konjekt'is ke la tunel'o komenc'iĝ'is ebl'e tri kilo'metr'o'j'n for de la kavern'o kie'n ili'n ĵet'is la kirl'akv'o, sed nun est'is ne'ebl'e taks'i kiom da kilo'metr'o'j ili ir'is, ĉar ili marŝ'is sen'halt'e dum hor'o'j post hor'o'j sen ia ŝanĝ'o en la ĉirkaŭ'aĵ'o'j.
Fin'e Kap’tan'o Vilĉjo halt'is por ripoz'i.
“Ĉi tiu tunel'o ĉi est'as iom strang'a, mi cert'as,” li deklar'is, sku'ant'e si'a'n kap'o'n mal'ĝoj'e. “Jam tri pli'a'j kandel'o'j for'brul'is, kaj ankoraŭ rest'as al ni nur tri; tamen la tunel'o est'as sam'a kiel kiam ni komenc'is. Kaj kiom long'e ĝi rest'os tia, neni'u sci'as.”
“Ĉu ni ne pov'us marŝ'i sen lum'o?” demand'is Trot.
“La voj'o ŝajn'as sufiĉ'e sekur'a.”
“Ĝust'e nun,” est'is la respond'o, “sed ni ne pov'as sci'i kiam ni ating'os nov'a'n abism'o'n, aŭ i'o'n egal'e danĝer'a'n.
Tiu'okaz'e ni mort'us antaŭ ol ek'sci'i.”
“Ebl'e mi antaŭ'e'n'ir'u,” propon'is la Ork'o. “Mi'n ne tim'ig'as fal'o, sci'u, kaj se io okaz'os mi vok'os por avert'i vi'n.”
“Bon'a ide'o,” deklar'is Trot, kaj ankaŭ Kap’tan'o Vilĉjo akord'is. Do la Ork'o ek'ir'is rekt'e antaŭ'e'n, en la plen'a mal'lum'o, kaj man-en-man'e la du'o sekv'is li'n.
Kiam ili ver'e tre long'e est'is marŝ'int'a'j tiel la Ork'o halt'is kaj postul'is manĝ'aĵ'o'j'n. Kap’tan'o Vilĉjo ne jam menci'is manĝ'aĵ'o'j'n ĉar rest'as tiom mal'mult'a—nur tri biskvit'o'j kaj pec'o de fromaĝ'o grand'a kiel du li'a'j fingr'o'j—sed li don'is al la Ork'o du'on'o'n de biskvit'o, ĝem'ant'e dum li far'is tio'n. Al la ul'o ne plaĉ'is la fromaĝ'o, do la vel'ist'o divid'is ĝi'n inter si kaj Trot. Ili brul'ig'is kandel'o'n kaj sid'iĝ'is en la tunel'o dum ili manĝ'is.
“Mi'a'j pied'o'j dolor'ig'as mi'n,” grumbl'is la Ork'o. “Mi ne kutim'as marŝ'ad'i kaj ĉi tiu rok'a koridor'o est'as tiom mal'glat'a kaj mal'plat'a ke dolor'ig'as mi'n marŝ'i sur ĝi.”
“Ĉu vi ne pov'as flug'i anstataŭ marŝ'i?” demand'is Trot.
“Ne; tro mal'alt'as la tegment'o,” dir'is la Ork'o.
Post la manĝ'o ili re'komenc'is si'a'n marŝ'o'n, kaj Trot komenc'is tim'i ke neniam ĝi fin'iĝ'os. Kiam Kap’tan'o Vilĉjo rimark'is kiom lac'a est'as la knab'in'et'o, li paŭz'is kaj brul'ig'is alumet'o'n kaj rigard'is si'a'n grand'a'n arĝent'a'n poŝ'horloĝ'o'n.
“Nu, jam est'as nokt'o!” li kri'is. “Ni tret'ad'is dum la tut'a tag'o, kaj ankoraŭ ni est'as en ĉi tiu terur'a koridor'o, kiu ebl’ ir'as rekt'e tra la centr'o'n de la mond'o, kaj ebl'e ’stas cirkl'o—se tiel, ni ja pov'us marŝ'i ĝis la mond'o'fin'o. Ĉar ni ne sci'as kio est'as antaŭ ni tiel bon'e kiel kio est'as mal'antaŭ ni, mi propon'as halt'i nun, kaj ni pen'u dorm'i ĝis la maten'o.”
“Mi konsent'as,” asert'is la Ork'o ĝem'ant'e. “Mi'a'j
“Mal'blok'u la voj'o'n, bon'vol'u,” li vok'is per koler'em'a voĉ'o. “Ĉu vi ne vid'as ke vi obstrukc'as mi'a'n vid'o'n?”
“Bon'a'n maten'o'n,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo ĝentil'e.
“La maten'o ne est'as bon'a!” feroc'e dir'is la vir'et'o.
“Mi vid'is mult'e pli da maten'o'j pli bon'a'j ol ĉi tiu. Ĉu laŭ vi est'as bon'a maten'o kiam mi'n ĝen'as tiom'a amas'o da ul'o'j kia'j vi?”
Trot'o'n mir'ig'is aŭd'i tia'j'n vort'o'j'n de ne'kon'at'o kiu'n ili salut'is tut'e dec'e, kaj Kap’tan'o Vilĉjo ruĝ'iĝ'is pro la mal'ĝentil'ec'o de la vir'ec'o. Sed la vel'ist'o dir'is per trankvil'a voĉ'ton'o: “Ĉu vi est'as la sol'ul'o loĝ'ant'a ĉi tiu'n insul'o'n ĉi?”
“Vi mis'gramatik'as,” est'is la respond'o. “Sed ĉi tiu est'as mi'a propr'a, ekskluziv'a insul'o, kaj mi dank'os ke vi for'ir'u de ĝi laŭ'ebl'e plej baldaŭ.”
“Volont'e ni far'us tio'n,” dir'is Trot, kaj ŝi kaj Kap’tan'o Vilĉjo for'turn'is si'n kaj marŝ'is al la bord'o, por trov'i ĉu iu ali'a ter'o est'as vid'ebl'a.
La vir'et'o star'iĝ'is kaj sekv'is ili'n, kvankam ambaŭ jam est'is tro provok'it'a'j por plu atent'i li'n.
“Neni'o vid'ebl'a, partner'o,” raport'is Kap’tan'o Vilĉjo, ombr'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n per si'a man'o; “do ni dev'os rest'i ĉi tie kelk'a'temp'e, ŝajn'as. Ne est'as mal'bon'a lok'o, Trot, tut'e ne.”
“Nu, vi neni'o'n sci'as pri ĝi!” inter'romp'is la vir'et'o.
“La arb'o'j est'as mult'e tro verd'a'j kaj la rok'o'j est'as pli dur'a'j ol taŭg'as. Mi trov'as la sabl'o'n tre er'o'plen'a kaj la akv'o'n aĉ'e mal'sek'a. Ĉiu vent'et'o kaŭz'as aer'mov'iĝ'o'n kaj la sun'o bril'as dum la tag'o, kiam oni ne bezon'as ĝi'n, kaj ek'mal'aper'as ĝust'e kiam komenc'as mal'lum'iĝ'i.
Se vi rest'os ĉi tie vi trov'os la insul'o'n tre mal'kontent'ig'a.”
Trot turn'is si'n por rigard'i li'n, kaj ŝi'a dolĉ'a vizaĝ'o est'is serioz'a kaj sci'vol'plen'a.
“Mi demand'as al mi kiu vi est'as,” ŝi dir'is.
“Mi nom'iĝ'as Pesim,” dir'is li, fier'mien'e. “Oni nom'as mi'n la Observ'ant'o.”
“Ho. Kio'n vi observ'as?” demand'is la knab'in'et'o.
“Ĉio'n kio'n mi vid'as,” est'is la respond'o, pli mal'agrabl'a'ton'a. Subit'e Pesim re'tir'is si'n, far'ant'e kri'et'o'n de alarm'iĝ'o, kaj rigard'is kelk'a'j'n pied'spur'o'j'n en la sabl'o. “Ho, ve!” li kri'is lament'e.
“Kia problem'o nun?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Iu en'puŝ'is la ter'o'n! Ĉu vi ne vid'as?”
“Ne sufiĉ'e en'puŝ'e por difekt'i i'o'n,” dir'is Trot, ekzamen'ant'e la pied'spur'o'j'n.
“Ĉio mal'ĝust'a difekt'as,” insist'is la vir'o. “Se la ter'o est'us en'puŝ'it'a kilo'metr'o'n, est'us grand'a katastrof'o, ĉu ne?”
“Mi supoz'as ke jes,” agnosk'is la knab'in'et'o.
“Nu, ĉi tie ĝi est'as en'puŝ'it'a plen'a'n centi'metr'o'n!
Tio est'as cent'on'o de metr'o, plen'a cent'mil'on'o de kilo'metr'o. Do ĝi est'as cent'mil'on'o da katastrof'o!—Ho ve! Est'as terur'e!” dir'is Pesim per plor'kri'a voĉ'o.
“Pen'u forges'i la afer'o'n, sinjor'o,” konsil'is Kap’tan'o Vilĉjo, konsol'e. “Komenc'as pluv'i. Ni en'ir'u vi'a'n kaban'o'n por rest'i sek'a'j.”
“Pluv'as! Ĉu ver'e pluv'as?” demand'is Pesim, komenc'ant'e plor'i.
“Jes,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo, dum la gut'o'j komenc'is fal'i, “kaj mi ne vid'as rimed'o'n por halt'ig'i tio'n, eĉ kvankam mi mem est'as spert'a observ'ant'o.”
“Ne; mi tim'as ke ni ne pov'as halt'ig'i ĝi'n,” dir'is la vir'o. “Ĉu vi est'as mult'e okup'at'a ĝust'e nun?”
“Ne post kiam mi re'ir'os al la kaban'o,” respond'is la vel'ist'o.
“Do bon'vol'u komplez'i mi'n,” pet'eg'is Pesim, paŝ'ant'e vigl'e mal'antaŭ ili, ĉar ili rapid'e marŝ'ad'is al la kaban'o.
“De'pend'as de kia komplez'o,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Bon'vol'u port'i mi'a'n ombrel'o'n al la mar'bord'o kaj ten'i ĝi'n super la povr'a'j fiŝ'o'j ĝis ĉes'os pluv'i. Mi tim'as ke ili mal'sek'iĝ'os,” dir'is Pesim.
Trot rid'is, sed Kap’tan'o Vilĉjo kred'is ke la vir'et'o mok'as li'n do li sulk'is si'a'n frunt'o'n je Pesim tiu'manier'e ke est'is evident'e ke li koler'as.
Ili ating'is la kaban'o'n antaŭ ol far'iĝ'i tre mal'sek'a'j, kvankam la pluv'o nun fal'ad'is en form'o de grand'a'j gut'o'j. La tegment'o de la kaban'o protekt'is ili'n kaj dum ili star'is rigard'ant'e la pluv'ad'o'n io en'zum'is kaj cirkl'ad'is ĉirkaŭ la kap'o'n de Pesim. Tuj la Observ'ant'o komenc'is for'bat'i ĝi'n per si'a'j man'o'j, kri'ant'e: “Burd'o! Burd'o! La plej strang'a burd'o kia'n iam mi vid'is!”
Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot ambaŭ rigard'is ĝi'n kaj la knab'in'et'o surpriz'it'e dir'is: “Jad'i! Est'as et'a Ork'et'o!”
“Tio ĝi est'as, tut'e cert'e,” kri'is Kap’tan'o Vilĉjo.
Efektiv'e ĝi ne est'is mult'e pli grand'a ol grand'a burd'o, kaj kiam ĝi flug'is al Trot ŝi permes'is ke ĝi halt'u sur ŝi'a ŝultr'o.
“Jes, ja est'as mi,” dir'is tre mal'grand'a voĉ'o en ŝi'a'n orel'o'n; “tamen malgraŭ tio, mi est'as en eg'a embaras'o.”
“Kio, ĉu vi do est'as ni'a Ork'o?” demand'is la knab'in'o, mir'o'plen'e.
“Ne, mi est'as mi'a Ork'o. Sed mi est'as la sol'a Ork'o kiu'n vi kon'as,” respond'is la ul'et'o.
“Kio okaz'is al vi?” demand'is la vel'ist'o, met'ant'e si'a'n kap'o'n apud la ŝultr'o'n de Trot por pli bon'e aŭd'i la respond'o'n. Ankaŭ Pesim apud'met'is si'a'n kap'o'n, kaj la Ork'o dir'is: “Memor'u ke kiam mi for'ir'is de vi mi komenc'is flug'i trans la arb'o'j'n, kaj tuj kiam mi ating'is ĉi tiu'n flank'o'n de la arb'ar'o mi vid'is arbust'o'n kovr'it'a'n de la plej bon'gust'eg'aspekt'a'j frukt'o'j kia'j'n vi pov'us imag'i. La frukt'o'j est'is proksim'um'e gros'grand'a'j kaj est'is bel'e lavend'o'kolor'a'j. Do mi al'flug'is kaj pluk'is ber'o'n per mi'a bek'o kaj manĝ'is ĝi'n. Tuj mi komenc'is mal'grand'iĝ'i. Mi pov'is sent'i mi'n ŝrump'i, ebl'e for'ŝrump'i, kaj tio eg'e tim'ig'is mi'n, do mi flug'is sur la ter'o'n por pri'pens'i kio okaz'as. Post kelk'a'j sekund'o'j mi ating'is la dimensi'o'n kiu'n vi nun vid'as; sed tia mi rest'is, mi far'iĝ'is ne pli mal'grand'a, est'as ver'e, sed ankaŭ ne pli grand'a. Cert'e est'as terur'a aflikt'o! Kiam mi ne plu est'is tiom konfuz'it'a pro la ŝok'o, mi komenc'is serĉ'i vi'n. Ne est'as facil'e trov'i voj'o'n kiam oni est'as tiel mal'grand'a, sed bon'fortun'e mi vid'is vi'n ĉi tie en ĉi tiu kaban'o kaj tuj ven'is al vi.”
Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot mult'eg'e mir'is pro tiu histori'o kaj sent'is mal'feliĉ'o'n por la povr'a Ork'o, sed la vir'et'o Pesim ŝajn'e opini'is ĝi'n bon'a ŝerc'o. Li komenc'is rid'i kiam li aŭd'is la histori'o'n kaj rid'is ĝis preskaŭ'sufok'iĝ'o, post tio li kuŝ'iĝ'is sur la ter'o'n kaj rul'iĝ'is kaj de'nov'e rid'ad'is, dum larm'o'j de amuz'iĝ'o flu'is sur li'a'j sulk'o'plen'a'j vang'o'j.
“Ho ve! Ho ve!” li fin'e anhel'is, sid'iĝ'ant'e kaj viŝ'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n. “Est'as tro'e! Est'as preskaŭ tro gaj'ig'e!”
“Mi trov'as neni'o'n amuz'a'n,” koment'is Trot indign'e.
“Vi trov'us se vi hav'us sam'a'j'n spert'o'j'n kiel mi,”
dir'is Pesim, star'iĝ'ant'e kaj iom post iom re'hav'ant'e si'a'n solen'a'n mal'kontent'a'n mien'o'n. “Tut'sam'o okaz'is al mi.”
“Ho, ĉu? Kaj kiel vi do trov'iĝ'is sur ĉi tiu insul'o?”
demand'is la knab'in'o.
“Mi ne trov'iĝ'is; la najbar'o'j al'ven'ig'is mi'n,”
respond'is la vir'et'o, sulk'ant'e si'a'n frunt'o'n pro la memor'o. “Ili dir'is ke mi est'as kverel'em'a kaj kulp'ig'em'a kaj ili akuz'is mi'n ĉar mi dir'is al ili ĉio'n mis'a'n aŭ ĉiam mal'ĝust'a'n, kaj ĉar mi dir'is al ili kia ĉio dev'us est'i. Do ili ven'ig'is mi'n ĉi tie'n kaj las'is mi'n tut'e sol'a, dir'ant'e ke se mi kverel'os kun mi mem, neni'u ali'a far'iĝ'os mal'feliĉ'a. Absurd'e, ĉu ne?”
“Ŝajn'as al mi,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo, “ke tiu'j najbar'o'j ĝust'e ag'is.”
“Nu,” plu'dir'is Pesim, “trov'int'e mi'n Reĝ'o de ĉi tiu insul'o mi dev'is viv'i per la frukt'o'j, kaj mi trov'is mult'a'j'n frukt'o'j'n kresk'ant'a'j'n ĉi tie kiu'j'n antaŭ'e mi neniam vid'is. Mi gust'um'is plur'a'j'n kaj trov'is ili'n bon'gust'a'j kaj nutr'a'j. Sed unu tag'o'n mi manĝ'is lavend'a'n ber'o'n—sam'e kiel la Ork'o—kaj tuj mi far'iĝ'is tiel mal'grand'a ke mi est'is apenaŭ kvin centi'metr'o'j'n alt'a. La kondiĉ'o est'is tre mal'agrabl'a kaj, sam'kiel la Ork'o, mi mult'e ek'tim'is. Mi ne pov'is facil'e marŝ'i, nek mult'e marŝ'i, ĉar ĉiu ter'bul'o antaŭ mi aspekt'is mont'o, ĉiu foli'o de herb'o arb'o kaj ĉiu sabl'er'o rok'eg'o. Plur'a'j'n tag'o'j'n mi ĉirkaŭ'stumbl'ad'is plen'e de tim'o. Foj'e arb'o'buf'o preskaŭ glut'is mi'n, kaj kiam mi kur'is el sub la protekt'ant'a'j arbust'o'j la mev'o'j kaj kormoran'o'j al'flug'is por bek'i mi'n. Fin'e mi decid'is manĝ'i pli'a'n ber'o'n kaj tut'e nul'iĝ'i, ĉar la viv'o, por ul'o tiel mal'grand'a kiel mi tiam, far'iĝ'is ted'a koŝmar'o.
“Fin'e mi trov'is mal'grand'a'n arb'o'n sur kiu, mi supoz'is, kresk'as la sam'a'j frukt'o'j kia'n mi mang'is. La ber'o est'is mal'hel'e purpur'a anstataŭ hel'e lavend'a, sed ali'e ĝi est'is tut'e simil'a. Ĉar mi ne pov'is grimp'i la arb'o'n, mi dev'is atend'i sub ĝi ĝis akr'a vent'et'o est'iĝ'is kaj sku'is la branĉ'o'j'n tiel ke ber'o ek'fal'is. Tuj mi pren'is ĝi'n kaj last'a'foj'e rigard'int'e la mond'o'n—laŭ mi'a tiam'a supoz'o—mi tuj manĝ'is la ber'o'n. Post tio, surpriz'e al mi, mi komenc'is re'grand'iĝ'i, ĝis mi re'ating'is mi'a'n antaŭ'a'n alt'ec'o'n, kaj tia mi rest'as. Ne neces'as dir'i ke mi neniam de'nov'e manĝ'is la lavend'a'j'n frukt'o'j'n, nek manĝ'as ili'n iu'j best'o'j aŭ bird'o'j loĝ'ant'a'j sur ĉi tiu insul'o.”
Ĉiu'j tri fervor'e aŭskult'ad'is tiu'n mir'ig'a'n histori'o'n, kaj kiam ĝi fin'iĝ'is la Ork'o kri'is: “Ĉu vi do kred'as ke la mal'hel'e purpur'a ber'o est'as la antidot'o por la lavend'a?”
“Mi est'as tut'e cert'a,” respond'is Pesim.
“Do gvid'u mi'n al la arb'o tuj!” pet'eg'is la Ork'o, “ĉar ĉi tiu et'a form'o kiu'n mi hav'as nun ver'e tim'ig'as mi'n.”
Pesim zorg'e ekzamen'is la Ork'o'n.
“Vi jam est'as sufiĉ'e hid'a,” dir'is li. “Se vi est'us pli grand'a ebl'e vi est'us danĝer'a.”
“Ho, ne,” Trot cert'ig'is li'n; “la Ork'o est'as ni'a bon'a amik'o. Bon'vol'u gvid'i ni'n al la arb'o.”
Pesim konsent'is, kvankam iom kontraŭ'vol'e. Li gvid'is ili'n dekstr'e'n, laŭ la orient'a flank'o de la insul'o, kaj post kelk'a'j minut'o'j konduk'is ili'n al la rand'o de la arb'ar'o kiu front'is la bord'o'n de la ocean'o. Tie star'is mal'grand'a arb'o sur kiu kresk'as ber'o'j mal'hel'e purpur'kolor'a'j. La frukt'o'j aspekt'is tre al'log'a'j kaj Kap’tan'o Vilĉjo etend'is man'o'n kaj elekt'is ber'o'n kiu aspekt'is precip'e dik'a kaj matur'a.
La Ork'o ĝis tiam rest'is star'ant'a sur ŝultr'o de Trot sed nun ĝi flug'is al la ter'o. Est'is tiel mal'facil'e por Kap’tan'o Vilĉjo sur'genu'iĝ'i, pro la lign'a krur'o, ke la knab'in'et'o pren'is de li la ber'o'n kaj ten'is ĝi'n proksim'a al la kap'o de la Ork'o.
“Ĝi est'as tro grand'a por en'ir'i mi'a'n buŝ'o'n,” dir'is la ul'et'o, rigard'ant'e la frukt'o'n flank'e.
“Vi dev'os plur'foj'e mord'i ĝi'n, mi supoz'as,” dir'is Trot; kaj tio'n far'is la Ork'o. Li bek'is la mol'a'n matur'a'n frukt'o'n kaj manĝ'is ĝi'n tre rapid'e, ĉar ĝi tre bon'e gust'is.
Eĉ antaŭ ol li fin'manĝ'is la ber'o'n ili pov'is vid'i la Ork'o'n kresk'i. Post mal'mult'a'j minut'o'j li re'ating'is si'a'n natur'a'n dimensi'o'n kaj fier'e paŝ'ad'is antaŭ ili, tut'e ĝoj'o'plen'e pro si'a trans'form'iĝ'o.
“Nu, nu! Kia vi taks'as mi'n nun?” li demand'is fier'e.
“Vi est'as tre mal'dik'a kaj rimark'ind'e hid'a,” deklar'is Pesim.
“Vi mal'bon'e taks'as Ork'o'j'n,” est'is la respond'o. “Ĉiu pov'as vid'i ke mi est'as mult'e pli bel'a ol tiu'j aĉ'ul'o'j kiu'j'n oni nom'as bird'o'j, kiu'j est'as nur lanug'o kaj plum'o'j.”
“El ili'a'j plum'o'j ebl'as far'i mol'a'j'n lit'o'j'n,” asert'is Pasim.
“Kaj mi'a haŭt'o bon'e serv'us kiel tambur'aĵ'o,” koler'e respond'is la Ork'o. “Malgraŭ tio, sen'plum'a bird'o aŭ sen'haŭt'a Ork'o neniel valor'us al si mem, do ne neces'as fanfaron'i pri ni'a util'ec'o post la mort'o. Sed, nur por la argument'o, amik'o Pesim, mi vol'as sci'i: kiel util'us vi se vi ne viv'us?”
“Ne atent'u tio'n,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Li mal'mult'e util'as eĉ nun.”
“Mi est'as la Reĝ'o de ĉi tiu Insul'o, mi dir'u tio'n, kaj vi trud'is vi'n al mi'a teren'o,” deklar'is la vir'et'o, sulk'ig'ant'e la frunt'o'n je ili. “Se al vi mi ne plaĉ'as— kaj mi est'as cert'a ke tiel est'as, ĉar mi plaĉ'as al neni'u ali'a—kial vi ne for'ir'as kaj las'as mi'n sol'a?”
“Nu, la Ork'o kapabl'as flug'i, sed ne ni,” klar'ig'is Trot respond'e. “Ni neniel vol'as rest'i ĉi tie, sed mi ne sci'as kiel ni pov'us for'ir'i.”
“Vi pov'as re'ir'i al la tru'o el kiu vi ven'is.”
Kap’tan'o Vilĉjo kap'ne'is; Trot trem'eg'is pro la pens'o; la Ork'o laŭt'e rid'is.
“Ebl'e vi ja est'as la Reĝ'o ĉi tie,” la ul'o dir'is al Pesim, “sed ni intenc'as reg'i ĉi tiu'n insul'o'n por ni mem, ĉar ni est'as tri kaj vi est'as unu, kaj plej'fort'as ni.”
La vir'et'o ne respond'is al tio, kvankam dum ili re'marŝ'is al la kaban'o li'a vizaĝ'o plej feroc'e mien'is.
Kap’tan'o Vilĉjo kolekt'is amas'o'n da foli'o'j kaj, help'at'e de Trot, prepar'is du komfort'a'j'n lit'o'j'n en kontraŭ'a'j angul'o'j de la kaban'o. Pesim dorm'is en hamak'o kiu'n li pend'ig'is de du arb'o'j.
Ili ne bezon'is teler'o'j'n, ĉar ili'a manĝ'aĵ'o konsist'is tut'e el frukt'o'j kaj nuks'o'j pluk'it'a'j dis'de la arb'o'j; ili ne far'is fajr'o'n, ĉar la veter'o est'is varm'a kaj neni'o est'is kuir'end'a; mebl'o'j mank'is en la kaban'o krom la krud'a taburet'o sur kiu kutim'is sid'i la vir'et'o. Li nom'is ĝi'n si'a “tron'o” kaj ili permes'is ke li re'ten'u ĝi'n.
Do ili loĝ'is sur la insul'o dum tri tag'o'j, kaj ili ripoz'is kaj manĝ'is ĝis'sat'e. Tamen, ili tut'e ne feliĉ'is pro tiu viv'o, pro Pesim. Li konstant'e kritik'is ili'n, kaj kio'n ajn ili far'is, kaj la tut'a'n ĉirkaŭ'aĵ'o'n. Li trov'is neni'o'n bon'a'n aŭ admir'ind'a'n en la tut'a mond'o kaj Trot baldaŭ kompren'is kial la iam'a'j najbar'o'j de la vir'et'o port'is li'n al tiu insul'o kaj las'is li'n tie tut'e sol'a por ke li ne pov'u ĝen'i plu. Est'is mis'fortun'e por ili ke ili'a'j aventur'o'j ven'ig'is ili'n al tiu lok'o, ĉar oft'e ili prefer'us la ĉe'est'o'n de sovaĝ'a best'o al la ĉe'est'o de Pesim.
La kvar'a'n tag'o'n feliĉ'a pens'o traf'is la Ork'o'n. Ili ĉiu'j cerb'um'ad'is pri ebl'a metod'o for'ir'i de la insul'o, kaj diskut'is tiu'n aŭ tiu'n rimed'o'n, sen trov'i plan'o'n praktik'a'n. Kap’tan'o Vilĉjo dir'is ke li pov'us konstru'i flos'o'n el la arb'o'j, sufiĉ'e grand'a'n por port'i ili'n ĉiu'j'n, sed kiel il'o'j'n li hav'is nur tiu'j'n du poŝ'tranĉ'il'o'j'n kaj ne ebl'is hak'i arb'o'j'n per tiel mal'grand'a'j kling'o'j.
“Kaj supoz'u ke ni sukces'us flos'i sur la ocean'o,”
dir'is Trot, “kie'n ni driv'us, kaj kiom long'e neces'us por ke ni al'ven'u tie'n?”
Kap’tan'o Vilĉjo dev'is agnosk'i ke li ne sci'as. La Ork'o pov'us for'flug'i de la insul'o kiam ajn ĝi vol'us, sed la kurioz'ul'o est'is lojal'a al si'a'j nov'a'j amik'o'j kaj rifuz'is las'i ili'n en tia sol'ec'a dizert'it'a lok'o.
Sed kiam Trot urĝ'is li'n for'flug'i, dum tiu kvar'a maten'o, la Ork'o'n ek'traf'is la feliĉ'a pens'o.
“Mi for'flug'os,” dir'is li, “se vi ambaŭ konsent'os rajd'i sur mi'a dors'o.”
“Ni est'as tro pez'a'j; vi ebl'e fal'ig'us ni'n,” opon'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Jes, vi est'as tro pez'a'j por long'a vetur'o,” agnosk'is la Ork'o, “sed se vi manĝ'us tiu'j'n lavend'a'j'n ber'o'j'n vi far'iĝ'us sufiĉ'e mal'grand'a'j por ke mi pov'u facil'e port'i vi'n.”
Tiu kurioz'a propon'o surpriz'is Trot'o'n kaj ŝi rigard'is pens'profund'e la parol'int'o'n dum ŝi konsider'is ĝi'n, sed Kap’tan'o Vilĉjo mal'estim'e el'spir'is kaj demand'is: “Kio okaz'us al ni post'e? Ni mal'mult'e util'us se ni est'us nur kvin aŭ ses centi'metr'o'j'n alt'a'j. Ne, S-ro Ork'o, mi prefer'as rest'i ĉi tie kia mi est'as, ol est'i fingr'ul'o ali'lok'e.”
“Kial vi ne pov'us kun'port'i kelk'a'j'n mal'hel'e purpur'a'j'n ber'o'j'n, kiu'j'n vi manĝ'us ating'int'e ni'a'n cel'lok'o'n?” demand'is la Ork'o. “Tiel vi pov'us re'grand'iĝ'i laŭ'dezir'e.”
Trot kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n pro ĝoj'o.
“Ĝust'e!” ŝi kri'is. “Ni far'u tio'n, Kap’tan'o Vilĉjo.”
Al la mal'jun'a vel'ist'o unu'e ne mult'e plaĉ'is la plan'o, sed li pri'pens'is ĝi'n zorg'e kaj ju pli li pens'is des pli ĝi plaĉ'is.
“Kiel vi sukces'us port'i ni'n, se ni est'us tiel mal'grand'a'j?” li demand'is.
“Mi pov'us met'i vi'n en paper'a'n sak'o'n, kaj lig'i la sak'o'n ĉirkaŭ mi'a'n kol'o'n.”
“Sed ni ne hav'as paper'a'n sak'o'n,” opon'is Trot.
La Ork'o rigard'is ŝi'n.
“Vi'a sun'kuf'o,” ĝi dir'is post kelk'a pens'ad'o, “est'as kav'a en si'a mez'o kaj hav'as du ŝnur'o'j'n kiu'j'n vi pov'us lig'i ĉirkaŭ mi'a'n kol'o'n.”
Trot de'pren'is si'a'n sun'kuf'o'n kaj rigard'is ĝi'n kritik'em'e. Jes, ĝi ja pov'us facil'e en'ten'i kaj ŝi'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon, kiam ili est'os manĝ'int'a'j la lavend'a'j'n ber'o'j'n kaj ŝrump'int'a'j'n. Ŝi lig'is la ŝnur'o'j'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la Ork'o kaj la sun'kuf'o far'iĝ'is sak'o en kiu du hom'et'o'j pov'us vetur'i sen danĝer'o el'fal'i. Do ŝi dir'is: “Mi kred'as ke ni ag'os tiel, Kap’tan'o.”
Kap’tan'o Vilĉjo ĝem'is sed li ne pov'is far'i logik'a'n opon'o'n escept'e ke la plan'o ŝajn'is al li tre danĝer'a— kaj pli ol unu'manier'e danĝer'a.
“Ankaŭ mi opini'as tio'n,” dir'is Trot sobr'e. “Sed neni'u pov'as rest'i viv'ant'a sen kelk'foj'e en'ir'i danĝer'o'n, kaj danĝer'o ne nepr'e signif'as ke oni damaĝ'iĝ'as, Kap’tan'o; nur ke ni ebl'e damaĝ'iĝ'us. Do mi supoz'as ke ni dev'os risk'i tio'n.”
“Ni ir'u serĉ'i la ber'o'j'n,” dir'is la Ork'o.
Ili dir'is neni'o'n al Pesim, kiu sid'ad'is sur si'a taburet'o kaj mal'feliĉ'e sulk'is la frunt'o'n dum li gap'is la ocean'o'n, sed tuj komenc'is serĉ'i la arb'o'j'n sur kiu'j est'as la magi'a'j frukt'o'j. La Ork'o tre bon'e memor'is kie kresk'as la lavend'a'j ber'o'j kaj gvid'is si'a'j'n kompan'o'j'n rapid'e al la lok'o.
Kap’tan'o Vilĉjo kolekt'is du ber'o'j'n kaj zorg'e met'is ili'n en si'a'n poŝ'o'n. Post tio ili ĉirkaŭ'ir'is al la orient'a flank'o de la insul'o kaj trov'is la arb'o'n sur kiu kresk'as la mal'hel'e purpur'a'j ber'o'j.
“Mi intenc'as pren'i kvar el ili,” dir'is la vel'ist'o, “tiel ke se unu ne grand'ig'os ni'n ni pov'os manĝ'i ali'a'n.”
“Pli bon'e pren'u ses,” konsil'is la Ork'o. “Est'as bon'e est'i sekur'a, kaj mi est'as cert'a ke tiu'j arb'o'j kresk'as en neni'u ali'a lok'o en la tut'a mond'o.”
Do Kap’tan'o Vilĉjo kolekt'is ses purpur'a'j'n ber'o'j'n kaj kun si'a'j valor'eg'a'j frukt'o'j ili re'ir'is al la kaban'o por adiaŭ'i Pesimon. Ebl'e ili ne tiom ĝentil'us al tiu mal'agrabl'a vir'et'o se ili ne vol'us pet'i li'n lig'i la sun'kuf'o'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la Ork'o.
Kiam Pesim inform'iĝ'is ke ili for'ir'os de li li unu'e aspekt'is mult'e plaĉ'it'a, sed li subit'e memor'is ke li dev'as est'i plaĉ'at'a de neni'o do li komenc'is grumbl'ad'i pri si'a for'las'iĝ'o.
“Ni sci'is ke ne kontent'ig'us vi'n,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Ne kontent'ig'is vi'n ke ni est'as ĉi tie, kaj ne kontent'ig'os vi'n ke ni est'os for.”
“Est'as tut'e ver'e,” agnosk'is Pesim. “Mi ne est'as kontent'a ek'de antaŭ ne'memor'ebl'a temp'o; do neniel grav'as al mi ĉu vi for'ir'os aŭ rest'os.”
Tamen li'n interes'is ili'a eksperiment'o, kaj li volont'e konsent'is help'i, kvankam li profet'is ke ili fal'os el la sun'kuf'o dum'voj'e kaj aŭ dron'os en la ocean'o aŭ dis'frakas'iĝ'os sur iu rok'a bord'o. Tiu mal'gaj'a aŭgur'o ne sen'kuraĝ'ig'is Trot'o'n, sed ĝi tre nervoz'ig'is Kap’tan'o'n Vilĉjon.
“Mi la unu'a manĝ'os mi'a'n ber'o'n,” dir'is Trot, dum ŝi met'is si'a'n sun'kuf'o'n sur la ter'o'n, tiel ke ili pov'os en'ir'i ĝi'n.
Post tio ŝi manĝ'is la lavend'a'n ber'o'n kaj post kelk'a'j sekund'o'j ŝi tiom mal'grand'iĝ'is ke Kap’tan'o Vilĉjo pren'is ŝi'n tre zorg'e per si'a dik'fingr'o kaj unu'a fingr'o kaj met'is ŝi'n en la mez'o'n de la sun'kuf'o. Post tio li met'is apud ŝi'n la ses purpur'a'j'n ber'o'j'n—ĉiu est'is proksim'um'e tiel grand'a kiel la kap'o de et'a Trot—kaj ĉar ĉiu'j prepar'o'j est'is far'it'a'j la mal'jun'a vel'ist'o manĝ'is si'a'n lavend'a'n ber'o'n kaj far'iĝ'is tre mal'grand'a—eĉ li'a lign'a krur'o!
Kap’tan'o Vilĉjo eg'e stumbl'is pen'ant'e grimp'i trans la rand'o'n de la sun'kuf'o kaj fal'is apud Trot'o'n kap'antaŭ'e, kio instig'is mizer'a'n Pesimon rid'eg'i ĝoj'e. Post tio la Reĝ'o de la Insul'o pren'is la sun'kuf'o'n—tiel sen'zorg'e ke li sku'is ĝi'a'j'n enulojn kvazaŭ piz'o'j'n en piz'uj'o—kaj lig'is ĝi'n, per ĝi'a'j ŝnur'o'j, sekur'e ĉirkaŭ la kol'o'n de la Ork'o.
“Mi esper'as, Trot, ke vi tre sekur'ig'e kudr'is tiu'j'n ŝnur'o'j'n,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo mal'trankvil'e.
“Nu, ni ver'e ne mult'e pez'as, sci'u,” ŝi respond'is, “do mi kred'as ke la kudr'o ne romp'iĝ'os. Sed atent'u ne dis'prem'i la ber'o'j'n, Kap’tan'o.”
“Jam unu el ili difekt'iĝ'is,” li dir'is, rigard'ant'e ili'n.
“Ĉu pret'a'j?” demand'is la Ork'o.
“Jes!” ili kun'e kri'is, kaj Pesim proksim'iĝ'is al la sun'kuf'o kaj vok'is al ili: “Vi frakas'iĝ'os aŭ dron'os, mi tut'e cert'as! Sed adiaŭ, kaj ĝis ne're'vid'o!”
La Ork'o'n provok'is tiu mal'afabl'a parol'o, do li turn'is si'a'n vost'o'n kontraŭ la vir'et'o'n kaj rotaci'ig'is ĝi'n tiel rapid'e ke la aer'blov'o renvers'puŝ'is Pesimon kaj li rul'iĝ'is plur'foj'e sur la ter'o antaŭ ol li pov'is halt'ig'i si'n kaj sid'iĝ'i. Jam tiam la Ork'o est'is alt'e en la aer'o kaj rapid'ant'a trans la ocean'o'n.
“Vi est'as terur'e mal'grand'a, Trot,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo, rigard'ant'e si'a'n kompan'o'n.
“Sam'e vi, Kap’tan'o,” ŝi dir'is rid'ant'e; “sed dum ni hav'os la purpur'a'j'n ber'o'j'n ni ne bezon'os mal'trankvil'i pri ni'a mal'grand'ec'o.”
“En cirk'o,” medit'is la mal'jun'ul'o, “ni est'us kurioz'aĵ'o'j. Sed en sun'kuf'o—alt'e en la aer'o—flug'ant'e super grand'a ne'kon'at'a ocean'o—ne est'as vort'o en la libr'ar'o kiu pri'skrib'as ni'n.”
“Nu, ni est'as et'ul'o'j, tut'e simpl'e,” dir'is la knab'in'et'o.
La Ork'o long'e flug'is silent'e. La fajn'a sving'iĝ'o de la sun'kuf'o dorm'em'ig'is Kap’tan'o'n Vilĉjo kaj li komenc'is en'dorm'iĝ'i. Tamen Trot est'is plen'e vek'a, kaj toler'int'e la monoton'a'n vetur'o'n laŭ'ebl'e long'e ŝi vok'is: “Ĉu vi ankoraŭ neni'e vid'as ter'o'n, S-ro Ork'o?”
“Ankoraŭ ne,” li respond'is. “Ĉi tiu ocean'o est'as grand'a kaj mi tut'e ne sci'as kiu'direkt'e kuŝ'as la ter'o plej proksim'a al tiu insul'o; sed se mi plu rekt'e flug'ad'os mi nepr'e ating'os iu'n lok'o'n iam.”
Tio son'is logik'a, do la et'ul'o'j en la sun'kuf'o rest'is laŭ'ebl'e pacienc'a'j; t.e., Kap’tan'o Vilĉjo dorm'et'is kaj Trot pen'is memor'i si'a'j'n geografi'lecion'o'j'n por pov'i konjekt'i al kiu ter'o ili ver'ŝajn'e ven'os.
Dum hor'o'j post hor'o'j la Ork'o flug'is sen'paŭz'e, ir'ant'e tut'e rekt'e kaj serĉ'ant'e per si'a'j okul'o'j ter'o'n sur la horizont'o. Kap’tan'o plu dorm'ad'is kaj ronk'is kaj Trot met'is si'a'n kap'o'n sur li'a'n ŝultr'o'n por ripoz'ig'i ĝi'n; subit'e la Ork'o kri'is: “Jen! Mi ek'vid'is ter'o'n, fin'fin'e.”
Je tiu anonc'o ili vigl'ig'is si'n. Kap’tan'o Vilĉjo star'iĝ'is kaj klopod'is rigard'i trans la rand'o'n de la sun'kuf'o.
“Kia ĝi aspekt'as?” li demand'is.
“Ĝi aspekt'as nov'a insul'o,” dir'is la Ork'o; “sed mi pov'os pli bon'e taks'i ĝi'n post unu aŭ du minut'o'j.”
“Al mi ne mult'e plaĉ'as insul'o'j, post ni'a vizit'o al la ali'a,” deklar'is Trot.
Baldaŭ la Ork'o de'nov'e anonc'is: “Nepr'e ĝi est'as insul'o, mal'grand'a insul'o,” dir'is li.
“Sed mi ne halt'os ĉar mi vid'as mult'e pli grand'a'n ter'o'n tuj preter ĝi.”
“Tut'e bon'e,” aprob'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Ju pli grand'a la ter'o, des pli bon'e, laŭ ni'a opini'o.”
“Ĝi est'as preskaŭ kontinent'o,” plu'dir'is la Ork'o post ne'long'a silent'o, dum kiu li ne mal'pli'ig'is si'a'n flug'rapid'o'n. “Ĉu pov'us est'i Ork'land'o, la lok'o kiu'n mi de tiom long'e serĉ'as?”
“Mi esper'as ke ne,” flustr'is Trot al Kap’tan'o Vilĉjo—tiel leĝer'e ke la Ork'o ne pov'is aŭd'i ŝi'n—“ĉar mi ne vol'us est'i en land'o kie loĝ'as nur Ork'o'j. Ĉi tiu unu'sol'a Ork'o ne est'as mal'agrabl'a kun'ul'o, sed mult'e da li ne est'us tre agrabl'e.”
Post kelk'a'j pli'a'j minut'o'j da flug'ad'o la Ork'o vok'is per mal'feliĉ'a voĉ'o: “Ne! ne est'as mi'a land'o. Est'as lok'o kiu'n mi neniam vid'is antaŭ nun, kvankam mi mult'eg'e vetur'ad'is. Ĝi aspekt'as nur mont'o'j kaj dezert'o'j kaj verd'a'j val'o'j kaj kurioz'a'j urb'o'j kaj lag'o'j kaj river'o'j— inter'miks'it'a'j tre sen'ord'e.”
“Kutim'e land'o'j est'as tia'j,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Ĉu vi sur'ter'iĝ'os?”
“Baldaŭ,” est'is la respond'o. “Jen mont'o'pint'o tuj antaŭ mi. Ĉu vi konsent'as ke ni sur'ter'iĝ'u sur ĝi'n?”
“Bon'e,” konsent'is la vel'ist'o, ĉar kaj li kaj Trot enu'is pro vetur'ad'o en la sun'kuf'o kaj sopir'is de'nov'e star'i sur solid'a ter'o.
Do post kelk'a'j minut'o'j la Ork'o mal'rapid'ig'is si'a'n flug'o'n kaj post tio ek'halt'is tiel leĝer'e ke ili apenaŭ sku'iĝ'is. Post tio la ul'o kaŭr'iĝ'is ĝis la sun'kuf'o tuŝ'is la ter'o'n, kaj komenc'is pen'i mal'lig'i la nod'ig'it'a'j'n ŝnur'o'j'n per si'a'j krif'o'j.
Tio montr'iĝ'is tre mal'lert'a task'o, ĉar la ŝnur'o'j est'is lig'it'a'j dors'e de la kol'o de la Ork'o, preciz'e tie kie'n ne ating'is li'a'j krif'o'j. Post mult'a prov'ad'o li dir'is: “Mi tim'as ne pov'i el'las'i vi'n, kaj neni'u proksim'as por help'i mi'n.”
Unu'e tio sen'esper'ig'is, sed post iom da pens'ad'o Kap’tan'o Vilĉjo dir'is: “Se ne ĝen'os vi'n, Trot, mi pov'os far'i fend'o'n en vi'a sun'kuf'o per mi'a tranĉ'il'o.”
“Far'u tio'n,” ŝi respond'is. “La tranĉ'o ne ĝen'os, ĉar mi pov'os post'e re'kudr'i ĝi'n, kiam mi de'nov'e est'os grand'a.”
Do Kap’tan'o Vilĉjo el'pren'is si'a'n tranĉ'il'o'n, kiu est'is egal'e mal'grand'a, proporci'e, kiel li mem, kaj post mult'a pen'ad'o li sukces'is far'i long'a'n tranĉ'fend'o'n en la sun'kuf'o. Unu'e li mem prem'is si'n tra la apertur'o'n kaj post'e help'is Trot'o'n el'ir'i.
Kiam ili de'nov'e star'is sur firm'a ter'o ili'a unu'a ag'o est'is komenc'i manĝ'i la mal'hel'e purpur'a'j'n ber'o'j'n kiu'j'n ili kun'port'is kun si. Trot gard'ad'is du el ili zorg'e dum la long'a vetur'o, ten'ant'e ili'n sur si'a'j genu'o'j, ĉar ili'a sekur'ec'o mult'o'n signif'is al la et'ul'o'j.
“Mi ne mult'e mal'sat'as,” dir'is la knab'in'et'o dum ŝi trans'don'is ber'o'n al Kap’tan'o Vilĉjo, “sed mal'sat'o ne grav'as, ĉio'kaz'e. Est'as kiel pren'i medikament'o'n por re'san'iĝ'i, do ni dev'os iel sukces'e manĝ'i ili'n.”
Sed la ber'o'j montr'iĝ'is tre plaĉ'gust'a'j, kaj dum Kapt’an'o Vilĉjo kaj Trot mord'et'is la rand'o'j'n ili komenc'is grand'iĝ'i—ne'rapid'e sed sen'halt'e. Ju pli ili kresk'is des pli facil'e ili manĝ'is la ber'o'j'n, kiu'j kompren'ebl'e far'iĝ'is mal'pli grand'a'j laŭ ili'a vid'punkt'o, kaj kiam la frukt'o'j est'is plen'manĝ'it'a'j ni'a'j amik'o'j jam re'ating'is si'a'n natur'a'n grand'ec'o'n.
La knab'in'et'o'n mult'e trankvil'ig'is la trov'o ke ŝi nun est'as sam'e grand'a kiel unu'e, kaj Kap’tan'o Vilĉjo ankaŭ kontent'is; ĉar, kvankam ili vid'is la efik'o'n de la ber'o'j rilat'e al la Ork'o, ili ne est'is cert'a'j ke la magi'a'j frukt'o'j sam'e efik'os al hom'o'j, aŭ ke la magi'o funkci'os en ali'a land'o ol tiu kie kresk'is la ber'o'j.
“Kio'n ni far'u pri la ali'a'j kvar ber'o'j?” demand'is Trot, dum ŝi pren'is si'a'n sun'kuf'o'n, mir'ant'e ke ŝi antaŭ'e est'is sufiĉ'e mal'grand'a por vetur'i en ĝi. “Ili ne plu util'as al ni, Kap’tan'o, ĉu?”
“Mi ne cert'as pri tio,” li respond'is. “Se ili'n manĝ'us iu kiu neniam manĝ'is la lavend'a'j'n ber'o'j'n, ebl'e ili tut'e ne efik'us; sed, mal'e, ebl'e ili ja efik'us. Unu el ili est'as mult'e difekt'it'a, do mi for'ĵet'os ĝi'n, sed la ali'a'j'n tri mi kun'port'os, laŭ mi'a ide'o. Ili est'as magi'aĵ'o'j, sci'u, kaj ebl'e ili util'os al ni iam.”
Li nun tra'serĉ'is si'a'j'n grand'a'j'n poŝ'o'j'n kaj el'tir'is mal'grand'a'n lign'a'n skatol'o'n kun glit'kovr'il'o. La vel'ist'o gard'is ar'o'n da najl'o'j, divers'dimensi'a'j'n, en tiu skatol'o, sed tiu'j'n li nun ŝut'is en si'a'n poŝ'o'n kaj en la skatol'et'o'n li met'is la tri sen'difekt'a'j'n purpur'a'j'n ber'o'j'n.
Fin'int'e tiu'n grav'a'n ag'o'n, ili trov'is sufiĉ'a'n temp'o'n por ĉirkaŭ'rigard'i kaj vid'i sur kia'n lok'o'n la Ork'o sur'ter'iĝ'is.
Ne mal'proksim'e de ili'a star'lok'o est'is la supr'o de la mont'o, kiu aspekt'is plat'a, do la Ork'o propon'is al si'a'j akompan'ant'o'j ke li flug'os supr'e'n por vid'i kio est'as tie.
“Bon'a ide'o,” dir'is Trot, “ĉar proksim'iĝ'as la vesper'o kaj ni dev'os trov'i lok'o'n kie ni dorm'os.”
La Ork'o est'is for ne pli ol kelk'a'j'n minut'o'j'n antaŭ ol ili vid'is li'n aper'i sur la rand'o de la supr'o plej proksim'a al ili.
“Ven'u supr'e'n!” li vok'is.
Do Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo komenc'is supr'e'n'ir'i la dekliv'o'n kaj ili ne bezon'is mult'a'n temp'o'n por ating'i la lok'o'n kie atend'as ili'n la Ork'o.
Ili'a unu'a ek'vid'o de la mont'o'supr'o tre mult'e plaĉ'is al ili. Ĝi est'is eben'a spac'o pli grand'a ol ili supoz'is kaj sur ĝi kresk'is herb'ar'o bril'e verd'a. En la preciz'a centr'o star'is dom'o tre zorg'e konstru'it'a el ŝton'o'j.
Neni'u person'o est'is vid'ebl'a, sed fum'o ven'is el la kamen'tub'o, do unu'anim'e ĉiu'j tri komenc'is marŝ'i cel'e la dom'o'n.
“Mi demand'as al mi,” dir'is Trot, “en kiu land'o ni est'as, kaj ĉu tre distanc'e de mi'a hejm'o en Kalifornio.”
“Ne pov'as dir'i, partner'o,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo, “sed mi eg'e cert'as ke ni long'e vetur'is post ni'a al'ven'o al tiu kirl'akv'o.”
“Jes,” ŝi akord'is, ĝem'ant'e, “nepr'e kilo'metr'o'j'n da kilo'metr'o'j!”
“Distanc'o neni'o'n signif'as,” dir'is la Ork'o. “Mi jam trans'flug'is preskaŭ la tut'a'n mond'o'n, pen'ant'e trov'i mi'a'n hejm'o'n, kaj est'as mir'ig'e kiom da land'et'o'j ekzist'as, kaŝ'it'a'j en la fend'o'j kaj angul'o'j de ĉi tiu grand'a Ter'glob'o. Kiam oni vetur'as oni pov'as trov'i iu'n nov'a'n land'o'n ĉiu'moment'e, kaj mult'a'j el ili ankoraŭ neniam aper'is sur la map'o'j.”
“Ebl'e jen unu el ili,” sugest'is Trot.
Ili ating'is la dom'o'n post vigl'ig'a marŝ'o kaj Kap’tan'o Vilĉjo pugn'o'frap'is la pord'o'n. Ĝi'n tuj mal'ferm'is mal'glat'aspekt'a vir'o kiu “est'is tut'e kovr'it'a de bul'o'j” laŭ post'a deklar'o de Trot. Est'is bul'o'j sur li'a kap'o, bul'o'j sur li'a korp'o kaj bul'o'j sur li'a'j brak'o'j kaj krur'o'j kaj man'o'j. Eĉ sur la ekstrem'o'j de li'a'j fingr'o'j est'is bul'o'j.
Kiel vest'aĵ'o'n li sur'hav'is mal'nov'a'n griz'a'n komplet'o'n fantazi'aspekt'a'n, kiu tre mal'bon'e sid'is sur li pro la bul'o'j kiu'j'n ĝi kovr'is sed ne kaŝ'is.
Sed la okul'o'j de la Bul'ul'o est'is afabl'a'j kaj scintil'a'j laŭ si'a mien'o kaj tuj kiam li vid'is si'a'j'n vizit'ant'o'j'n li profund'e klin'is si'n kaj dir'is per iom bul'a voĉ'o: “Feliĉ'a'n tag'o'n! En'ven'u kaj ferm'u la pord'o'n, ĉar far'iĝ'as frid'e post la sun'sub'ir'o. La vintr'o nun traf'is ni'n.”
“Ho, sed tut'e ne est'as frid'e ekster la dom'o,” dir'is Trot, “do ankoraŭ ne pov'as est'i vintr'o.”
“Vi ali'opini'os pri tio post ne'long'e,” deklar'is la Bul'ul'o. “Mi'a'j bul'o'j ĉiam inform'as mi'n pri la stat'o de la veter'o, kaj ili don'as al mi ĝust'e nun sent'o'n de neĝ'ŝtorm'o ven'ant'a. Sed sent'u vi'n kiel ĉe'hejm'e, fremd'ul'o'j. La manĝ'o est'as preskaŭ pret'a kaj est'as sufiĉ'a'j manĝ'aĵ'o'j por ĉiu'j.”
Intern'e de la dom'o est'is nur unu grand'a ĉambr'o, simpl'e sed komfort'e mebl'it'a. Ĝi hav'is benk'o'j'n, tabl'o'n, kaj kamen'o'n, ĉiu'j el ŝton'o. En la kamen'o pot'o bobel'ad'is kaj vapor'ad'is, kaj Trot opini'is ke ĝi plaĉ'e odor'as. La vizit'ant'o'j sid'iĝ'is sur la benk'o'j'n—escept'e de la Ork'o, kiu kaŭr'is apud la kamen'o—kaj la Bul'ul'o komenc'is kirl'ad'i la kaldron'o'n vigl'e.
“Ĉu mi pov'as demand'i en kiu land'o ni trov'iĝ'as, sinjor'o?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Jad'i—frukt'o'kuk'o'n kaj pom'saŭc'o'n!—ĉu vi ne sci'as kie vi est'as?” demand'is la Bul'ul'o, kaj li ĉes'is kirl'ad'i kaj rigard'is la parol'int'o'n surpriz'it'e.
“Ne,” agnosk'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Ni ĵus al'ven'is.”
“Perd'is la voj'o'n?” demand'is la Bul'ul'o.
“Ne preciz'e,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Ni ne hav'is voj'o'n do ne perd'is ĝi'n.”
“Ha!” dir'is la Bul'ul'o, kap'jes'ant'e per si'a bul'a kap'o.
“Ĉi tiu,” li anonc'is per solen'a impon'a voĉ'o, “est'as la fam'a Land'o Mo.”
“Ho!” kri'is la vel'ist'o kaj la knab'in'o, unu'spir'e. Sed, ĉar ili neniam antaŭ'e aŭd'is pri la Land'o Mo, ili neniom pli sci'is ol antaŭ'e.
“Mi kred'is ke tio mir'ig'os vi'n,” koment'is la Bul'ul'o, tre plaĉ'it'e, dum li re'komenc'is kirl'i. La Ork'o rigard'is li'n dum kelk'a temp'o silent'e kaj post'e demand'is: “Kiu do est'as vi?”
“Mi?” respond'is la Bul'ul'o. “Ĉu vi ne aŭd'is pri mi?
Zingibr'o'pan'o kaj citron'suk'o! Mi est'as kon'at'a, ĉie, kiel la Mont-Orel'o.”
Ili ĉiu'j akcept'is tiu'n inform'o'n silent'e, unu'e, ĉar ili pen'is kompren'i kio'n li vol'as dir'i. Fin'e Trot kuraĝ'iĝ'is demand'i: “Bon'vol'u, kio est'as Mont-Orel'o?”
Respond'e la vir'o turn'is si'n kaj front'is ŝi'n, gest'ant'e per la kuler'o per kiu li kirl'ad'is la kaldron'o'n, dum li deklam'is la ĉi'sekv'a'j'n vers'o'j'n per ĉant'voĉ'o: “Jen la mont'o, iom surd'a, Al ĝi mank'as kant'o turd'a, Mi tial dev'as de l’ Natur’ aŭskult'i ĉiu'j'n son'o'j'n, Ili ne l’ mont'et'o'n ĝen'u— Ĝi ne tus'i, tern'i pen'u— Ĉi monstr'a bul'o tim'ig'it'e ek'sufer'as trem'o'j'n.
“Aŭskult'as sonor'il'o'j'n vi; Kaj oni'n kant'i aŭd'as mi; Sed la mont'o ne konsci'as pri event'o'j, tial do Kiam aŭd'as mi la ŝtorm'o'n Aŭd'as pluv- aŭ neĝ-enorm'o'n, Inform'as mi la mont'o'n, tiel sci'as Mont’ de Mo.
“Do mi help'as ĉiu'j'n hom'o'j'n En'loĝ'ant'a'j'n si'a'j'n dom'o'j'n, Trankvil'ig'as mi la mont'o'n kaj la hom'o'j pac'o'n hav'as, Per aŭskult'o kaj avert'o'j Help'as ĉiu'j'n mi'a'j lert'o'j, Mi ĝoj'as ke mi viv'as, ĉar mi tiu'n glor'o'n hav'as.”
Fin'int'e tiu'j'n vers'o'j'n la Bul'ul'o de'nov'e si'n turn'is por kirl'ad'i. La Ork'o rid'is mal'laŭt'e kaj Kap’tan'o Vilĉjo fajf'is al si kaj Trot decid'is ke la Mont-Orel'o sen'dub'e est'as iom frenez'a. Sed la Bul'ul'o ŝajn'e est'is kontent'a kred'ant'e ke li plen'e klar'ig'is si'n kaj baldaŭ li met'is kvar ŝton'a'j'n teler'o'j'n sur la tabl'o'n kaj post tio li lev'is la kaldron'o'n de la fajr'o kaj verŝ'is iom da ĝi'a en'hav'o sur ĉiu'n el la plad'o'j. Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot tuj proksim'iĝ'is al la tabl'o, ĉar ili mal'sat'is, sed kiam ŝi ekzamen'is si'a'n teler'o'n la knab'in'et'o kri'is: “Nu, ĝi est'as melas'a kand'aĵ'o!”
“Cert'e,” respond'is la Bul'ul'o, rid'et'ant'e plaĉ'e.
“Manĝ'u ĝi'n rapid'e, dum ĝi varm'eg'as, ĉar ĝi frid'iĝ'as tre rapid'e dum ĉi vintr'a veter'o.”
Dir'int'e tio'n li pren'is ŝton'a'n kuler'o'n kaj komenc'is met'i la varm'eg'a'n melas'aĵ'o'n en si'a buŝ'o'n, dum la ali'a'j mir'ant'e rigard'is li'n.
“Ĉu ĝi ne brul'ig'as vi'n?” demand'is la knab'in'o.
“Tut'e ne,” dir'is li. “Kial vi ne manĝ'as? Ĉu vi ne mal'sat'as?”
“Jes,” ŝi respond'is, “mi mal'sat'as. Sed ni kutim'e manĝ'as kand'aĵ'o'n kiam ĝi far'iĝ'is frid'a kaj mal'mol'a.
Ni ĉiam dis'tir'as melas'a'n kand'aĵ'o'n antaŭ ol manĝ'i ĝi'n.”
“Ha, ha, ha!” rid'is la Mont-Orel'o. “Kiel absurd'e!
El kie vi ven'is, do?”
“Kalifornio,” ŝi dir'is.
“Kalifornio! Pu! Ne ekzist'as tia lok'o. Mi aŭd'is pri ĉiu lok'o en la Land'o Mo, sed neniam antaŭ nun mi aŭd'is pri Kalifornio.”
“Ĝi ne est'as en la Land'o Mo,” ŝi klar'ig'is.
“Do ĝi ne valor'as diskut'o'n,” deklar'is la Bul'ul'o, pren'ant'e de'nov'e iom el la vapor'ant'a kaldron'o, ĉar li manĝ'ad'is tut'dum li parol'is.
“Rilat'e al mi,” ĝem'is Kap’tan'o Vilĉjo, “mi dezir'as normal'a'n plen'a'n manĝ'o'n, kiel distr'aĵ'o'n. En la last'a lok'o est'is nur frukt'o'j por manĝ'i, kaj ĉi tie est'as pli mal'bon'e, ĉar est'as nur kand'aĵ'o.”
“Melas'a kand'aĵ'o tamen ne est'as mal'bon'a,” dir'is Trot. “Mi'a jam est'as preskaŭ sufiĉ'e frid'a por tir'ad'o.
Atend'u iom'et'e, Kap’tan'o, kaj vi pov'os manĝ'i ĝi'n.”
Post iom da temp'o ŝi pov'is kolekt'i la kand'aĵ'o'n de la ŝton'a teler'o kaj komenc'i pri'labor'i ĝi'n per si'a'j man'o'j. La Mont-Orel'o mult'e mir'is pri tio kaj atent'e rigard'is ŝi'n. La kand'aĵ'o est'is ver'e bon'a kaj bel'e tir'ebl'a, tiel ke Trot baldaŭ est'is pret'a dis'tranĉ'i ĝi'n tiel ke ĝi est'is manĝ'o'pret'a.
Kap’tan'o Vilĉjo degn'is manĝ'i unu-du pec'o'j'n kaj la Ork'o manĝ'is plur'a'j'n, sed la Bul'ul'o rifuz'is prov'i ĝi'n.
Trot mem plen'manĝ'is la teler'o'n da kand'aĵ'o kaj post tio pet'is trink'o'n da akv'o.
“Akv'o?” dir'is la Mont-Orel'o, sen'kompren'e. “Kio est'as tio?”
“Io trink'ebl'a. Ĉu oni ne hav'as akv'o'n en Mo?”
“Mi neniam aŭd'is pri ĝi,” dir'is li. “Sed mi pov'as don'i al vi iom da freŝ'a limonad'o. Mi kapt'is ĝi'n per pot'o kiam last'a'foj'e pluv'is, ja est'is nur antaŭ'hieraŭ.”
“Ho, ĉu pluv'as limonad'o'n ĉi tie?” ŝi demand'is.
“Ĉiam; kaj ĝi est'as tre freŝ'ig'a kaj bon'san'ig'a.”
Dir'int'e tio'n li port'is el ŝrank'o ŝton'a'n pot'o'n kaj ĉerp'il'o'n, kaj la knab'in'o trov'is ĝi'n ver'e tre plaĉ'a limonad'o. Ankaŭ al Kap’tan'o Vilĉjo ĝi plaĉ'is; sed la Ork'o rifuz'is tuŝ'i ĝi'n.
“Se ne est'as akv'o en ĉi land'o, mi ne pov'os long'e rest'i ĉi tie,” la ul'o deklar'is. “Akv'o signif'as viv'o'n por hom'o'j, best'o'j, kaj bird'o'j.”
“Sen'dub'e est'as akv'o en limonad'o,” dir'is Trot.
“Jes,” respond'is Ork'o, “mi supoz'as ke jes; sed ankaŭ est'as ali'a'j aĵ'o'j en ĝi, kaj ili sen'valor'ig'as la bon'a'n akv'o'n.”
La aventur'o'j de la tag'o lac'ig'is ni'a'j'n vetur'ant'o'j'n, do la Bul'ul'o al'port'is kelk'a'j'n lan'kovr'il'o'j'n kiu'j'n ili vind'is ĉirkaŭ si'n kaj post'e ili kuŝ'iĝ'is antaŭ la fajr'o, kiu'n ili'a gast'ig'ant'o viv'ig'is per fuel'o dum la tut'a nokt'o. Trot vek'iĝ'is plur'foj'e kaj trov'is la Mont-Orel'o'n ĉiam vigl'a kaj intens'e aŭskult'ant'a por percept'i eĉ la plej et'a'n son'o'n. Sed la knab'in'et'o pov'is aŭd'i tut'e neniu'n son'o'n escept'e de la ronk'ad'o de Kap’tan'o Vilĉjo.
“Ĉu?” dir'is Trot, frot'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n kaj ramp'ant'e el si'a lan'kovr'il'o. “Kie mi loĝ'as, en Kalifornio, mi neniam vid'is neĝ'o'n, escept'e de tre for sur la supr'o'j de alt'a'j mont'o'j.”
“Nu, ĉi tie est'as la supr'o de alt'a mont'o,” respond'is la bul'ul'o, “kaj pro tio ni'n traf'as ni'a'j plej fort'a'j neĝ'ad'o'j ĝust'e ĉi tie.”
La knab'in'et'o ir'is al la fenestr'o kaj el'rigard'is. La aer'o'n plen'ig'is fal'ant'a'j blank'a'j flok'o'j, tiel grand'a'j kaj tiel kurioz'form'a'j ke ŝi perpleks'is.
“Ĉu vi cert'as ke tio est'as neĝ'o?” ŝi demand'is.
“Nepr'e. Mi dev'as pren'i mi'a'n neĝ'ŝovel'il'o'n kaj el'ir'i por ŝovel'i voj'et'o'n. Ĉu vi dezir'as ven'i kun mi?”
“Jes,” ŝi dir'is, kaj sekv'is la Bul'ul'o'n kiam li mal'ferm'is la pord'o'n. Subit'e ŝi kri'is: “Nu, tut'e ne est'as frid'e!”
“Kompren'ebl'e ne,” respond'is la vir'o. “Est'is frid'e hieraŭ nokt'e, antaŭ la neĝ'fal'o; sed neĝ'o, kiam ĝi fal'as, est'as ĉiam firm'a kaj varm'a.”
Trot pren'is man'plen'o'n da ĝi.
“Sed, ĝi est'as puf'maiz'o!” ŝi kri'is.
“Kompren'ebl'e; ĉiu neĝ'o est'as puf'maiz'o. Kio'n vi anticip'is?”
“Puf'maiz'o ne est'as neĝ'o en mi'a land'o.”
“Nu, ĝi est'as la sol'a neĝ'o kiu'n ni hav'as en la Land'o Mo, do vi dev'os kontent'iĝ'i per ĝi,” dir'is li, iom sen'pacienc'e. “Mi ne respond'ec'as pri la absurd'aĵ'o'j kiu'j okaz'as en vi'a land'o, kaj kiam vi est'as en Mo vi dev'as ag'i kiel la Moanoj. Manĝ'u iom da ni'a neĝ'o kaj vi trov'os ĝi'n bon'a. La sol'a mal'bon'ec'o de ni'a neĝ'o est'as ke kelk'foj'e ni ricev'as tro da ĝi.”
Dir'int'e tio'n la Bul'ul'o ek'labor'is ŝovel'ant'e voj'et'o'n kaj li tiom rapid'is kaj mal'pigr'is ke li amas'ig'is la puf'maiz'o'n ambaŭ'flank'e de la voj'o kiu konduk'is al la mont'o'supr'o de la sub'a eben'aĵ'o. Dum li labor'is, Trot manĝ'is puf'maiz'o'n kaj trov'is ĝi'n firm'a kaj iom varm'a, ankaŭ bel'e sal'um'it'a kaj buter'um'it'a. Baldaŭ Kap’tan'o Vilĉjo ven'is el la dom'o kaj marŝ'is al ŝi.
“Kio est'as tio?” li demand'is.
“Mo-neĝ'o,” dir'is ŝi. “Sed ĝi ne est'as ver'a neĝ'o, kvankam ĝi fal'as el la ĉiel'o. Ĝi est'as puf'maiz'o.”
Kap’tan'o Vilĉjo gust'um'is ĝi'n; post tio li sid'iĝ'is sur la voj'et'o'n kaj komenc'is manĝ'i. La Ork'o ven'is kaj bek'ad'is laŭ'ebl'e rapid'e. Ili ĉiu'j am'is puf'maiz'o'n kaj ili ĉiu'j mal'sat'is ĉi'maten'e.
Inter'temp'e la flok'o'j de “Mo-neĝ'o” tiel rapid'e fal'is ke la kvant'o da ili preskaŭ sen'lum'ig'is la aer'o'n. La Bul'ul'o nun ŝovel'ad'is tre for laŭ la mont'o'flank'o, dum la voj'et'o mal'antaŭ li rapid'e re'plen'iĝ'is per freŝ'fal'int'a puf'maiz'o. Subit'e Trot aŭd'is li'n vok'i: “Jad'i jad'i!—frukt'er'a tort'o kaj pan'kuk'o'j!—jen iu kovr'it'a de la neĝ'o.”
Ŝi kur'is al li tuj kaj la ali'a'j sekv'is, vad'ant'e tra la maiz'o kaj dis'prem'ant'e ĝi'n sub si'a'j pied'o'j. La Mo- neĝ'o est'is tre profund'a kie la Bul'ul'o ŝovel'ad'is kaj el inter grand'a amas'o da ĝi li mal'kovr'is par'o'n da pied'o'j.
“Jad'i! Iu perd'iĝ'is en la ŝtorm'o,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Mi esper'as ke li plu viv'as. Ni el'tir'u li'n por trov'i.”
Li pren'is unu pied'o'n kaj la Bul'ul'o pren'is la ali'a'n. Ili ambaŭ tir'is kaj el sub la amas'o da puf'maiz'o ven'is knab'et'o. Li est'is vest'it'a per brun'a velur'a jak'o kaj ĝis'genu'a pantalon'o, kun brun'a'j ŝtrump'o'j, buk-ŝu'o'j kaj blu'a ĉemiz-veŝt'o kiu hav'is krisp'o'j'n sur si'a antaŭ'aĵ'o. Kiam oni el'ir'is li'n el la amas'o la knab'o maĉ'ad'is buŝ'plen'o'n da puf'maiz'o kaj ambaŭ li'a'j man'o'j est'is plen'a'j de ĝi. Do unu'e li ne pov'is parol'i al si'a'j sav'int'o'j sed kuŝ'is tut'e kviet'e kaj okul'um'is ili'n trankvil'e ĝis li glut'is si'a'n buŝ'plen'o'n.
Post tio li dir'is: “Trov'u mi'a'n ĉap'o'n,” kaj puŝ'is pli da puf'maiz'o en si'a'n buŝ'o'n.
Dum la Bul'ul'o komenc'is ŝovel'ad'i en la maiz'amas'o por trov'i la ĉap'o'n de la knab'o, Trot rid'ad'is ĝoj'e kaj Kap’tan'o Vilĉjo hav'is larĝ'a'n rid'et'o'n sur si'a vizaĝ'o. La Ork'o rigard'is de unu al la ali'a kaj demand'is: “Kiu est'as tiu fremd'ul'o?”
“Nu, Buton-Bril'o, kompren'ebl'e,” respond'is Trot.
“Kiam ajn oni trov'as perd'it'a'n knab'o'n, nepr'e tem'as pri Buton-Bril'o. Sed kiel li perd'iĝ'is en ĉi tiu land'o for de ĉie, tio'n mi tut'e ne kompren'as.”
“Kie li aparten'as?” demand'is la Ork'o.
“Li'a hejm'o iam est'is en Filadelfio, mi kred'as; sed mi est'as tut'e cert'a ke Buton-Bril'o aparten'as neni'e nun.”
“Prav'e,” dir'is la knab'o, kap'jes'ant'e dum li glut'is du'a'n buŝ'plen'o'n.
“Ĉiu aparten'as ie,” koment'is la Ork'o.
“Mi ne,” insist'is Buton-Bril'o. “Mi du'on'e ĉirkaŭ'ir'is la mond'o'n post las'i Filadelfion, kaj mi perd'is mi'a'n Magi'a'n Ombrel'o'n, kiu ĉiam port'is mi'n kie'n ajn.
Tut'klar'e se mi ne pov'as re'ir'i mi ne hav'as hejm'o'n. Sed ne mult'e grav'as al mi. Ĉi tiu est'as tre bon'a land'o, Trot. Mi mult'e ĝu'is ĉi tie.”
Jam la Mont-Orel'o trov'is la ĉap'o'n de la knab'o kaj nun aŭskult'is la konversaci'o'n tre interes'at'e.
“Ŝajn'as ke vi kon'as ĉi tiu'n povr'a'n neĝ'kovr'it'a'n perd'it'o'n,” li dir'is.
“Jes ja,” respond'is Trot. “Foj'e ni kun'vetur'is al Ĉiel'insul'o, kaj ni est'is bon'a'j amik'o'j.”
“Nu, do, ĝoj'ig'as mi'n ke mi sav'is li'a'n viv'o'n,” dir'is la Bul'ul'o.
“Grand'a'n dank'o'n, S-ro Ans'o'j,” dir'is Buton-Bril'o, sid'iĝ'ant'e kaj gap'ant'e li'n, “sed mi kred'as ke vi neni'o'n sav'is, escept'e de iom da puf'maiz'o kiu'n mi ebl'e manĝ'us se vi ne ĝen'us mi'n. Est'is bel'e varm'e en tiu puf'maiz'amas'o, kaj mult'o manĝ'ebl'a. Kial vi el'fos'is mi'n? Kaj kio tiel bul'ig'as vi'n sur la tut'a korp'o?”
“Rilat'e al la bul'o'j,” respond'is la vir'o, rigard'ant'e si'n tre fier'e, “Mi hav'as ili'n de'nask'e, kaj mi suspekt'as ke ili'n donac'is la fe'o'j. Ili don'as al mi mal'glat'a'n, grand'a'n aspekt'o'n, kia la mont'o kiu'n mi serv'as.”
“Okej,” dir'is Buton-Bril'o, kaj li de'nov'e komenc'is manĝ'i puf'maiz'o'n.
Jam ĉes'is neĝ'i, kaj grand'a'j amas'o'j da bird'o'j grup'iĝ'is ĉirkaŭ la mont'o'flank'o, manĝ'ant'e la puf'maiz'o'n tre fervor'e kaj apenaŭ rimark'ant'e la hom'o'j'n. Est'is bird'o'j ĉia'dimensi'a'j kaj ĉia'kolor'a'j, plej'part'e ili hav'is bel'eg'a'j'n plum'o'j'n.
“Nur rigard'u ili'n!” kri'is la Ork'o mal'estim'e. “Ĉu ne aĉ'aspekt'a'j best'o'j, tiel kovr'it'a'j per plum'o'j!”
“Mi opini'as ili'n bel'a'j,” dir'is Trot, kaj tio tiom indign'ig'is la Ork'o'n ke li re'ir'is en la dom'o'n por paŭt'i.
Buton-Bril'o etend'is man'o'n kaj kapt'is grand'a'n bird'o'n per krur'o. Tuj ĝi lev'iĝ'is en la aer'o'n kaj est'is tiom fort'a ke ĝi preskaŭ kun'port'is la knab'et'o'n.
Li tuj de'las'is la krur'o'n kaj la bird'o re'mal'supr'e'n flug'is kaj komenc'is manĝ'i la puf'maiz'o'n, tut'e ne tim'ig'it'e.
Tio inspir'is Kap’tan'o'n Vilĉjon. Li palp'is en si'a poŝ'o kaj el'tir'is plur'a'j'n pec'o'j'n de fortik'a ŝnur'o.
Mov'ant'e si'n tre sen'bru'e, por ni alarm'i la bird'o'j'n, li kaŝ'ir'is al plur'a'j el la plej grand'a'j kaj lig'is ŝnur'o'j'n ĉirkaŭ ili'a'j'n krur'o'j'n, tiel kapt'ant'e ili'n. La bird'o'j tiom fervor'e manĝ'ad'is ke ili ne rimark'is la okaz'o'n, kaj kiam ĉirkaŭ du'dek est'is tiel kapt'it'a'j Kap’tan'o Vilĉjo kun'lig'is la ekstrem'o'j'n de ĉiu'j ŝnur'o'j al grand'a ŝton'o tiel ke ili ne pov'is eskap'i.
La Bul'ul'o rigard'is la ag'ad'o'n de la vel'ist'o tre sci'vol'e.
“La bird'o'j trankvil'os ĝis plen'manĝ'i la neĝ'o'n,” li dir'is, “sed tiam ili vol'os for'flug'i al si'a'j hejm'o'j. Dir'u al mi, sinjor'o, kio'n far'os la povr'ul'o'j kiam ili trov'os si'n ne'kapabl'a'j flug'i?”
“Ebl'e iom'et'e ĉagren'os ili'n,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo, “sed ili ne sufer'os damaĝ'o'n se ili rest'os trankvil'a'j kaj bon'e kondut'os.”
Ni'a'j amik'o'j jam plen'sat'ig'is si'n per la bon'gust'eg'a puf'maiz'o kaj nun ili marŝ'is de'nov'e cel'e la dom'o'n.
Buton-Bril'o marŝ'is apud Trot kaj ten'is ŝi'a'n man'o'n per si'a, ĉar ili est'is mal'nov'a'j amik'o'j kaj li tre mult'e am'is la knab'in'et'o'n. La knab'o est'is mal'pli aĝ'a ol Trot, kaj kvankam ŝi est'is mal'grand'a li est'is ankoraŭ du'on'kap'o'n pli mal'alt'a. Plej rimark'ind'e pri Buton- Bril'o est'is ke li ĉiam est'is trankvil'a kaj kviet'a, ne'grav'e kio okaz'is, kaj ŝajn'e neni'o mir'ig'is li'n. Trot am'is li'n ĉar li ne est'is mal'ĝentil'a kaj neniam prov'is mis'trakt'i ŝi'n. Kap’tan'o Vilĉjo am'is li'n ĉar li trov'is la knab'o'n ĉiam gaj'a kaj kuraĝ'a kaj pret'a plen'um'i ĉiu'n pet'o'n.
Ating'int'e la dom'o'n Trot naz'um'is la aer'o'n la demand'is: “Ĉu mi ne flar'as parfum'o'n?”
“Tio'n vi flar'as,” dir'is la Bul'ul'o. “Vi flar'as viol'et'o'j'n, kaj tio pruv'as ke vent'et'o font'as el la sud'o. Ĉiu'j ni'a'j vent'o'j kaj vent'et'o'j est'as parfum'it'a'j kaj pro tio ni'n plezur'ig'as kiam ili blov'as nidirekten. La sud'a vent'et'o ĉiam odor'as viol'et'e; la nord'a vent'o odor'as sovaĝ'roz'e; la orient'a vent'o parfum'iĝ'as per konval'o'j; kaj la okcident'a vent'o per lilak'flor'o'j. Do ni ne bezon'as veter- indik'il'o'n por dir'i al ni el kie blov'as la vent'o. Ni bezon'as nur flar'i la parfum'o'n kaj tio tuj inform'as ni'n.”
Intern'e de la dom'o ili trov'is la Ork'o'n, kaj Buton- Bril'o'n rigard'is la strang'a'n bird'simil'a'n ul'o'n mult'e interes'at'e. Ekzamen'int'e ĝi'n atent'e dum kelk'a temp'o li demand'is: “Kiu'direkt'e'n kirl'ir'as vi'a vost'o?”
“Ambaŭ'direkt'e'n,” dir'is la Ork'o.
Buton-Bril'o etend'is man'o'n kaj prov'is ĉirkaŭ'ir'ig'i ĝi'n.
“Ne far'u tio'n!” kri'is la Ork'o.
“Kial ne?” demand'is la knab'o.
“Ĉar ĝi est'as mi'a vost'o, kaj nur mi rajt'as kirl'ir'ig'i ĝi'n,” klar'ig'is la Ork'o.
“Ni el'ir'u kaj flug'u i'e'n,” propon'is Buton-Bril'o. “Mi vol'as vid'i la vost'o'n funkci'i.”
“Ne nun,” dir'is la Ork'o. “Al mi plaĉ'as vi'a interes'iĝ'o pri mi, ĉar mi plen'e merit'as tio'n; sed mi flug'as nur kiam mi ir'as i'e'n, kaj se mi komenc'us mi ebl'e ne ĉes'us.”
“Tio memor'ig'as mi'n,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo, “demand'i al vi, amik'o Ork'o, kiel ni for'ir'os el ĉi tie?”
“For'ir'os!” kri'is la Bul'ul'o. “Kial ne rest'i ĉi tie? Vi ne trov'os pli plaĉ'a'n lok'o'n ol Mo.”
“Ĉu iam vi est'is ali'lok'e, sinjor'o?”
“Ne; efektiv'e ne,” agnosk'is la Mont-Orel'o.
“Do permes'u mi'n dir'i ke vi ne kapabl'as taks'i,”
deklar'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Sed vi ne respond'is mi'a'n demand'o'n, amik'o Ork'o. Kiel ni for'ir'os de ĉi tiu mont'o?”
La Ork'o pens'ad'is dum kelk'a temp'o antaŭ ol respond'i.
“Mi pov'us port'i unu el vi—la knab'o'n aŭ la knab'in'o'n—sur mi'a dors'o,” dir'is li, “sed tri grand'ul'o'j est'as pli ol mi kapabl'as port'i, kvankam mi port'is du el vi ne'long'a'n distanc'o'n. Vi dev'us ne est'i jam manĝ'int'a'j tiu'j'n purpur'a'j'n ber'o'j'n.”
“Ebl'e ni ja erar'is,” Kap’tan'o Vilĉjo agnosk'is.
“Aŭ ni pov'us est'i kun'port'int'a'j kelk'a'j'n el tiu'j lavend'a'j ber'o'j, anstataŭ tiom da purpur'a'j,” sugest'is Trot bedaŭr'o'ton'e.
Kap’tan'o Vilĉjo ne respond'is al tiu koment'o, kaj tio indik'is ke li ne plen'e akord'is kun la knab'in'et'o; sed li komenc'is profund'e pens'ad'i, kun la frunt'o sulk'it'a, kaj fin'e li dir'is: “Se tiu'j purpur'a'j ber'o'j pli'grand'ig'us ĉio'n ajn, ne'grav'e ĉu ĝi jes aŭ ne manĝ'is la lavend'a'j'n, mi pov'us trov'i metod'o'n solv'i ni'a'j'n problem'o'j'n.”
Ili ne kompren'is li'a'n parol'o'n kaj rigard'is la mal'jun'a'n vel'ist'o'n kvazaŭ atend'ant'e ke li klar'ig'u si'a'n cel'o'n. Sed ĝust'e tiam ĥor'o da akr'a'j kri'o'j aŭd'iĝ'is el ekster'e.
“Ho! Liber'ig'u mi'n—liber'ig'u mi'n!” la voĉ'o'j ŝajn'is dir'i. “Kial insult'i ni'n tiel? Mont-Orel'o, ven'u help'i ni'n!”
Trot kur'is al la fenestr'o kaj tra'rigard'is.
“Jen la bird'o'j kiu'j'n vi kapt'is, Kap’tan'o,” ŝi dir'is.
“Mi ne sci'is ke ili pov'as parol'i.”
“Ho jes; ĉiu'j bird'o'j en Mo eduk'iĝ'is por pov'i parol'i,” dir'is la Bul'ul'o. Li rigard'is Kap’tan'o'n Vilĉjon mal'kviet'e kaj plu'dir'is: “Ĉu vi ne las'os la povr'ul'o'j'n for'flug'i?”
“Ebl'e,” respond'is la vel'ist'o, kaj li el'marŝ'is al la lok'o kie la bird'o'j flirt'ad'as kaj plend'as ĉar pro la ŝnur'o'j ili ne pov'as for'flug'i.
“Aŭskult'u mi'n!” li kri'is, kaj tuj ili ek'silent'is. “Ni, tri hom'o'j kiu'j est'as fremd'ul'o'j en vi'a land'o, vol'as ir'i al ali'a land'o, kaj ni vol'as ke tri el vi, bird'o'j, port'u ni'n tie'n. Ni sci'as ke ni far'as tre grand'a'n pet'o'n, sed ni ne pov'as trov'i ali'a'n rimed'o'n—krom marŝ'ad'i, kaj mi ne mult'e kapabl'as tio'n ĉar mi hav'as lign'a'n krur'o'n.
Ankaŭ, Trot kaj Buton-Bril'o est'as tro mal'grand'a'j por entrepren'i long'a'n kaj lac'ig'a'n marŝ'ad'o'n. Nun, dir'u al mi: kiu'j tri el vi bird'o'j konsent'os port'i ni'n?”
La bird'o'j rigard'is unu la ali'a'n kvazaŭ mult'e surpriz'it'e. Kaj unu el ili respond'is: “Nepr'e vi frenez'as, old'ul'o. Neni'u el est'as sufiĉ'e grand'a por port'i eĉ unu el la plej mal'grand'a'j person'o'j en vi'a grup'o.”
“Mi solv'os la problem'o'n de grand'ec'o,” promes'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Se tri el vi akcept'os port'i ni'n, mi ig'os vi'n grand'a'j kaj sufiĉ'e fort'a'j por far'i tio'n, tiel ke tut'e ne ĝen'os vi'n.”
La bird'o'j pri'pens'is tio'n serioz'e. Ĉar ili loĝ'is en magi'a land'o, ili tut'e ne dub'is ke la fremd'a unu'krur'ul'o pov'as far'i kio'n li promes'is. Post ne'long'e unu el ili demand'is: “Se vi grand'ig'os ni'n, ĉu ni rest'os por ĉiam grand'a'j?”
“Mi kred'as ke jes,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo.
Ili babil'ad'is dum kelk'a temp'o inter si kaj post'e la bird'o kiu la unu'a parol'is dir'is: “Nu, mi akcept'as.”
“Ankaŭ mi,” dir'is ali'a; kaj post paŭz'o tri'a dir'is: “Kaj ankaŭ mi.”
Ebl'e pli akcept'us, ĉar ŝajn'is ke ial ili ĉiu'j sopir'eg'is est'i pli grand'a'j ol nun; sed tri sufiĉ'is por la cel'o de Kap’tan'o Vilĉjo, do li tuj liber'ig'is ĉiu'j'n ali'a'j'n, kiu'j tuj for'flug'is.
La rest'int'a tri'o est'is kuz'o'j, kaj ĉiu'j hav'is la sam'a'j'n bril'a'j'n plum'ar'o'j'n kaj est'is proksim'um'e tiel grand'a'j kiel agl'o'j. Kiam Trot demand'is al ili ŝi trov'is ke ili est'as tre jun'a'j, ĉar ili for'ir'is de la nest'o'j antaŭ nur kelk'a'j semajn'o'j. Ili est'is fort'a'j jun'a'j bird'o'j, kun klar'a'j kuraĝ'a'j okul'o'j, kaj la knab'in'et'o deklar'is ke ili est'as la plej bel'a'j plum'ul'o'j kiu'j'n iam ŝi vid'is.
Kap’tan'o Vilĉjo nun pren'is el si'a poŝ'o la lign'a'n skatol'et'o'n kun la glit'kovr'il'o kaj el'pren'is la tri purpur'a'j'n ber'o'j'n, kiu'j ankoraŭ est'is tut'e bon'stat'a'j.
“Manĝ'u tiu'j'n,” li dir'is, kaj li don'is ili'n po unu al ĉiu el la bird'o'j. Ili obe'is, kaj trov'is la frukt'o'j'n tre plaĉ'gust'a'j. Post kelk'a'j sekund'o'j ili komenc'is grand'iĝ'i kaj ili tiel rapid'e grand'iĝ'ad'is ke Trot tim'is ke ili tut'e ne ĉes'os. Sed fin'e ili ja ĉes'is grand'iĝ'i, kaj tiam ili est'is mult'e pli grand'a'j ol la Ork'o, kaj preskaŭ tiel grand'a'j kiel plen'kresk'a'j strut'o'j.
Al Kap’tan'o Vilĉjo mult'e plaĉ'is tiu rezult'o.
“Nun vi ja pov'as facil'e port'i ni'n,” dir'is li.
La bird'o'j ĉirkaŭ'paŝ'is fier'e, mult'e plaĉ'it'e de si'a gigant'a dimensi'o.
“Tamen mi ne kompren'as,” dir'is Trot dub'em'e, “kiel ni rajd'os sur ili'a'j dors'o'j sen for'fal'i.”
“Ni ne rajt'os sur ili'a'j dors'o'j,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Mi far'os sving'il'o'j'n sur kiu'j ni rajd'os.”
Li do pet'is la Bul'ul'o'n don'i al li iom da ŝnur'eg'o, sed tio'n la vir'o ne hav'is. Tamen li hav'is mal'nov'a'n griz'a'n vest'o'komplet'o'n kiu'n li volont'e donac'is al Kap’tan'o Vilĉjo, kiu tond'is la ŝtof'o'n en stri'o'j'n kaj tord'is ĝi'n tiel ke ĝi est'is preskaŭ fortik'a kiel ŝnur'eg'o.
Per tiu ŝtof'o li lig'is al ĉiu bird'o sving'o'bret'o'n kiu pend'is sub ĝi'a'j pied'o'j, kaj Buton-Bril'o prov'flug'is en unu el ili por pruv'i ke ĝi est'as sekur'a kaj komfort'a.
Kiam ĉio ĉi est'is aranĝ'it'a unu el la bird'o'j demand'is: “Al kie vi vol'as ke ni port'u vi'n?”
“Nu, nur sekv'u la Ork'o'n,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Li est'os ni'a gvid'ant'o, kaj kie'n ajn flug'os la Ork'o vi flug'u, kaj kie ajn la Ork'o sur'ter'iĝ'os vi sur'ter'iĝ'u. Ĉu vi konsent'as?”
La bird'o'j deklar'is ke ili plen'e konsent'as, do Kap’tan'o Vilĉjo konsil'iĝ'is kun la Ork'o.
“Dum'voj'e ĉi tie'n,” dir'is tiu kurioz'ul'o, “mi rimark'is larĝ'a'n sabl'a'n dezert'o'n liv'e de mi, sur kiu est'is neni'a viv'ant'aĵ'o.”
“Do prefer'e ni for'ten'u ni'n de ĝi,” respond'is la vel'ist'o.
“Tut'e ne,” insist'is la Ork'o. “Mi trov'is, dum mi'a'j vetur'o'j, ke la plej plaĉ'a'j land'o'j oft'e kuŝ'as mez'e de la dezert'o'j; do mi opini'as ke est'us saĝ'e se ni flug'us trans tiu'n dezert'o'n kaj trov'us kio kuŝ'as preter ĝi. Ĉar en la direkt'o el kiu ni ven'is kuŝ'as la ocean'o, kiel ni bon'e sci'as, kaj preter ĉi tie est'as ĉi tiu strang'a Land'o Mo, kiu'n ni ne dezir'as esplor'i. Unu'flank'e, kiel ni pov'as vid'i de ĉi tiu mont'o, est'as larĝ'a eben'aĵ'o, kaj ali'flank'e la dezert'o. Rilat'e al mi, mi voĉ'don'as por la dezert'o.”
“Kio'n vi dir'as, Trot?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Est'as tut'egal'e al mi,” ŝi respond'is.
Neniu'n traf'is pens'o demand'i al Buton-Bril'o pri li'a opini'o, do decid'iĝ'is ke ili flug'u trans la dezert'o'n. Ili adiaŭ'is la Bul'ul'o'n kaj dank'is li'n pro li'a'j afabl'ec'o kaj komplez'em'o. Post tio ili sid'ig'is si'n en la sving'il'o'j'n— unu por ĉiu bird'o—kaj dir'is al la Ork'o ke li komenc'u flug'i kaj ili sekv'os.
La kirl'a mov'iĝ'o de la vost'o de la Ork'o alarm'is la bird'o'j'n unu'e, sed post li'a iom'et'a for'flug'o ili alt'iĝ'is en la aer'o'n, port'ant'e si'a'j'n pasaĝer'o'j'n facil'e, kaj flug'is per fort'a'j regul'o'j bat'o'j far'e de la grand'a'j flug'il'o'j sekv'ant'e si'a'n gvid'ant'o'n.
La knab'in'et'o pens'is ke la lok'o est'us mav'a se la bird'o'j sen'fort'iĝ'us, aŭ se la ŝtof'a'j ŝnur'eg'o'j romp'iĝ'us; sed kvankam ŝi ne pov'is ne est'i iom'et'e nervoz'a kaj mal'kviet'a ŝi fid'is la gigant'a'n kaj bril'plum'a'n bird'o'n kiu ŝi'n port'as, kiel ankaŭ la sci'pov'o'n de Kap’tan'o Vilĉjo tord'i kaj lig'i ŝnur'eg'o'n por ke ĝi ne romp'iĝ'u.
Tiu est'is rimark'ind'e grand'a dezert'o. Neni'o romp'is la monoton'a'n vid'aĵ'o'n kaj ĉiu minut'o ŝajn'is hor'o kaj ĉiu hor'o tag'o. Mal'agrabl'a'j fum'o'j kaj gas'o'j lev'iĝ'is el la sabl'ar'o, kiu'j est'us mort'ig'a'j por la vetur'ant'o'j se ili ne est'us tiel alt'a'j en la aer'o. Eĉ malgraŭ si'a alt'ec'o Trot komenc'is mal'san'iĝ'i, sed subit'e spir'o da pli freŝ'a aer'o plen'ig'is ŝi'a'n naz'o'n kaj rigard'ant'e antaŭ'e'n ŝi vid'is grand'a'n nub'o'n de ruĝ'et'a nebul'aĵ'o. Eĉ dum ŝi demand'is al si kio ĝi ebl'e est'as, la Ork'o plonĝ'is kuraĝ'e en la nebul'o'n kaj sekv'is la ali'a'j bird'o'j. Ŝi pov'is vid'i neni'o'n dum kelk'a temp'o, nek la bird'o port'ant'a ŝi'n pov'is vid'i kie'n ir'is la Ork'o, sed ĝi plu'flug'is tiel fortik'e kiel antaŭ'e kaj post kelk'a'j moment'o'j la nebul'o est'is mal'antaŭ ŝi kaj la knab'in'o vid'is plej bel'a'n pejzaĝ'o'n etend'iĝ'ant'a'n sub'e ĝis ĝi est'is ekster ŝi'a vid'pov'o.
Ŝi vid'is er'o'j'n da arb'ar'o, verd'e vest'it'a'j'n mont'et'o'j'n, kamp'o'j'n da blov'iĝ'ant'a'j gren'o'j, font'o'j'n, river'o'j'n kaj lag'o'j'n; kaj tra la tut'a scen'o dis'trov'iĝ'is grup'o'j de bel'a'j dom'o'j kaj kelk'a'j grandioz'a'j kastel'o'j kaj palac'o'j.
Super tiu tut'a ĝoj'ig'a pejzaĝ'o—kiu laŭ la alt'a situ'o de Trot aspekt'is bel'eg'a pentr'it'a bild'o—est'is roz'kolor'a bril'o kia'n ni kelk'foj'e vid'as en la okcident'o je la sun'sub'ir'o. Tiu'okaz'e, tamen, ne est'is nur en la okcident'o sed ĉie.
Ne mir'ig'as ke la Ork'o paŭz'is por cirkl'ir'i super tiu bel'a land'o. La ali'a'j bird'o'j imit'is li'a'n ag'o'n, ĉiu'j okul'um'is la lok'o'n egal'e plaĉ'at'e. Kaj, kvazaŭ unu'anim'e, la kvar'o grup'iĝ'is kaj ne'rapid'e vel'is sub'e'n.
Tio port'is ili'n al tiu part'o de la nov'e trov'it'a land'o kiu bord'is la rand'o'n de la dezert'o; sed est'is sam'e bel'e tie kiel ali'lok'e, do la Ork'o kaj la bird'o'j sur'ter'iĝ'is kaj la tri pasaĝer'o'j tuj el'ir'is de si'a'j sving'il'o'j.
“Ho, Kap’tan'o Vilĉjo, ĉu ne est'as bon'eg'e?” kri'is Trot rav'at'e. “Kiel bon'fortun'a'j ni est'is, trov'ant'e ĉi tiu'n bel'a'n land'o'n!”
“La land'o aspekt'as iom alt'klas'a, mi agnosk'as, Trot,”
respond'is la mal'jun'a vel'ist'o, ĉirkaŭ'rigard'ant'e, “sed ni ankoraŭ ne sci'as kia est'as ĝi'a popol'o.”
“Neni'u pov'us loĝ'i en tia land'o sen est'i feliĉ'a kaj bon'a—mi cert'as pri tio,” ŝi dir'is fervor'e. “Ĉu vi pens'as ali'o'n, Buton-Bril'o?”
“Mi ne pens'as, ĝust'e nun,” respond'is la knab'et'o.
“Lac'ig'as mi'n pens'i, kaj mi neniam ŝajn'as gajn'i per tio. Kiam ni vid'os la hom'o'j'n kiu'j loĝ'as ĉi tie ni sci'os kia'j ili est'as, kaj neniom da pens'ad'o ŝanĝ'os ili'n.”
“Est'as tut'e ver'e,” dir'is la Ork'o. “Sed nun mi vol'as far'i propon'o'n. Dum vi kon'at'iĝ'os kun ĉi tiu nov'a land'o, kiu aspekt'as en'hav'i ĉio'n feliĉ'ig'a'n, mi dezir'as plu'flug'i—tut'e sol'a—por trov'i ĉu mi vid'os mi'a'n hejm'o'n ali'flank'e de la grand'a dezert'o. Se jes, kompren'ebl'e mi rest'os tie. Sed se mi mal'sukces'os trov'i Ork'land'o'n mi re'ven'os al vi post semajn'o, por trov'i ĉu mi pov'os pli help'i vi'n iel.”
Ili bedaŭr'is perd'i si'a'n kurioz'a'n akompan'ant'o'n, sed ne pov'is opon'i la plan'o'n; do la Ork'o adiaŭ'is ili'n kaj rapid'e alt'iĝ'is en la aer'o'n, trans'flug'is la land'o'n kaj baldaŭ ne plu est'is vid'ebl'a pro si'a for'distanc'o.
La tri bird'o'j port'int'a'j ni'a'j'n amik'o'j'n nun pet'is permes'o'n retro'ir'i al si'a'j propr'a'j hejm'o'j, dir'ant'e ke ili fervor'as montr'i al si'a'j famili'o'j kiom grand'a'j ili far'iĝ'is. Do Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot kaj Buton-Bril'o ĉiu'j el'kor'e dank'is ili'n pro ili'a help'o kaj baldaŭ la bird'o'j komenc'is si'a'n long'a'n flug'o'n cel'e la Land'o'n Mo.
Nun for'las'it'a'j en ĉi tiu ne'kon'at'a land'o, la tri kamarad'o'j elekt'is bel'a'n voj'et'o'n kaj komenc'is laŭ'ir'i ĝi'n. Ili kred'is ke tiu voj'et'o konduk'os ili'n al grandioz'a kastel'o kiu'n ili vid'is for, ĝi'a'j tur'et'o'j alt'is mult'e super la ĉirkaŭ'ant'a'j arb'o'j. Ĝi ne aspekt'is tre distanc'a, do ili promen'is ne'rapid'e, admir'ant'e la bel'a'j'n filik'o'j'n kaj flor'o'j'n kiu'j bord'is la voj'et'o'n kaj aŭskult'ant'e la kant'ad'o'n de la bird'o'j kaj la komfort'ig'a'n ĉirp'ad'o'n de la cikad'o'j.
Baldaŭ la voj'et'o konduk'is ili'n trans mont'et'o'n. En val'o preter la mont'et'o est'is dom'et'o ĉirkaŭ'at'a de flor'bed'o'j kaj frukt'arb'o'j. Dum ili proksim'iĝ'is ili vid'is sur la ombr'um'at'a verand'o de la dom'et'o plaĉ'aspekt'a'n vir'in'o'n kiu sid'as inter grup'o de infan'o'j, al kiu'j ŝi rakont'as. La infan'o'j rapid'e vid'is la fremd'ul'o'j'n kaj kur'is cel'e ili'n kri'ant'e pro surpriz'o, tiel ke Trot kaj ŝi'a'j amik'o'j far'iĝ'is la centr'o de sci'vol'em'a grup'o de infan'o'j kiu'j ĉiu'j babil'ad'is ekscit'it'e. La lign'a krur'o de Kap’tan'o Vilĉjo ŝajn'e mir'ig'is la infan'o'j'n, ĉar ili ne pov'is kompren'i kial li ne hav'as du viand'a'j'n krur'o'j'n.
Tiu atent'o ŝajn'e plaĉ'is al la mal'jun'a vel'ist'o, kiu am'e kares'is la kap'o'j'n de la infan'o'j kaj post'e, lev'ant'e si'a'n ĉapel'o'n salut'e al la vir'in'o, li demand'is: “Ĉu vi pov'as dir'i al ni, sinjor'in'o, ĝust'e kiu land'o est'as?”
Ŝi gap'is firm'e ĉiu'j'n tri fremd'ul'o'j'n dum ŝi respond'is kurt'e: “Omenlando.”
“Ho!” kri'is Kap’tan'o Vilĉjo, perpleks'aspekt'e. “Kaj kie est'as Omenlando, bon'vol'u dir'i.”
“En la Kvelula Land'o,” dir'is ŝi.
“Kio?” kri'is Trot, subit'e ekscit'it'e. “Ĉu vi vol'as dir'i ke ni est'as en la Kvelula Land'o de la Land'o Oz?”
“Kompren'ebl'e,” la vir'in'o respond'is. “La tut'a land'o kiu'n ĉirkaŭ'as la grand'a dezert'o est'as la Land'o Oz, kiel vi dev'us sci'i egal'e bon'e kiel mi; sed domaĝ'e Omenlando est'as apart'ig'it'a dis'de la ceter'a Kvelula Land'o per tiu vic'o de alt'a'j mont'o'j kiu'j'n vi vid'as tre for, kies flank'o'j est'as tiel krut'a'j ke neni'u pov'as trans'ir'i ili'n. Do ni loĝ'as ĉi tie tut'e sol'a'j, kaj ni'n reg'as ni'a propr'a Reĝ'o, anstataŭ Ozma de Oz.”
“Mi jam antaŭ'e est'is en la Land'o Oz,” dir'is Buton- Bril'o, “sed neniam antaŭ'e mi est'is ĉi tie.”
“Ĉu iam antaŭ'e vi aŭd'is pri Omenlando?”
demand'is Trot.
“Ne,” dir'is Buton-Bril'o.
“Tamen ĝi trov'ebl'as sur la Map'o de Oz,” asert'is la vir'in'o, “kaj mi cert'ig'as al vi ke ĝi est'as bon'eg'a land'o.
Se nur,” ŝi plu'dir'is, kaj tiam ŝi paŭz'is por ĉirkaŭ'rigard'i mien'ant'e tim'o'plen'e. “Se nur—” nun ŝi re'paŭz'is, kvazaŭ ne kuraĝ'ant'e daŭr'ig'i si'a'n parol'o'n.
“Ne nur kio, sinjor'in'o?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
La vir'in'o send'is la infan'o'j'n en la dom'o'n. Post tio ŝi pli'proksim'iĝ'is al la fremd'ul'o'j kaj flustr'is: “Se nur ni hav'us ali'a'n Reĝ'o'n, ni est'us tre feliĉ'a'j kaj kontent'a'j.”
“Kial mal'taŭg'as vi'a Reĝ'o?” demand'is Trot, sci'vol'em'e. Sed la vir'in'o aspekt'is tim'o'plen'a ĉar ŝi tiom dir'is. Ŝi re'ir'is al si'a portik'o, dir'ant'e nur: “La Reĝ'o pun'as sever'e ĉi'a'n perfid'o'n far'e de li'a'j reg'at'o'j.”
“Kio'n signif'as ‘perfid'o’?” demand'is Buton-Bril'o.
“Ĉi'rilat'e,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo, “ŝajn'as ke perfid'o signif'as mal'laŭd'i la Reĝ'o'n; sed mi supoz'as ke nun ni jam kon'as li'a'n humor'o'n tiel bon'e kiel se la vir'in'o dir'us pli.”
“Mi dezir'as demand'i,” dir'is Trot, proksim'iĝ'ant'e al la vir'in'o, “ĉu vi bon'vol'os don'i al ni i'o'n manĝ'ebl'a'n.
Ni jam de'long'e manĝ'is nur puf'maiz'o'n kaj limonad'o'n.”
“Povr'ul'o'j! Kompren'ebl'e mi don'os al vi manĝ'aĵ'o'j'n,”
la vir'in'o respond'is, kaj en'ir'int'e si'a'n dom'et'o'n ŝi baldaŭ re'ven'is port'ant'e plet'o'n plen'a'n de sandviĉ'o'j, kuk'et'o'j kaj fromaĝ'o. Unu el la infan'o'j ĉerp'is sitel'o'n da klar'a mal'varm'a akv'o el font'o kaj la tri vag'ant'o'j ĝis'sat'e manĝ'is kaj ĝu'eg'is la bon'aĵ'o'j'n.
Kiam Buton-Bril'o ne plu pov'is manĝ'i li plen'ig'is la poŝ'o'j'n de si'a jak'o per kuk'et'o'j kaj fromaĝ'o, kaj eĉ ne la infan'o'j opon'is tio'n. Efektiv'e al ili ĉiu'j ŝajn'e plaĉ'is vid'i la fremd'ul'o'j'n manĝ'i, do Kap’tan'o Vilĉjo decid'is ke ne'grav'e kia est'as la Reĝ'o de Omenlando, la hom'o'j montr'iĝ'os amik'a'j kaj gast'ig'em'a'j.
“Kies kastel'o est'as tiu, tie, sinjor'in'o?” li demand'is, gest'ant'e per si'a man'o al la tur'o'j lev'iĝ'ant'a'j super la arb'o'j'n.
“Ĝi aparten'as al li'a Moŝt'o, Reĝ'o Kru-el,” ŝi dir'is.
“Ho, ĉu ver'e? Kaj ĉu li loĝ'as tie?”
“Kiam li ne ĉas'as kun si'a'j feroc'a'j kort'eg'an'o'j kaj milit'kapitan'o'j,” ŝi respond'is.
“Ĉu li ĉas'as nun?” Trot demand'is.
“Mi ne sci'as, kar'a. Ju mal'pli ni sci'as pri la ag'ad'o de la Reĝ'o des pli sekur'a'j ni est'as.”
Est'is evident'e ke al la vir'in'o ne plaĉ'as parol'i pri Reĝ'o Kru-el, do, fin'int'e si'a'n manĝ'o'n, ili adiaŭ'is kaj plu'marŝ'is laŭ la voj'et'o.
“Ĉu vi ne opini'as ke est'os plej'bon'e ke ni evit'u la kastel'o'n de tiu Reĝ'o, Kap’tan'o?” demand'is Trot.
“Nu,” dir'is li, “Reĝ'o Kru-el trov'os pli-mal'pli baldaŭ ke ni est'as en li'a land'o, do plej'bon'e est'os ke ni front'u li'n nun. Ebl'e li ne est'as ver'e tiel mal'bon'a kiel opini'as tiu vir'in'o. Reĝ'o'j ne est'as ĉiam popular'a'j inter si'a'j reg'at'o'j, sci'u, eĉ se ili far'as ĉio'n ebl'a'n.”
“Ozma est'as popular'a,” dir'is Buton-Bril'o.
“Ozma diferenc'as de ĉiu ali'a Reg'ant'o, laŭ tio kio'n mi aŭd'is,” koment'is Trot medit'em'e, dum ŝi promen'is apud la knab'o. “Kaj, efektiv'e, ni ja est'as en la Land'o Oz, kie Ozma reg'as ĉiu'n Reĝ'o'n kaj ĉiu'j'n ali'a'j'n.
Neniam mi aŭd'is pri damaĝ'o al iu ajn en ŝi'a regn'o, ĉu vi, Buton-Bril'o?”
“Ne kiam ŝi sci'as kio okaz'as,” li respond'is. “Sed tiu'j bird'o'j al'ter'ig'is ni'n en preciz'e la mal'ĝust'a lok'o, laŭ mi'a opini'o. Ili pov'int'us port'i ni'n rekt'e trans tiu'n mont'o'vic'o'n al la Smerald'a Urb'o.”
“Tut'e ver'e,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo; “sed ili ne far'is tio'n, do ni dev'as ag'i laŭ'ebl'e en Omenlando. Ni pen'u ne tim'i.”
“Ho, mi ne mult'e tim'as,” dir'is Buton-Bril'o, paŭz'ant'e por rigard'i pal'ruĝ'a'n kunikl'o'n kiu montr'is si'a'n kap'o'n supr'e de tru'o en apud'a kamp'o.
“Nek mi,” al'don'is Trot. “Ver'e, Kap’tan'o, mi ver'e ĝoj'as est'i ie ajn en la mir'ind'a fe'land'o Oz, tiel ke mi opini'as mi'n la plej bon'fortun'a knab'in'o en la tut'a land'o. Doroteo loĝ'as en la Smerald'a Urb'o, sci'u, kaj ankaŭ la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj Tiktoko kaj la Vil'ul'o—kaj ĉiu'j ali'a'j pri kiu'j ni aŭd'is tiom—kaj ankaŭ Ozma, kiu nepr'e est'as la plej dolĉ'a kaj bel'a knab'in'o en la tut'a mond'o!”
“Ne hast'u, Trot,” konsist'is Buton-Bril'o. “Vi ne bezon'as dir'i ĉio'n per unu spir'o, sci'u. Kaj vi ne menci'is eĉ du'on'o'n de la nombr'o da kurioz'ul'o'j en la Smerald'a Urb'o.”
“Tiu ĉi Smerald'a Urb'o ĉi,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo impon'e, “hazard'e est'as ali'flank'e de tiu'j mont'o'j, kiu'j'n laŭ oni'dir'o ne ebl'as trans'ir'i. Mi ne vol'as sen'esper'ig'i vi'n, Trot, sed ni est'as preskaŭ tiel apart'ig'it'a'j dis'de vi'a'j Ozma kaj Doroteo kiel kiam ni loĝ'is en Kal’fornio.”
Est'is tiom da ver'o en tiu deklar'o ke ili ĉiu'j plu'marŝ'is silent'e dum kelk'a temp'o. Fin'e ili ating'is la ar'o'n da majest'a'j arb'o'j kiu'j rand'is la teren'o'n de la kastel'o de la Reĝ'o. Ili jam du'on'tra'ir'is ĝi'n kiam la son'o de plor'ad'o, kvazaŭ iu amar'e mal'feliĉ'as, ating'is ili'a'j'n orel'o'j'n kaj dev'ig'is ili'n abrupt'e ek'halt'i.
Buton-Bril'o rigard'is la jun'ul'o'n kaj dir'is: “Sed kial grav'as?”
“Al mi grav'as!” kri'is la jun'ul'o, inter'romp'ant'e si'a'n plor'ad'o'n por rul'iĝ'i tiel ke li'a vizaĝ'o front'os supr'e'n, por vid'i kiu parol'is. “Al mi grav'as, ĉar mi'a kor'o romp'iĝ'is!”
“Ĉu vi ne pov'os akir'i nov'a'n kor'o'n?” demand'is la knab'et'o.
“Mi ne vol'as nov'a'n!” plor'eg'is la jun'ul'o.
Jam Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo ven'is al la lok'o kaj la knab'in'o klin'is si'n kaj dir'is simpati'voĉ'e: “Dir'u al ni vi'a'j'n ĉagren'o'j'n kaj ebl'e ni pov'os help'i vi'n.”
La jun'ul'o sid'iĝ'is, je tio, kaj klin'is si'n ĝentil'e. Post'e li sur'pied'iĝ'is, sed li ankoraŭ tord'ad'is si'a'j'n man'o'j'n dum li pen'is sufok'i si'a'j'n plor'son'o'j'n. Trot opini'is li'n tre brav'a ĉar li reg'as tiel terur'a'n aflikt'iĝ'o'n tiel bon'e.
“Mi nom'iĝ'as Po'n,” li komenc'is. “Mi est'as la knab'o de l’ ĝarden'ist'o.”
“Do la ĝarden'ist'o de la Reĝ'o est'as vi'a patr'o, supoz'ebl'e,” dir'is Trot.
“Ne mi'a patr'o, sed mi'a mastr'o,” est'is la respond'o.
“Mi labor'as kaj la ĝarden'ist'o ordon'as. Kaj mi tut'e ne kulp'is, neniel, pro tio ke Princ'in'o Gloria en'am'iĝ'is kun mi.”
“Ĉu ver'e?” demand'is la knab'in'et'o.
“Mi ne kompren'as la kial'o'n,” koment'is Buton- Bril'o, gap'ant'e la jun'ul'o'n.
“Kaj kiu do est'as Princ'in'o Gloria?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Ŝi est'as la nev'in'o de Reĝ'o Kru-el, kiu est'as ŝi'a gard'ist'o. La Princ'in'o loĝ'as en la kastel'o kaj est'as la plej bel'a kaj dolĉ'a knab'in'o en la tut'a Omenlando. Ŝi am'as flor'o'j'n kaj kutim'is promen'ad'i en la ĝarden'o'j kun si'a'j serv'ist'o'j. Tiam, se mi labor'ad'is pro mi'a'j task'o'j, mi kutim'is mal'lev'i mi'a'j'n okul'o'j'n dum Glor'as preter'pas'as mi'n; sed unu tag'o'n mi supr'e'n rigard'is kaj trov'is ŝi'n gap'ant'a mi'n per tre tener'a okul'rigard'o. La sekv'a'n tag'o'n ŝi for'send'is si'a'j'n serv'ist'o'j'n kaj, ven'int'e al mi, komenc'is parol'i kun mi. Ŝi dir'is ke mi traf'is ŝi'a'n kor'o'n kiel neniam iu ali'a jun'ul'o. Mi kis'is ŝi'a'n man'o'n. Ĝust'e tiam la Reĝ'o ven'is ĉirkaŭ angul'o'n de la voj'et'o. Li bat'is mi'n per si'a pugn'o kaj ankaŭ per si'a pied'o. Post tio li kapt'is brak'o'n de la Princ'in'o kaj krud'e tren'is ŝi'n en la kastel'o'n.”
“Est'is ver'e fi'e!” kri'et'is Trot indign'e.
“Li est'as tre abrupt'a Reĝ'o,” dir'is Po'n, “do mi ne pov'is anticip'i mal'pli ol tio'n. Ĝis tiam mi ne pens'is pri am'o al Princ'in'o Gloria, sed mi konsci'is ke est'us mal'ĝentil'e ne respond'i al ŝi'a am'o, do mi far'is tio'n. Ni renkont'iĝ'is plur'foj'e, kaj ŝi dir'is al mi ke la Reĝ'o vol'as ke ŝi edz'ig'u riĉ'a'n kort'eg'an'o'n nom'at'a'n Gugl'i-Gu, kiu est'as sufiĉ'e old'a por est'i ŝi'a patr'o. Ŝi jam rifuz'is Gugl'i-Gun tri'dek'naŭ'foj'e, sed li plu persist'as kaj al'port'is mult'a'j'n riĉ'a'j'n donac'o'j'n kiel sub'aĉet'o'n de la Reĝ'o. Pro tio Reĝ'o Kru-el ordon'is ke li'a nev'in'o edz'ig'u la old'ul'o'n, sed la Princ'in'o cert'ig'is al mi mult'foj'e ke ŝi edz'ig'os nur mi'n. Ĉi'maten'e ni hazard'e renkont'iĝ'is en la vit'ber'ej'o kaj dum mi respekt'o'plen'e salut'is vang'o'n de la Princ'in'o, du el la gard'ist'o'j de la Reĝ'o kapt'is mi'n kaj bat'is mi'n terur'e antaŭ la okul'o'j de Gloria mem, kiu'n la Reĝ'o mem re'ten'is tiel ke ŝi ne pov'is mal'help'i.”
“Nu, tiu Reĝ'o nepr'e est'as monstr'o!” kri'is Trot.
“Li est'as mult'e pli aĉ'a ol tio,” dir'is Po'n, morn'e.
“Sed, atent'u,” inter'romp'is Kap’tan'o Vilĉjo, kiu zorg'e aŭskult'is Ponon. “Tiu Reĝ'o ebl'e ver'e ne kulp'as.
Reĝ'o'j est'as fier'ul'o'j, ĉar ili est'as tiel alt'a'rang'a'j kaj potenc'a'j, kaj ne est'as ĝust'e ke reĝ'a Princ'in'o edz'ig'as vulgar'a'n knab'o'n de ĝarden'ist'o.”
“Ne est'as ĝust'e,” deklar'is Buton-Bril'o. “Princ'in'o dev'as edz'ig'i Princ'o'n.”
“Mi ne est'as vulgar'a knab'o de ĝarden'ist'o,” protest'is Po'n. “Laŭ'just'e mi est'u la Reĝ'o anstataŭ Kru-el.
Efektiv'e mi est'as Princ'o, kaj egal'e reĝ'a kiel iu ali'a en Omenlando.”
“Kiel pov'as est'i?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Mi'a patr'o est'is la Reĝ'o kaj Kru-el est'is li'a Ĉef'ministr'o. Sed unu tag'o'n dum li ĉas'is, Reĝ'o Feroc—tiel nom'iĝ'is mi'a patr'o—kverel'is kontraŭ Kru-el kaj tre mild'e frap'et'is li'a'n naz'o'n per si'a pugn'o. Tio tiom provok'is fi'a'n Kru-el'o'n ke li retro'stumbl'ig'is mi'a'n patr'o'n tiel ke li fal'is en profund'a'n lag'et'o'n. Tuj Kru-el en'ĵet'is amas'o'n da pez'a'j ŝton'o'j kiu'j tiom pez'ig'is mi'a'n povr'a'n patr'o'n ke li'a korp'o ne pov'is re'lev'iĝ'i al la surfac'o. Est'as ne'ebl'e mort'ig'i person'o'n en ĉi tiu land'o, vi ebl'e sci'as tio'n, sed kiam mi'a patr'o prem'iĝ'is en la kot'o'n en la fund'o de la profund'a lag'et'o kaj la ŝton'o'j ten'is li'n tiel ke li neniam pov'os eskap'i, li ne pli util'is al si mem nek al la mond'o ol se li ja est'us mort'a. Sci'ant'e tio'n, Kru-el proklam'is si'n Reĝ'o, ek'posed'is la reĝ'a'n kastel'o'n kaj for'pel'is la tut'a'n sub'ten'ant'ar'o'n de mi'a patr'o. Mi est'is infan'et'o, tiam, sed kiam mi plen'kresk'is mi far'iĝ'is ĝarden'ist'o. Mi serv'is Reĝ'o'n Kru-el'o'n sen li'a sci'o ke mi est'as fil'o de tiu sam'a Reĝ'o Feroc kiu'n li tiel kruel'e nul'ig'is.”
“Ho, jen terur'e ekscit'a rakont'o!” dir'is Trot, fort'e en'spirant'e. “Sed dir'u al ni, Po'n, kiu est'is la patr'o de Gloria?”
“Nu, li est'is la Reĝ'o antaŭ mi'a patr'o,” respond'is Po'n. “Pa'ĉj'o est'is Ĉef'ministr'o por Reĝ'o Am'em, kiu est'is la patr'o de Gloria. Ŝi est'is nur beb'o kiam Reĝ'o Am'em fal'is en la Grand'a'n Abism'o'n kiu situ'as tuj ĉi'flank'e de la monat'o'j—la sam'a'j mont'o'j kiu'j apart'ig'as Omenlandon de la ceter'a Land'o Oz. Oni dir'as ke la Grand'a Abism'o ne hav'as fund'o'n; tamen, ne'grav'e pri tio, Reĝ'o Am'em neniam re'vid'iĝ'is kaj mi'a patr'o far'iĝ'is Reĝ'o anstataŭ li.”
“Ŝajn'as al mi,” dir'is Trot, “ke se Gloria just'e trakt'iĝ'us, ŝi est'us Reĝ'in'o de Omenlando.”
“Nu, ŝi'a patr'o ja est'is Reĝ'o,” agnosk'is Po'n, “kaj ankaŭ mi'a patr'o; do ni est'as egal'rang'a'j, kvankam ŝi est'as grand'a dam'o kaj mi est'as humil'a knab'o de ĝarden'ist'o. Mi ne kompren'as kial ni ne ge'edz'iĝ'u se ni dezir'as—tamen Reĝ'o Kru-el ne permes'as.”
“En'sum'e est'as grand'a konfuz'o,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Sed ni est'as sur'voj'e por vizit'i Reĝ'o'n Kru-el'o'n, kaj se ven'os oportun'o, jun'ul'o, ni parol'os favor'e al vi.”
“Bon'vol'u far'i tio'n!” pled'is Po'n.
“Ĉu la bat'ad'o al vi romp'is vi'a'n kor'o'n?” demand'is Buton-Bril'o.
“Nu, tio help'is romp'i ĝi'n, kompren'ebl'e,” dir'is Po'n.
“Mi konsil'as ke vi ripar'ig'u ĝi'n,” konsil'is la knab'o, ĵet'ant'e ŝton'er'o'n kontraŭ eŭtamion en arb'o. “Vi dev'us don'i al Gloria kor'o'n egal'e bon'a'n kiel tiu kiu'n ŝi don'as al vi.”
“Bon'a konsil'o,” konsent'is Kap’tan'o Vilĉjo. Do ili las'is la knab'o'n de l’ ĝarden'ist'o star'ant'a apud la voj'et'o, kaj re'komenc'is si'a'n marŝ'ad'o'n cel'e la kastel'o'n.
“Li'a Majest'a kaj glor'a Moŝt'o, Reĝ'o Kru-el, est'as nun'temp'e loĝ'ant'o de si'a Reĝ'a Kastel'o,” est'is la formal'a respond'o.
“Do mi supoz'as ke ni en'ir'os kaj dir'os ‘bon'a'n tag'o'n’,” plu'dir'is Kap’tan'o Vilĉjo, prov'ant'e en'ir'i la pord'ej'o'n. Sed soldat'o bar'is per lanc'o.
“Kiu'j vi est'as, kiel vi nom'iĝ'as, kaj el kie vi ven'as?”
demand'is la soldat'o.
“Vi ne sci'us se eĉ ni dir'us al vi,” respond'is la vel'ist'o, “ĉar ni est'as fremd'ul'o'j en fremd'a land'o.”
“Ho, se vi est'as fremd'ul'o'j est'as permes'at'e ke vi en'ir'u,” dir'is la soldat'o, mal'lev'ant'e si'a'n lanc'o'n. “Li'a Moŝt'o mult'e am'as fremd'ul'o'j'n.”
“Ĉu mult'a'j fremd'ul'o'j ven'as ĉi tie'n?” demand'is Trot.
“Vi est'as la unu'a'j kiu'j iam ven'is al ni'a land'o,” dir'is la vir'o. “Sed li'a Moŝt'o oft'e dir'as ke se fremd'ul'o'j iam ven'os al Omenlando li cert'ig'os ekscit'o'n por ili.”
Kap’tan'o Vilĉjo grat'is si'a'n menton'o'n pens'em'e. Al li ne ŝajn'is tre favor'sent'a tiu last'a koment'o. Sed li decid'is ke ĉar ne ekzist'as rimed'o eskap'i el Omenlando, est'os saĝ'e aŭdac'e front'i la Reĝ'o'n kaj pen'i favor'ig'i li'n. Do ili en'ir'is la kastel'o'n, eskort'at'e de soldat'o.
Cert'e la kastel'o est'is grandioz'eg'a, kun mult'a'j grand'a'j ĉambr'o'j, kiu'j ĉiu'j est'is bel'e mebl'it'a'j. La koridor'o'j est'is serpent'um'a'j kaj bel'e ornam'it'a'j, kaj tra'ir'int'e plur'a'j'n el ili la soldat'o gvid'is ili'n en mal'ferm'a'n ĝarden'o'n kiu okup'is la centr'o'n mem de la gigant'a konstru'aĵ'o. Ĝi'n ĉirkaŭ'is ĉiu'flank'e alt'a'j tur'hav'a'j mur'o'j, kaj en'hav'is flor'bed'o'j'n, fontan'o'j'n kaj trotuar'o'j'n el mult'a'j kolor'a'j marmor'o'j kiu'j est'is kun'met'it'a'j laŭ kurioz'a'j desegn'o'j.
En mal'ferm'a spac'o proksim'e al la centr'o de la kort'o ili vid'is grup'o'n de kort'eg'an'o'j kaj ili'a'j dam'o'j, kiu'j ĉirkaŭ'is mal'dik'a'n vir'o'n sur kies kap'o est'is juvel'it'a kron'o. Li'a vizaĝ'o est'is sen'rid'a kaj serioz'a kaj tra la fend'et'o'j de li'a'j du'on'ferm'it'a'j palpebr'o'j la okul'o'j ard'is kvazaŭ fajr'a'j karb'er'o'j. Li est'is vest'it'a per bril'ant'a'j saten'o'j kaj velur'o'j kaj sid'is en or'a tron'seĝ'o.
Tiu person'o est'is Reĝ'o Kru-el, kaj tuj kiam Kap’tan'o Vilĉjo vid'is li'n la mal'jun'a vel'ist'o sci'is sen'hezit'e ke al li ne plaĉ'os la Reĝ'o de Omenlando.
“Ho! Kiu est'as?” dir'is li'a Moŝt'o, profund'e sulk'ant'e la brov'o'j'n.
“Fremd'ul'o'j, Sinjor'o,” respond'is la soldat'o, riverenc'ant'e tiel profund'e ke li'a frunt'o tuŝ'is la marmor'a'j'n kahel'o'j'n.
“Fremd'ul'o'j, ĉu? Nu, nu; kia ne'atend'it'a vizit'o!
Antaŭ'e'n'paŝ'u, fremd'ul'o'j, kaj kon'ig'u vi'n.”
La voĉ'o de la Reĝ'o est'is sever'a kiel li'a aspekt'o. Trot iom trem'et'is sed Kap’tan'o Vilĉjo trankvil'e respond'is: “Mal'mult'o'n ni ne pov'as dir'i, krom ke ni ven'is por ekzamen'i vi'a'n land'o'n kaj decid'i ĉu ĝi plaĉ'as al ni.
Laŭ vi'a parol'manier'o vi ne sci'as kiu'j ni est'as; ali'e vi ek'salt'us prem'i man'o'j'n kaj don'i al ni sid'ej'o'n. Reĝ'o'j kutim'as tre alt'e taks'i ni'n, en la grand'a Ekster'a Mond'o el kie ni ven'is, sed en ĉi regn'et'o—kiu ja mal'mult'o'n valor'as—ŝajn'as la ul'o'j nur pok'kultur'a'j.”
La Reĝ'o mir'eg'ant'e aŭskult'is tiu'n aŭdac'a'n parol'o'n, unu'e sulk'ant'e la frunt'o'n kaj post'e gap'ant'e la du infan'o'j'n kaj la old'a'n vel'ist'o'n evident'e sci'vol'em'e. La kort'eg'an'o'j silent'is pro tim'o, ĉar neniam antaŭ'e iu aŭdac'is parol'i tiel al ili'a arogant'a kruel'a Reĝ'o. Li'a Moŝt'o, tamen, iom tim'is, ĉar kruel'a'j person'o'j est'as ĉiam sen'kuraĝ'a'j, kaj li tim'is ke ebl'e tiu'j mister'a'j fremd'ul'o'j posed'as magi'a'j'n fort'o'j'n kiu'j detru'os li'n se li ne dec'e trakt'os ili'n. Do li ordon'is al si'a'j serv'ist'o'j don'i al la nov'e'ven'int'o'j sid'ej'o'j'n, kaj ili obe'is trem'hast'e.
Sid'iĝ'int'e, Kap’tan'o Vilĉjo ard'ig'is si'a'n pip'o'n kaj komenc'is blov'i fum'o'n per ĝi, vid'aĵ'o tiel strang'a en la mens'o'j de ĉiu'j ke ili ĉiu'j mir'eg'is. Baldaŭ la Reĝ'o demand'is: “Kiel vi en'penetr'is ĉi tiu'n kaŝ'it'a'n land'o'n? Ĉu vi trans'ir'is la dezert'o'n aŭ la mont'o'j'n?”
“Dezert'o'n,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo, kvazaŭ pri tiu task'o est'is eĉ ne ind'e diskut'i.
“Ĉu ver'e! Neni'u antaŭ'e sukces'is far'i tio'n,” dir'is la Reĝ'o.
“Nu, est'as sufiĉ'e facil'e, se oni sci'as la kiel'o'n,”
asert'is Kap’tan'o Vilĉjo, tiel sen'zorg'e ke mult'e impon'is la aŭskult'ant'o'j'n. La Reĝ'o mov'iĝ'is ne'komfort'e en si'a tron'o. Li mult'e pli ol antaŭ'e nun tim'is ĉi tiu'j'n fremd'ul'o'j'n.
“Ĉu vi intenc'as long'e rest'i en Omenlando?” est'is li'a sekv'a mal'trankvil'a demand'o.
“De'pend'as de kiel ĝi plaĉ'as al ni,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Ĝust'e nun mi sugest'as al vi'a Moŝt'o ke vi ordon'u prepar'i kelk'a'j'n ĉambr'o'j'n por ni en vi'a et'a kastel'et'o ĉi tie. Kaj reĝ'a banked'o, kun iom da frit'it'a'j cep'o'j kaj pekl'it'a trip'o, nu tio plaĉ'us al ni'a'j stomak'o'j kaj iom'et'e pli'feliĉ'ig'us ni'n.”
“Vi'a'j'n dezir'o'j'n oni plen'um'os,” dir'is Reĝ'o Kru-el, sed li'a'j okul'o'j ard'is el inter si'a'j fend'et'o'j tiel fi'e ke Trot tim'is ke ebl'e oni venen'ig'os la manĝ'aĵ'o'j'n. Obe'e al la ordon'o de la Reĝ'o plur'a'j el li'a'j serv'ist'o'j for'hast'is por mem ordon'i al la serv'ist'o'j en la kastel'o, kaj tuj post ili'a for'ir'o mal'dik'a old'ul'o en'ir'is la kord'o'n kaj klin'is si'n antaŭ la Reĝ'o.
Tiu mal'agrabl'a person'o est'is vest'it'a per riĉ'a'j velur'o'j, kun mult'a'j falbal'o'j kaj punt'aĵ'o'j. Li est'is kovr'it'a per or'a'j ĉen'o'j, fajn'e pri'labor'it'a'j ring'o'j kaj juvel'it'a'j ornam'aĵ'o'j. Li marŝ'is per fals'impon'a'j paŝ'o'j kaj gap'eg'is ĉiu'j'n kort'eg'an'o'j'n kvazaŭ kred'ant'e si'n mult'e super'a al iu aŭ ĉiu el ili.
“Nu, nu, vi'a Moŝt'o; kia inform'o—kia inform'o?” li demand'is, per akr'a, mal'eben'a voĉ'o.
La Reĝ'o mal'plezur'e rigard'is li'n.
“Neni'a inform'o, Lord'o Gugl'i-Gu, krom ke fremd'ul'o'j al'ven'is,” li dir'is.
Gugl'i-Gu mal'estim'e rigard'et'is Kap’tan'o'n Vilĉjon kaj mal'respekt'e Trot'o'n kaj Buton-Bril'o'n. Post'e li dir'is: “Fremd'ul'o'j ne interes'as mi'n, vi'a Moŝt'o. Sed Princ'in'o Gloria mult'e interes'as—jes ja, ŝi tre interes'as!
Kio'n ŝi dir'as, Sinjor'o? Ĉu ŝi edz'ig'os mi'n?”
“Demand'u al ŝi,” respond'is sen'respekt'e la Reĝ'o.
“Mi jam demand'is, plur'foj'e. Kaj ĉiu'foj'e ŝi dir'is ke ne.”
“Do?” dir'is la Reĝ'o sever'e.
“Do,” dir'is Gugl'i-Gu per lud'em'a ton'o, “bird'o kiu pov'as kant'i sed rifuz'as kant'i est'as dev'ig'end'a kant'i.”
“Hu!” dir'aĉ'is la Reĝ'o. “Facil'e, se tem'as pri bird'o; sed pri knab'in'o est'as mal'pli facil'e.”
“Tamen,” persist'is Gugl'i-Gu, “ni dev'as super'i mal'facil'aĵ'o'j'n. La ĉef'a problem'o est'as ke Gloria imag'as ke ŝi am'as tiu'n mizer'a'n knab'o'n de la ĝarden'ist'o, Po'n.
Kio se ni ĵet'us Ponon en la Grand'a'n Abism'o'n, vi'a Moŝt'o?”
“Ne util'us al vi,” respond'is la Reĝ'o. “Ŝi ankoraŭ plu am'us li'n.”
“Domaĝ'e, domaĝ'e!” ĝem'is Gugl'i-Gu. “Mi flank'e'n- met'is pli ol buŝel'o'n da valor'eg'a'j gem'o'j—ĉiu el ili valor'as pli ol reĝ'o mem—kiel donac'o'n al vi'a Moŝt'o en la tag'o de mi'a edz'iĝ'o kun Gloria.”
La okul'o'j de la Reĝ'o scintil'is, ĉar li plej'e am'is riĉ'o'n; sed la sekv'a'n moment'o'n li de'nov'e profund'e sulk'is la frunt'o'n.
“Ne util'us al ni mort'ig'i Ponon,” li murmur'is. “Ni dev'os mort'ig'i la am'o'n de Gloria al Po'n.”
“Des pli bon'e, se vi pov'os trov'i metod'o'n far'i tio'n,”
konsent'is Gugl'i-Gu. “Ĉio ĝust'iĝ'us se vi pov'us mort'ig'i la am'o'n de Gloria al tiu knab'o de la ĝarden'ist'o.
Efektiv'e, Sinjor'o, pri'pens'int'e mi opini'as ke est'as almenaŭ unu kaj du'on'a buŝel'o'j da juvel'o'j!”
Ĝust'e tiam mesaĝ'ist'o en'ir'is la kort'o'n por dir'i ke la banked'o jam est'as prepar'it'a por la fremd'ul'o'j. Do Kap’tan'o Vilĉjo, Trot kaj Buton-Bril'o en'ir'is la kastel'o'n kaj est'is gvid'it'a'j al ĉambr'o kie bon'eg'a festen'o est'is el'met'it'a sur la tabl'o'n.
“Al mi ne plaĉ'as tiu Lord'o Gugl'i-Gu,” koment'is Trot dum ŝi okup'ad'is si'n per manĝ'ad'o.
“Nek al mi,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Sed laŭ la parol'o'j kiu'j'n ni aŭd'is mi supoz'as ke la knab'o de l’ ĝarden'ist'o ne ricev'os la Princ'in'o'n.”
“Ebl'e ne,” respond'is la knab'in'o; “sed mi esper'as ke old'a Gugl'i ankaŭ ne ricev'os ŝi'n.”
“La Reĝ'o intenc'as vend'i ŝi'n por ĉiu'j tiu'j juvel'o'j,”
koment'is Buton-Bril'o, kies buŝ'o est'is du'on'plen'a de kuk'o kaj konfit'aĵ'o.
“Kompat'ind'a Princ'in'o!” ĝem'is Trot. “Mi bedaŭr'as por ŝi, kvankam mi neniam vid'is ŝi'n. Sed se ŝi dir'as ‘ne’ al Gugl'i-Gu, kaj est'as firm'intenc'a pri tio, kio'n ili pov'os far'i?”
“Ni ne mal'trankvil'iĝ'u pri ne'kon'at'a Princ'in'o,”
konsil'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Laŭ mi'a pens'o ni mem ne est'as tre sekur'a'j, pro tiu kruel'a Reĝ'o.”
La du infan'o'j sam'e opini'is kaj ĉiu'j tri est'is iom sen'ĝoj'a'j dum la ceter'o de la manĝ'o.
Post ili'a manĝ'o, la serv'ist'o'j eskort'is ili'n al ili'a'j ĉambr'o'j. La ĉambr'o de Kap’tan'o Vilĉjo est'is for ĉe unu ekstrem'o de la kastel'o, tre alt'e, kaj la ĉambr'o de Trot est'is ĉe la ali'a ekstrem'o, iom mal'alt'e. Kaj rilat'e al Buton-Bril'o, ili met'is li'n en la mez'o'n, tiel ke ĉiu'j est'is tiel apart'a'j kiel ebl'is. Al ili ne mult'e plaĉ'is tiu aranĝ'o, sed ĉiu'j ĉambr'o'j est'is bel'e mebl'it'a'j kaj ĉar ili est'is gast'o'j de la Reĝ'o ili ne kuraĝ'is plend'i.
Post la for'ir'o de la fremd'ul'o'j el la kort'o la Reĝ'o kaj Gugl'i-Gu long'e konversaci'is, kaj la Reĝ'o dir'is: “Mi ne pov'as dev'ig'i Glorian edz'ig'i vi'n jam nun, ĉar tiu'j fremd'ul'o'j ebl'e mal'ebl'ig'us. Mi suspekt'as ke la lign'o'krur'a vir'o posed'as grand'a'j'n magi'a'j'n fort'o'j'n, ali'e li ne pov'us est'i port'int'a si'n kaj tiu'j'n infan'o'j'n trans la mort'ig'a'n dezert'o'n.”
“Al mi li ne plaĉ'as; li aspekt'as danĝer'a,” respond'is Gugl'i-Gu. “Sed ebl'e vi erar'as kred'ant'e li'n sorĉ'ist'o.
Kial ne prov'i li'a'n pov'o'n?”
“Kiel?” demand'is la Reĝ'o.
“Al'ven'ig'u la Fi'a'n Sorĉ'ist'in'o'n. Ŝi pov'os tuj dir'i al vi ĉu tiu lign'o'krur'a person'o est'as vulgar'a person'o aŭ magi'ist'o.”
“Ha! jen bon'a ide'o,” kri'is la Reĝ'o. “Kial mi ne pens'is pri la Fi'a Sorĉ'ist'in'o antaŭ nun? Sed tiu vir'in'o postul'as riĉ'a'n rekompenc'o'n pro si'a'j serv'o'j.”
“Ne'grav'e; mi pag'os ŝi'n,” promes'is riĉ'a Gugl'i-Gu.
Do serv'ist'o est'is send'it'a al'vok'i la Fi'a'n Sorĉ'ist'in'o'n, kiu loĝ'is nur kelk'a'j'n kilo'metr'o'j'n for de la kastel'o de Reĝ'o Kru-el. Dum ili atend'is ŝi'n, la velk'int'a old'a kort'eg'an'o propon'is ke ili vizit'u Princ'in'o'n Glorian por trov'i ĉu ŝi ebl'e nun est'as pli komplez'em'a. Do ili ambaŭ for'marŝ'is kun'e kaj tra'serĉ'is la tut'a'n kastel'o'n sen trov'i Glorian.
Fin'e Gugl'i-Gu sugest'is ke ebl'e ŝi est'as en la mal'antaŭ'a ĝarden'o, kiu est'is grand'a park'o plen'a de arbust'o'j kaj arb'o'j kaj ĉirkaŭ'at'a de alt'a mur'o. Kaj mult'eg'a est'is ili'a koler'o kiam ili ĉirkaŭ'ir'is angul'o'n de la voj'et'o kaj trov'is en kviet'a lok'et'o la bel'a'n Princ'in'o'n kaj sur'genu'a antaŭ ŝi Ponon, la knab'o'n de la ĝarden'ist'o!
Muĝ'ant'e pro koler'o la Reĝ'o kur'is antaŭ'e'n; sed Po'n ek'grimp'is trans la mur'o'n per eskal'o, kiu rest'is en si'a pozici'o, kaj kiam li vid'is la Reĝ'o'n ven'i li supr'e'n'kur'is la eskal'o'n kaj facil'e eskap'is. Sed rest'is Gloria front'at'a de si'a koler'a gard'ist'o, la Reĝ'o, kaj de old'a Gugl'i-Gu, kiu trem'eg'is pro furioz'o kiu'n li ne pov'is esprim'i per vort'o'j.
Pren'int'e la Princ'in'o'n per ŝi'a brak'o la Reĝ'o tren'is ŝi'n al la kastel'o. Li puŝ'is ŝi'n en ĉambr'o'n sur la ter'etaĝ'o kaj ŝlos'is la pord'o'n kontraŭ la mal'feliĉ'ul'in'o. Kaj tiu- moment'e oni anonc'is la al'ven'o'n de la Fi'a Sorĉ'ist'in'o.
Aŭd'int'e tio'n, la Reĝ'o rid'et'is, kiel rid'et'as tigr'o, montr'ant'e si'a'j'n dent'o'j'n. Kaj Gugl'i-Gu rid'et'is, kiel rid'et'as serpent'o, ĉar li ne hav'is dent'o'j'n escept'e de du dent'eg'o'j. Kaj tim'ig'int'e unu la ali'a'n per tiu'j rid'et'o'j la du fi'ul'o'j for'ir'is al la Reĝ'a Konsili-Ĉambr'o por renkont'i la Fi'a'n Sorĉ'ist'in'o'n.
La ŝlos'il'o est'is ankoraŭ en la serur'o, tiel ke kiam la Reĝ'o jam for'ir'is, sekv'at'e de Gugl'i-Gu, Trot kaŝ'e ir'is al la pord'o, turn'is la ŝlos'il'o'n kaj en'ir'is. La Princ'in'o kuŝ'is etend'iĝ'int'e sur sof'o, amar'e plor'ant'e. Trot apud'iĝ'is al ŝi kaj glat'ig'is ŝi'a'n har'ar'o'n kaj pen'is konsol'i ŝi'n.
“Ne plor'u,” ŝi dir'is. “Mi mal'ŝlos'is la pord'o'n, do vi pov'as for'ir'i kiam ajn vi dezir'as.”
“Ne pro tio mi larm'as,” plor'is la Princ'in'o. “Mi mal'feliĉ'as ĉar oni ne permes'as ke mi am'u Ponon, la knab'o'n de l’ ĝarden'ist'o.”
“Nu, ne grav'as; Po'n ja ne est'as tiom admir'ind'a, laŭ mi'a opini'o,” dir'is Trot komfort'ig'e. “Vi pov'us am'i mult'a'j'n ali'a'j'n person'o'j'n.”
Gloria rul'iĝ'is vizaĝ'supr'e'n sur la sof'o kaj rigard'is la knab'in'et'o'n riproĉ'e.
“Po'n akir'is mi'a'n kor'o'n, kaj mi ne pov'as ne am'i li'n,” ŝi klar'ig'is. Kaj subit'e indign'ant'e ŝi plu'dir'is: “Sed neniam mi am'os Gugl'i-Gun—neniam dum mi'a tut'a viv'o!”
“Nepr'e ne!” respond'is Trot. “Ebl'e Po'n mal'mult'e valor'as, sed old'a Gugl'i est'as tre, tre mav'a. Serĉ'ad'u, kaj cert'e vi trov'os iu'n kiu merit'as vi'a'n am'o'n. Vi est'as tre bel'a, sci'u, kaj preskaŭ ĉiu ajn am'us vi'n.”
“Vi ne kompren'as, kar'a,” dir'is Gloria, viŝ'ant'e la larm'o'j'n de si'a'j okul'o'j per delikat'a punt'a poŝ'tuk'o border'it'a per perl'o'j. “Kiam vi est'os mal'pli jun'a vi kompren'os ke jun'ul'in'o ne ek'decid'as kiu'n am'i, nek elekt'as la plej ind'a'n. Ŝi'a kor'o, tut'e sol'a, decid'as anstataŭ ŝi, kaj kiu'n ajn ŝi'a kor'o elekt'as, ŝi ne'evit'ebl'e am'as, ne'grav'e ĉu aŭ ne li mult'e valor'as.”
Trot iom perpleks'is pro tiu parol'o, kiu ŝajn'is al ŝi kontraŭ'raci'a; sed ŝi ne respond'is kaj baldaŭ la mal'feliĉ'o de Gloria mild'iĝ'is kaj ŝi komenc'is demand'ad'i al la knab'in'o pri ŝi kaj ŝi'a'j aventur'o'j. Trot rakont'is al ŝi pri kiel ili hazard'e ven'is al Omenlando, kaj ĉio'n pri Kap’tan'o Vilĉjo kaj la Ork'o kaj Pesim kaj la Bul'ul'o.
Dum ili tiel konversaci'ad'is, far'iĝ'ant'e pli kaj pli amik'a'j dum ili pli'bon'e inter'kon'iĝ'is, en la Konsili- Ĉambr'o la Reĝ'o kaj Gugl'i-Gu parol'ad'is kun la Fi'a Sorĉ'ist'in'o.
Tiu fi'ul'in'o est'is mal'jun'a kaj mal'bel'a. Ŝi jam perd'is unu okul'o'n kaj port'is nigr'a'n kovr'aĵ'o'n sur ĝi, do la popol'o de Omenlando nom'is ŝi'n “Palpebrumnjo”.
Kompren'ebl'e est'as mal'permes'it'e ke sorĉ'ist'in'o'j ekzist'u en la Land'o Oz, sed Omenlando est'is tiom distanc'a de la centr'o de la regn'o de Ozma, kaj tiel absolut'e for'tranĉ'it'a dis'de ĝi per la krut'a'j mont'o'j kaj la sen'fund'a abism'o, ke la leĝ'o'j de Oz ne est'is bon'e obe'at'a'j en tiu land'o. Do est'is plur'a'j sorĉ'ist'in'o'j en Omenlando kiu'j terur'ig'is la popol'o'n, sed Reĝ'o Kru-el favor'is ili'n kaj permes'is ke ili praktik'ad'u si'a'n fi'sorĉ'ad'o'n.
Palpebrumnjo est'is la ĉef'o de ĉiu'j ali'a'j sorĉ'ist'in'o'j kaj tial ŝi est'is la plej mal'am'at'a kaj tim'at'a. La Reĝ'o util'ig'is ŝi'a'n sorĉ'ad'o'n kelk'foj'e por help'i si'n plen'um'i si'a'j'n kruel'aĵ'o'j'n kaj venĝ'o'j'n, sed ĉiam li dev'is pag'i al Palpebrumnjo grand'a'j'n kvant'o'j'n da mon'o aŭ amas'o'j'n da valor'eg'a'j juvel'o'j antaŭ ol ŝi akcept'is entrepren'i sorĉ'i. Pro tio li mal'am'is la mal'jun'ul'in'o'n preskaŭ tiom kiom li'a'j reg'at'o'j, sed hodiaŭ Lord'o Gugl'i-Gu akcept'is pag'i la sum'o'n postulat'a'n de la sorĉ'ist'in'o, do la Reĝ'o salut'is ŝi'n graci'favor'e.
“Ĉu vi pov'as detru'i la am'o'n de Princ'in'o Gloria al la knab'o de la ĝarden'ist'o?” demand'is li'a Moŝt'o.
La Fi'sorĉ'ist'in'o pri'pens'is tio'n antaŭ ol respond'i: “Jen mal'facil'e respond'ebl'a demand'o. Mi pov'as far'i mult'a'j'n lert'a'j'n magi'aĵ'o'j'n, sed am'o est'as obstin'a kaj mal'facil'e konker'ebl'a. Kiam oni kred'as est'i mort'ig'int'a ĝi'n, ĝi em'as re'viv'iĝ'i tiel fort'e kiel antaŭ'e. Mi kred'as ke la am'o kaj la kat'o'j hav'as naŭ viv'o'j'n. Ali'vort'e, mort'ig'i am'o'n est'as tre mal'facil'e, eĉ por lert'a sorĉ'ist'in'o, sed mi kred'as ke mi pov'as far'i i'o'n kio egal'e kontent'ig'os vi'n.”
“Kio est'as tio?” demand'is la Reĝ'o.
“Mi pov'as glaci'ig'i la kor'o'n de la knab'in'o. Mi hav'as special'a'n sorĉ'dir'o'n por tio, kaj kiam la kor'o de Gloria est'os plen'e glaci'a ŝi ne plu pov'os am'i Ponon.”
“Ver'e bon'eg'e!” kri'is Gugl'i-Gu, kaj la Reĝ'o est'is egal'e kontent'a.
Ili marĉand'ad'is long'e pri la prez'o, sed fin'e la old'a kort'eg'an'o akcept'is pag'i la sum'o'n postulat'a'n de la Fi'sorĉ'ist'in'o. Aranĝ'iĝ'is ke ili pren'os Glorian al la dom'o de Palpebrumnjo morgaŭ, por ke ŝi'a kor'o est'u glaci'ig'it'a.
Kaj Reĝ'o Kru-el menci'is al la old'a fi'ul'in'o la fremd'ul'o'j'n kiu'j tiu'tag'e al'ven'is al Omenlando, kaj dir'is al ŝi: “Mi kred'as ke la du infan'o'j—la knab'o kaj la knab'in'o—ne pov'as damaĝ'i mi'n, sed mi suspekt'as ke la lign'o'krur'a vir'o est'as potenc'a sorĉ'ist'o.”
La vizaĝ'o de la sorĉ'ist'in'o aspekt'is ĉagren'it'a kiam ŝi aŭd'is tio'n.
“Se vi prav'as,” ŝi dir'is, “tiu sorĉ'ist'o ebl'e ruin'ig'us mi'a'n sorĉ'dir'o'n kaj ankaŭ ali'manier'e mal'help'us mi'n.
Do plej'bon'e est'os ke mi tuj renkont'u tiu'n fremd'ul'o'n kaj kontraŭ'u li'a'n magi'o'n per mi'a magi'o, por decid'i kiu est'as pli fort'a.”
“Konsent'it'e,” dir'is la Reĝ'o. “Ven'u kun mi kaj mi gvid'os vi'n al la ĉambr'o de tiu vir'o.”
Gugl'i-Gu ne akompan'is li'n, ĉar li dev'is re'ir'i hejm'e'n por pren'i la mon'o'n kaj juvel'o'j'n kiu'j'n li promes'is pag'i al old'a Palpebrumnjo, do la ali'a'j du person'o'j grimp'is plur'a'j'n ŝtup'ar'o'j'n kaj tra'ir'is mult'a'j'n koridor'o'j'n ĝis ating'i la ĉambr'o'n okup'at'a'n de Kap’tan'o Vilĉjo.
La vel'ist'o, trov'int'e si'a'n lit'o'n mol'a kaj invit'a, kaj est'ant'e lac'a pro la aventur'o'j kiu'j'n li spert'is, decid'is dorm'et'i. Kiam la Fi'sorĉ'ist'in'o kaj la Reĝ'o sen'bru'e mal'ferm'is li'a'n pord'o'n kaj en'ir'is, Kap’tan'o Vilĉjo jam ronk'ad'is tiel vigl'e ke li tut'e ne aŭd'is ili'n.
Palpebrumnjo proksim'iĝ'is al la lit'o kaj per si'a unu okul'o tim'o'plen'e gap'is la dorm'ant'a'n fremd'ul'o'n.
“Ha,” ŝi dir'is per leĝer'a flustr'o, “mi kred'as ke vi prav'as, Reĝ'o Kru-el. La vir'o aspekt'as al mi tre potenc'a sorĉ'ist'o. Sed bon'fortun'e mi trov'is li'n dorm'ant'a, do mi trans'form'os li'n antaŭ ol li vek'iĝ'os, don'ant'e al li form'o'n en kiu li ne kapabl'os kontraŭ'i mi'n.”
“Zorg'e!” avert'is la Reĝ'o, ankaŭ ne'laŭt'e parol'ant'e.
“Se li ek'konsci'os kio'n vi far'as li ebl'e detru'os vi'n, kaj tio ĉagren'us mi'n ĉar mi bezon'as ke vi pri'atent'u Glorian.”
Sed la Fi'sorĉ'ist'in'o sci'is tiel bon'e kiel li ke ŝi dev'as zorg'i. Ŝi port'is sur si'a brak'o nigr'a'n sak'o'n, el kiu ŝi nun tir'is plur'a'j'n pak'aĵ'o'j'n zorg'e volv'it'a'j'n en paper'o.
Ŝi elekt'is tri el ili, kaj re'met'is la ali'a'j'n en la sak'o'n.
Ŝi kun'miks'is du el la pak'aĵ'o'j kaj post tio ŝi tre zorg'e mal'ferm'is la tri'a'n.
“Bon'vol'u retro'paŝ'i, Moŝt'o,” ŝi konsil'is, “ĉar se ĉi tiu pulvor'o traf'os vi'n, vi mem ebl'e trans'form'iĝ'os.”
La Reĝ'o hast'e retro'paŝ'is al la ekstrem'o de la ĉambr'o. Dum Palpebrumnjo miks'ad'is la tri'a'n pulvor'o'n kun la ali'a'j ŝi gest'is super ĝi per si'a'j man'o'j, murmur'is kelk'a'j'n vort'o'j'n, kaj post'e retro'ir'is laŭ'ebl'e plej rapid'e.
Kap’tan'o Vilĉjo dorm'ad'is pac'e, tut'e sen'konsci'a pri kio okaz'as. Puf! Grand'a nub'o da fum'o rul'iĝ'is sur la lit'o'n kaj tut'e kaŝ'is li'n de ĉies vid'pov'o. Kiam la fum'o for'rul'iĝ'is, kaj Palpebrumnjo kaj la Reĝ'o vid'is ke la korp'o de la fremd'ul'o plen'e mal'aper'is, kaj li'a'lok'e, kaŭr'ant'e en la mez'o de la lit'o, est'is mal'grand'a griz'a akrid'o.
Kurioz'e, la last'a artik'o de la mal'dekstr'a krur'o de la akrid'o konsist'is el lign'o. Ali'a kurioz'aĵ'o—kiam oni konsider'as ke ĝi est'is akrid'o—est'is ke ĝi komenc'is parol'i, kri'ant'e per mal'grand'a sed akr'a voĉ'o: “Ho—vi hom'o'j! Kio'n vi far'as, tiel trakt'ant'e mi'n?
Re'met'u mi'n tuj, ali'e, vi bedaŭr'os!”
La kruel'a Reĝ'o pal'iĝ'is aŭd'ant'e la minac'o'j'n de la akrid'o, sed la Fi'sorĉ'ist'in'o nur rid'is mok'e. Ŝi lev'is si'a'n baston'o'n kaj cel'is feroc'e bat'i la akrid'o'n, sed antaŭ ol la baston'o ating'is la lit'o'n la et'a salt'ul'o mir'ind'e salt'is—ja mir'ind'e, kiam ni konsider'as ke ĝi hav'is lign'a'n krur'o'n. Ĝi lev'iĝ'is en la aer'o'n kaj vel'is trans la ĉambr'o'n kaj tra'ir'is rekt'e tra la mal'ferm'a'n fenestr'o'n, kie ĝi mal'aper'is el ili'a vid'pov'o.
“Bon'e!” kri'is la Reĝ'o. “Ni bon'e for'ig'is tiu'n sen'esper'a'n sorĉ'ist'in'o'n!” Kaj post tio ambaŭ el'kor'e rid'is pro la sukces'o de la sorĉ'aĵ'o, kaj for'ir'is por plen'um'i si'a'j'n fi'plan'aĉ'o'j'n.
Post la kelk'temp'a vizit'o de Trot kun Princ'in'o Gloria, la knab'in'et'o ir'is al la ĉambr'o de Buton-Bril'o sed ne trov'is li'n tie. Post tio ŝi ir'is al la ĉambr'o de Kap’tan'o Vilĉjo, sed li ne est'is tie ĉar la sorĉ'ist'in'o kaj la Reĝ'o jam est'is tie antaŭ ŝi. Do ŝi mal'supr'e'n'ir'is kaj demand'is al la serv'ist'o'j. Ili dir'is ke ili vid'is la knab'et'o'n el'ir'i en la ĝarden'o'n antaŭ iom da temp'o, sed la mal'jun'a'n vir'o'n kun lign'a krur'o ili tut'e ne vid'is.
Tial Trot, ne sci'ant'e kio'n ali'a'n far'i, promen'is tra la grand'a'j ĝarden'o'j, serĉ'ant'e Buton-Bril'o'n aŭ Kap’tan'o'n Vilĉjon kaj trov'ant'e neniu'n el ili. Tiu part'o de la ĝarden'o, kiu situ'is antaŭ la kastel'o, ne est'is inter mur'o'j sed etend'iĝ'is ĝis la voj'o, kaj la voj'et'o'j est'is laŭ'ir'ebl'a'j ĝis la rand'o de la arb'ar'o; do, post du hor'o'j da van'a serĉ'ad'o al si'a'j amik'o'j, la knab'in'et'o re'ir'is al la kastel'o.
Sed ĉe la pord'ej'o soldat'o halt'ig'is ŝi'n.
“Mi loĝ'as ĉi tie,” dir'is Trot, “do vi rajt'as en'las'i mi'n.
La Reĝ'o don'is al mi ĉambr'o'n.”
“Nu, li re'pren'is ĝi'n,” est'is la respond'o de la soldat'o. “La ordon'o de li'a Moŝt'o est'as for'turn'i vi'n se vi vol'os en'ir'i. Mi ankaŭ ricev'is ordon'o'n mal'permes'i la knab'o'n, vi'a'n kompan'o'n, re'en'ir'i la kastel'o'n de la Reĝ'o.”
“Kio'n pri Kap’tan'o Vilĉjo?” ŝi demand'is.
“Nu, ŝajn'e li mister'e mal'aper'is,” respond'is la soldat'o, gest'ant'e omen'e per si'a kap'o. “Kie'n li ir'is mi ne sukces'is inform'iĝ'i, sed mi pov'as cert'ig'i al vi ke li ne plu est'as en ĉi tiu kastel'o. Mi bedaŭr'as, knab'in'et'o, sen'plezur'ig'i vi'n. Ne kulp'ig'u mi'n; mi dev'as obe'i la ordon'o'j'n de mi'a mastr'o.”
Nu, dum si'a tut'a viv'o Trot kutim'is de'pend'i de Kap’tan'o Vilĉjo, do kiam tiu bon'a amik'o est'is subit'e pren'it'a for de ŝi ŝi far'iĝ'is tre mizer'a kaj ver'e tre sol'ec'a.
Ŝi est'is sufiĉ'e brav'a por ne plor'i antaŭ la soldat'o, nek eĉ las'i li'n vid'i ŝi'a'j'n mal'ĝoj'o'n kaj mal'trankvil'o'n, sed for'turn'it'e dis'de la kastel'o ŝi serĉ'is kaj trov'is sol'a'n benk'o'n en la ĝarden'o kaj dum kelk'a temp'o plor'is kvazaŭ ŝi'a kor'o romp'iĝ'os.
Buton-Bril'o trov'is ŝi'n, fin'e, ĝust'e kiam la sun'o sub'ir'is kaj la ombr'o'j de la vesper'o komenc'iĝ'is. Ankaŭ li est'is for'turn'it'a dis'de la kastel'o de la Reĝ'o, kiam li prov'is en'ir'i ĝi'n, kaj en la park'o li trov'is Trot'o'n.
“Ne grav'as,” dir'is la knab'o. “Ni trov'os lok'o'n kie ni pov'os dorm'i.”
“Mi vol'as Kap’tan'o'n Vilĉjon,” plor'eg'is la knab'in'o.
“Nu, ankaŭ mi,” est'is la respond'o. “Sed ni ne hav'as li'n. Kie, laŭ vi'a supoz'o, li est'as, Trot?”
“Mi neni'o'n supoz'as. Li est'as for, nur tio'n mi sci'as.”
Buton-Bril'o sid'iĝ'is sur la benk'o'n apud ŝi kaj met'is si'a'j'n man'o'j'n en la poŝ'o'j'n de si'a ĝis'genu'a pantalon'o.
Post tio li parol'ad'is, iom pli profund'e ol kutim'e: “Kap’tan'o Vilĉjo ne est'as ĉi tie,” li dir'is, las'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n vag'ad'i tra la obskur'et'a ĝarden'o, “do ni dev'os ir'i al ali'a lok'o se ni vol'as trov'i li'n. Krom'e, rapid'e sen'lum'iĝ'as, kaj se ni vol'as trov'i lok'o'n kie ni pov'os dorm'i ni dev'os tuj komenc'i dum ni pov'as vid'i kie'n ir'i.”
Li lev'is si'n de la benk'o dir'ant'e tio'n, kaj ankaŭ Trot ek'salt'is, sek'ig'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n per si'a antaŭ'tuk'o. Post tio ŝi marŝ'is apud li el la teren'o de la kastel'o de la Reĝ'o. Ili ne ir'is laŭ la ĉef'pad'o, sed tra'ir'is apertur'o'n en heĝ'o kaj trov'is si'n en mal'grand'a sed mult'e uz'at'a voj'et'o. Sekv'int'e ĝi'n kelk'a'n distanc'o'n, laŭ serpent'um'ant'a voj'et'o, ili ating'is neniu'n dom'o'n aŭ konstru'aĵ'o'n kiu don'us al ili rifuĝ'ej'o'n por la nokt'o.
Far'iĝ'is tiel sen'lum'e ke ili apenaŭ pov'is vid'i la voj'o'n, kaj fin'e Trot ek'halt'is kaj propon'is ke ili kamp'ad'u sub arb'o.
“Bon'e,” dir'is Buton-Bril'o, “mi oft'e trov'is ke foli'o'j util'as kiel bon'a varm'a kovr'il'o. Sed—rigard'u, Trot!— ĉu ne flagr'as lum'o tie, for?”
“Nepr'e jes, Buton-Bril'o. Ni trans'ir'u kaj trov'u ĉu tem'as pri dom'o. Kiu loĝ'as tie ne pov'us mal'pli bon'e trakt'i ni'n ol la Reĝ'o.”
Por ating'i la lum'o'n ili dev'is for'ir'i de la voj'o, do ili stumbl'e marŝ'is trans alt'aĵ'et'o'j kaj vepr'aĵ'o'j, man-en- man'e, ĉiam ten'ant'e la er'et'o'n da lum'o vid'ebl'a.
Ili est'is iom mizer'a'j et'ul'o'j, ne'akcept'at'o'j en fremd'a land'o kaj for'las'it'a'j de si'a sol'a amik'o kaj gard'ist'o Kap’tan'o Vilĉjo. Do ili mult'e ĝoj'is kiam fin'e ili ating'is kaban'o'n kaj, en'rigard'ant'e tra ĝi'a sol'a fenestr'o, vid'is Ponon, la knab'o'n de l’ ĝarden'ist'o, sid'ant'a apud fajr'o el brul'ant'a'j branĉ'et'o'j.
Dum Trot mal'ferm'is la pord'o'n kaj aŭdac'e en'marŝ'is, Po'n sur'pied'iĝ'is por salut'i ili'n. Ili inform'is li'n pri la mal'aper'o de Kap’tan'o Vilĉjo kaj pri si'a for'pel'iĝ'o el la kastel'o de la Reĝ'o. Kiam ili fin'is la rakont'o'n Po'n kap'ne'is mal'feliĉ'e.
“Reĝ'o Kru-el komplot'as fi'ag'o'j'n, mi tim'as,” dir'is li, “ĉar hodiaŭ li al'vok'is old'a'n Palpebrumnjon, la Fi'sorĉ'ist'in'o'n, kaj per mi'a'j propr'a'j okul'o'j mi vid'is ŝi'n ven'i el la kastel'o kaj lam'ad'i cel'e si'a'n dom'aĉ'o'n. Ŝi est'is kun la Reĝ'o kaj Gugl'i-Gu, kaj mi tim'is ke ili okaz'ig'os i'a'n sorĉ'o'n je Gloria por ke ŝi ne plu am'u mi'n. Sed ebl'e oni vok'is la sorĉ'ist'in'o'n al la kastel'o nur por sorĉ'i vi'a'n amik'o'n Kap’tan'o'n Vilĉjon.”
“Ĉu ŝi pov'us far'i tio'n?” demand'is Trot, kiu'n terur'is la sugest'o.
“Mi supoz'as, ĉar old'a Palpebrumnjo pov'as far'i mult'a'j'n fi'aĵ'o'j'n magi'a'j'n.”
“Kia'n sorĉ'o'n ŝi pov'us far'i al Kap’tan'o Vilĉjo?”
“Mi ne sci'as. Sed li mal'aper'is, do mi preskaŭ cert'as ke ŝi far'is i'o'n aĉ'a'n al li. Sed ne mal'trankvil'u. Se tio okaz'is, neni'o far'ebl'as, kaj se ĝi ne okaz'is ebl'e ni pov'os trov'i li'n en la maten'o.”
Dir'int'e tio'n Po'n ir'is al la ŝrank'o kaj el'pren'is manĝ'aĵ'o'j'n por ili. Trot sent'is tro da ĉagren'o por manĝ'i, sed Buton-Bril'o bon'e manĝ'is la simpl'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj post'e kuŝ'iĝ'is antaŭ la fajr'o kaj en'dorm'iĝ'is. Tamen la knab'in'et'o kaj la knab'o de l’ ĝarden'ist'o sid'is long'a'n temp'o'n gap'ant'e la fajr'o'n, plen'e okup'at'a'j de si'a'j pens'o'j. Sed fin'e ankaŭ Trot far'iĝ'is dorm'em'a kaj Po'n bon'kor'e kovr'is ŝi'n per la sol'a kovr'il'o kiu'n li posed'is. Post tio li ĵet'is pli da lign'o sur la fajr'o'n kaj kuŝ'iĝ'is antaŭ ĝi'n, apud Buton-Bril'o.
Baldaŭ ĉiu'j tri profund'e dorm'ad'is. Ili'n ver'e traf'is mult'a'j problem'o'j; sed ili est'is jun'a'j, kaj dorm'o est'is bon'a por ili ĉar ĝi al'port'is forges'o'n al ili dum iom da temp'o.
Glinda est'as la Reĝ'a Sorĉ'ist'in'o de Oz. Ŝi hav'as mir'ind'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n kaj uz'as ili'n nur por bon'far'i al la reg'at'o'j en la regn'o de Ozma. Eĉ la fam'a Sorĉ'ist'o de Oz agnosk'as ŝi'n si'a super'ul'o, ĉar Glinda instru'is al li ĉi'a'n real'a'n magi'o'n kiu'n li sci'as, kaj ŝi super'as li'n rilat'e al ĉiu spec'o de sorĉ'ad'o.
Ĉiu am'as Glindan, ĉu la delikat'a kaj bel'eg'a Reg'ant'o, Ozma, ĉu la plej humil'a loĝ'ant'o de Oz, ĉar ŝi est'as ĉiam afabl'a kaj help'em'a kaj volont'e aŭskult'as oni'a'j'n problem'o'j'n, ne'grav'e kiom okup'at'a ŝi est'as.
Neni'u sci'as ŝi'a'n aĝ'o'n, sed ĉiu'j pov'as vid'i kiom bel'a kaj impon'a ŝi est'as. Ŝi'a har'ar'o est'as kia ruĝ'a or'o kaj pli fajn'a ol la plej fajn'a'j silk'a'j faden'o'j. Ŝi'a'j okul'o'j est'as blu'a'j kia la ĉiel'o kaj ĉiam honest'a'j kaj rid'et'ant'a'j.
Ŝi'a'j'n vang'o'j'n envi'as ĉiu'j persik'o'j kaj ŝi'a buŝ'o est'as al'log'a kiel roz'burĝon'o. Glinda est'as alt'a kaj sur'hav'as bel'eg'a'j'n rob'o'j'n kiu'j tren'iĝ'as post ŝi dum ŝi marŝ'as. Ŝi ne sur'hav'as juvel'o'j'n, ĉar ŝi'a bel'ec'o hont'ig'us ili'n.
Kiel serv'ist'o'j'n Glinda hav'as du'on'cent'o'n de la plej bel'a'j knab'in'o'j en Oz. Ili kolekt'iĝ'is el la tut'a Oz, el inter la Palp'brum'o'j, la Manĝtuloj, la Gilikuloj kaj la Kveluloj, kiel ankaŭ el la grandioz'a Smerald'a Urb'o de Ozma, kaj oni opini'as ke est'as grand'a favor'o rajt'i serv'i la Reĝ'a'n Sorĉ'ist'in'o'n.
Inter la mult'a'j mir'ind'aĵ'o'j en la palac'o de Glinda est'as la Grand'a Libr'o de Arkiv'o'j. En tiu libr'o skrib'iĝ'as ĉio okaz'ant'a en la tut'a mond'o, tuj kiam ĝi okaz'as; tiel ke leg'ant'e ĝi'a'j'n paĝ'o'j'n Glinda ek'sci'as kio okaz'as ĉu mal'proksim'e ĉu proksim'e, en ĉiu land'o ekzist'ant'a.
Tiel ŝi sci'iĝ'as kiam kaj kie ŝi pov'as help'i iu'n ajn mizer'a'n aŭ en'danĝer'a'n person'o'n, kaj kvankam ŝi'a'j task'o'j lim'iĝ'as al help'ad'o al loĝ'ant'o'j de la Land'o Oz, ŝi'n ĉiam interes'as ĉio okaz'ant'a en la ne'protekt'at'a ekster'a mond'o.
Nu, kiam dum cert'a vesper'o Glinda sid'is en si'a bibliotek'o, ĉirkaŭ'at'e de ar'o de si'a'j serv'ist'in'o'j, kiu'j si'n okup'is per ŝpin'ad'o, teks'ad'o kaj brod'ad'o, serv'ist'o anonc'is la al'ven'o'n al la palac'o de la Bird'o'tim'ig'il'o.
Tiu est'is unu el la plej fam'a'j kaj popular'a'j person'o'j en la tut'a Land'o Oz. Li'a korp'o konsist'is nur el komplet'o de vest'o'j Manĝtulaj plen'ig'it'a'j per pajl'o, sed li'a kap'o est'is rond'a sak'o plen'a de bran'o, kun kiu la Sorĉ'ist'o de Oz iam miks'is magi'a'j'n cerb'aĵ'o'j'n tre super'ec'a'j'n. La okul'o'j, naz'o kaj buŝ'o de la Bird'o'tim'ig'il'o est'is pentr'it'a'j sur la antaŭ'o de la sak'o, sam'e li'a'j okul'o'j, kaj ĉar tiu kurioz'ul'o est'is viv'ig'it'a, la esprim'o sur li'a vizaĝ'o est'is tre interes'a, kvankam iom komik'a.
La Bird'o'tim'ig'il'o est'is tut'e bon'a, eĉ li'a cerb'o, kaj kvankam li est'is natur'e mal'lert'a'mov'a kaj mank'is al li la bon'aspekt'a simetri'o de ali'a'j hom'o'j, li'a humor'o est'is tiel afabl'a kaj komplez'em'a kaj li est'is tiel help'em'a kaj honest'a, ke ĉiu'j kiu'j kon'is li'n am'is li'n, kaj mal'mult'a'j person'o'j en Oz ne renkont'is ni'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj kon'at'iĝ'is kun li. Li loĝ'is part'a'temp'e en la palac'o de Ozma en la Smerald'a Urb'o, part'a'temp'e en si'a propr'a maiz'spik'a kastel'o en la Palp'brum'a Land'o, kaj part'a'temp'e li vetur'ad'is tra la tut'a Oz, vizit'ant'e la hom'o'j'n kaj lud'ant'e kun la infan'o'j, kiu'j'n li el'kor'e am'is.
Okaz'is ke dum unu el si'a'j vag'ad'o'j la Bird'o'tim'ig'il'o ven'is al la palac'o de Glinda, kaj la Sorĉ'ist'in'o tuj bon'ven'ig'is li'n. Dum li sid'iĝ'is apud ŝi, parol'ant'e pri si'a'j aventur'o'j, li demand'is: “Kio nov'as inter la Nov'aĵ'o'j?”
Glinda mal'ferm'is si'a'n Grand'a'n Libr'o'n de Arkiv'o'j kaj leg'is kelk'a'j'n el la last'a'j paĝ'o'j: “Jen raport'et'o tre kurioz'a kaj interes'a,” ŝi anonc'is, kaj est'is ton'o de surpriz'o en ŝi'a voĉ'o. “Tri person'o'j el la grand'a Ekster'a Mond'o al'ven'is al Omenlando.”
“Kie est'as Omenlando?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Tre proksim'e al ni, iom'et'e orient'e,” ŝi dir'is.
“Efektiv'e Omenlando est'as part'et'o de la Kvelula Land'o, sed apart'ig'it'a dis'de ĝi de ar'o da alt'a'j mont'o'j, ĉe kies pied'o situ'as larĝ'a, profund'a abism'o kiu laŭ'dir'e est'as ne'trans'ir'ebl'a.”
“Do Omenlando ver'e est'as part'o de la Land'o Oz,”
dir'is li.
“Jes,” respond'is Glinda, “sed la Ozan'o'j sci'as neni'o'n pri ĝi, escept'e de kio est'as kronik'it'a ĉi tie en mi'a libr'o.”
“Kio'n dir'as la Libr'o pri ĝi?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ĝi'n reg'as fi'ul'o nom'it'a Reĝ'o Kru-el, kvankam li ne rajt'as uz'i tiu'n titol'o'n. La plej'part'o de li'a popol'o est'as bon'ul'o'j, sed ili est'as tre timid'a'j kaj viv'as konstant'e tim'ant'e si'a'n feroc'a'n reg'ist'o'n. Ankaŭ est'as plur'a'j Fi'sorĉ'ist'in'o'j kiu'j konstant'e teror'as la loĝ'ant'o'j'n de Omenlando.”
“Ĉu tiu'j sorĉ'ist'in'o'j hav'as i'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n?”
demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Jes, ŝajn'e ili kompren'as la sorĉ'art'o'n laŭ ĝi'a plej fi'a form'o, ĉar unu el ili ĵus trans'form'is respekt'ind'a'n kaj honest'a'n mal'jun'a'n vel'ist'o'n—unu el la fremd'ul'o'j kiu'j al'ven'is tie'n—en akrid'o'n. Tiu sam'a sorĉ'ist'in'o, nom'at'a Palpebrumnjo, ankaŭ plan'as glaci'ig'i la kor'o'n de bel'a Omenlanda knab'in'o nom'at'a Princ'in'o Gloria.”
“Nu, tio est'as aĉ'e fi'a ag'o!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
La vizaĝ'o de Glinda far'iĝ'is tre serioz'a. Ŝi leg'is en si'a libr'o pri kiel Trot kaj Buton-Bril'o est'is for'pel'it'a'j el la kastel'o de la Reĝ'o, kaj ke ili trov'is rifuĝ'o'n en la kaban'o de Po'n, la knab'o de l’ ĝarden'ist'o.
“Mi tim'as ke tiu'j sen'help'a'j ter'ul'o'j sufer'eg'os en Omenlando, eĉ se la fi'reĝ'o kaj la sorĉ'ist'in'o'j las'os ili'n viv'i,” dir'is la bon'a Sorĉ'ist'in'o medit'em'e. “Volont'e mi help'us ili'n se mi pov'us.”
“Ĉu mi pov'as far'i i'o'n?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o mal'trankvil'e. “Se jes, dir'u al mi kio'n mi far'u, kaj tio'n mi far'os.”
Dum kelk'a'j moment'o'j Glinda ne respond'is, sed sid'is medit'ant'e pri la arkiv'o'j. Post'e ŝi dir'is: “Mi intenc'as send'i vi'n al Omenlando, por ke vi protekt'u Trot'o'n kaj Buton-Bril'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon.”
“Konsent'it'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o per gaj'a voĉ'o. “Mi jam kon'as Buton-Bril'o'n, ĉar li jam antaŭ'e est'is en la Land'o Oz. Memor'u ke li for'ir'is de la Land'o Oz en unu el la grand'a'j bobel'o'j de ni'a Sorĉ'ist'o.”
“Jes,” dir'is Glinda, “mi memor'as tio'n.” Kaj ŝi zorg'e instru'is al la Bird'o'tim'ig'il'o kio'n far'i kaj don'is al li cert'a'j'n magi'aĵ'o'j'n kiu'j'n li met'is en la poŝ'o'j'n de si'a ĉifon'a Manĝtula jak'o.
“Ĉar vi ne bezon'as dorm'i,” dir'is ŝi, “est'os plej'bon'e ke vi tuj ek'ir'u.”
“La nokt'o est'as sam'a kiel la tag'o por mi,” li respond'is, “escept'e ke mi ne egal'e bon'e vid'as mi'a'n voj'o'n en la mal'lum'o.”
“Mi proviz'os lum'o'n por gvid'i vi'n,” promes'is la Sorĉ'ist'in'o.
Do la Bird'o'tim'ig'il'o adiaŭ'is ŝi'n kaj tuj komenc'is si'a'n vetur'o'n. Maten'e li jam ating'is la mont'o'j'n kiu'j apart'ig'as la Kvelulan Land'o'n de Omenlando. La flank'o'j de tiu'j mon'et'o'j est'is ne'grimp'ebl'a'j pro si'a krut'ec'o, sed la Bird'o'tim'ig'il'o pren'is mal'grand'a'n ŝnur'o'n el si'a poŝ'o kaj ĵet'is unu fin'aĵ'o'n supr'e'n en la aer'o'n. La ŝnur'o mal'volv'is si'n cent'o'j'n da metr'o'j, kaj ĝi lig'iĝ'is al la pint'o de rok'o ĉe la plej'supr'o de mont'o, ĉar ĝi est'is magi'a ŝnur'o proviz'it'a al li de Glinda. La Bird'o'tim'ig'il'o grimp'is la ŝnur'o'n kaj, supr'e'n'tir'int'e ĝi'n, de'las'is ĝi'n ali'flank'e de la mont'ar'o.
Kiam li mal'supr'e'n'ir'is la ŝnur'o'n tiu'flank'e de la mont'o li trov'is si'n en Omenlando, sed ĉe li'a'j pied'o'j osced'is la Grand'a Abism'o, kiu est'is trans'ir'end'a antaŭ ol li pov'os plu marŝ'i.
La Bird'o'tim'ig'il'o sur'genu'iĝ'is kaj ekzamen'is la ter'o'n zorg'e, kaj post moment'o li trov'is vil'a'n brun'a'n arane'o'n kiu kun'rul'is si'n por far'iĝ'i pilk'et'o. Do li pren'is du et'a'j'n pilol'o'j'n el si'a poŝ'o kaj met'is ili'n apud la arane'o'n, kiu mal'rul'iĝ'is kaj rapid'e manĝ'is la pilol'o'j'n. Post tio la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is per ordon'a ton'o: “Ŝpin'u!” kaj la arane'o tuj obe'is.
Post kelk'a'j moment'o'j la best'et'o jam ŝpin'is du mal'dik'a'j'n sed fortik'a'j'n faden'o'j'n kiu'j etend'iĝ'is trans la tut'a'n abism'o'n, unu est'is ebl'e 1,5 metr'o'j'n super la ali'a.
Kiam ili est'is komplet'a'j, la Bird'o'tim'ig'il'o komenc'is trans'ir'i la pont'et'o'n, marŝ'ant'e sur unu faden'o kiel oni marŝ'as sur ŝnur'eg'o, kaj ten'ant'e la supr'a'n faden'o'n per si'a'j man'o'j por evit'i sen'ekvilibr'iĝ'o'n kaj fal'o'n en la abism'o'n. La faden'et'o'j sekur'e ten'is li'n, dank’ al si'a fort'o don'it'a al ili de la magi'a'j pilol'o'j.
Baldaŭ li est'is sekur'a trans la abism'o kaj star'ant'a sur la eben'aĵ'o'j de Omenlando. Li pov'is vid'i ke tre for est'as la tur'o'j de la kastel'o de la Reĝ'o kaj tiu'cel'e'n li tuj komenc'is marŝ'i.
“Nu, mi de'nov'e perd'iĝ'is,” li koment'is al si. “Sed ne grav'as; mi mult'foj'e perd'iĝ'is. Cert'e iu trov'os mi'n.”
Trot iom mal'trankvil'is pri Buton-Bril'o kiam ŝi vek'iĝ'is kaj trov'is ke li ne ĉe'est'as. Sci'ant'e kiom sen'zorg'a li est'as, ŝi kred'is ke li for'vag'is, sed ŝi opini'is ke li re'ven'os post ne'long'e, ĉar li kutim'is ne rest'i perd'it'a. Po'n pret'ig'is iom da manĝ'aĵ'o por la knab'in'et'o kaj post'e ili kun'e el'ir'is el la kaban'o kaj star'is en la sun'bril'o.
La dom'o de Po'n est'is iom for de la voj'o, sed ili pov'is vid'i ĝi'n de kie ili star'as kaj ambaŭ surpriz'iĝ'is kiam ili vid'is du soldat'o'j'n marŝ'i laŭ la voj'o eskort'ant'e Princ'in'o'n Glorian inter si. La man'o'j de la povr'a knab'in'o est'is kun'lig'it'a'j, por ke ŝi ne barakt'u, kaj la soldat'o'j krud'e tren'is ŝi'n antaŭ'e'n kiam ŝi'a'j paŝ'o'j ŝajn'is mal'rapid'i.
Mal'antaŭ tiu grup'o ven'is Reĝ'o Kru-el, port'ant'e si'a'n juvel'it'a'n kron'o'n kaj sving'ant'e en si'a man'o ne'dik'a'n or'a'n baston'o'n sur kiu est'is pilk'o el kun'met'it'a'j gem'o'j ĉe unu fin'aĵ'o.
“Kie'n ili ir'as?” demand'is Trot.
“Mi tim'as ke al la dom'o de la Fi'sorĉ'ist'in'o,” Po'n respond'is. “Ven'u, ni sekv'u ili'n, ĉar mi cert'as ke ili intenc'as damaĝ'i mi'a'n kar'a'n Glorian.”
“Ĉu ili ne vid'os ni'n?” ŝi demand'is timid'e.
“Ni ne'ebl'ig'os tio'n. Mi kon'as pli rekt'a'n voj'o'n tra la arb'o'j al la dom'o de Palpebrumnjo,” dir'is li.
Do ili for'rapid'is tra la arb'o'j kaj ating'is la dom'o'n de la sorĉ'ist'in'o antaŭ la Reĝ'o kaj li'a'j soldat'o'j. Kaŝ'int'e si'n inter la arbust'o'j, ili rigard'is la al'proksim'iĝ'o'n de povr'a Gloria kaj ŝi'a eskort'o, kiu'j ĉiu'j tiom apud'e pas'is ili'n ke Po'n pov'us el'met'i man'o'n kaj tuŝ'i si'a'n am'at'in'o'n se li kuraĝ'us.
La dom'o de Palpebrumnjo hav'is ok flank'o'j'n, kun pord'o kaj fenestr'o en ĉiu flank'o. Fum'o lev'iĝ'is el la kamen'tub'o kaj dum la gard'ist'o'j konduk'is Glorian al unu el la pord'o'j ĝi'n mal'ferm'is la old'a sorĉ'ist'in'o mem.
Ŝi rid'is pro fi'ĝoj'o kaj kun'frot'is si'a'j'n mal'dik'a'j'n man'o'j'n por montr'i kiom plezur'ig'e al ŝi est'as salut'i si'a'n viktim'o'n, ĉar al Palpebrumnjo plaĉ'is hav'i oportun'o'n far'i si'a'j'n fi'rit'o'j'n kontraŭ person'o tiel bel'a kaj dolĉ'a kiel la Princ'in'o.
Gloria barakt'is rezist'e kiam ili ordon'is ke ŝi en'ir'u la dom'o'n, do la soldat'o'j puŝ'is ŝi'n tra la pord'ej'o'n kaj eĉ la Reĝ'o ek'puŝ'is ŝi'n dum li sekv'is tut'mal'antaŭ ŝi.
Ponon tiom koler'ig'is la kruel'ec'o kontraŭ Gloria ke li forges'is est'i si'n'gard'a kaj antaŭ'e'n'kur'is por ankaŭ en'ir'i la dom'o'n; sed unu el la soldat'o'j mal'ebl'ig'is tio'n, kaj for'puŝ'is la knab'o'n de la ĝarden'ist'o per'fort'e kaj bat'ferm'is la pord'o'n kontraŭ li'a'n vizaĝ'o'n.
“Ne grav'as,” dir'is Trot komfort'ig'e, dum Po'n lev'is si'n de la lok'o kie'n li fal'is. “Vi mal'mult'e pov'us help'i la povr'a'n Princ'in'o'n se vi est'us intern'e. Kiom mis'fortun'e ke vi am'as ŝi'n!”
“Ver'e,” li respond'is mal'feliĉ'e, “ja est'as mis'fortun'o por mi. Se mi ne am'us ŝi'n, tut'e ne grav'us al mi kio'n far'us la Reĝ'o al si'a nev'in'o Gloria; sed pro la mis'fortun'a cirkonstanc'o ke mi am'as ŝi'n mi'a dev'o est'as defend'i ŝi'n.”
“Mi ne kompren'as kiel vi pov'os far'i tio'n, ĉu aŭ ne est'as vi'a dev'o,” koment'is Trot.
“Ne; mi est'as sen'pov'a, ĉar ili est'as pli fort'a'j ol mi.
Sed ni pov'os rigard'i tra la fenestr'o kaj vid'i kio'n ili far'as.”
Ankaŭ Trot est'is iom sci'vol'em'a, do ili kaŝ'e marŝ'is al unu el la fenestr'o'j kaj en'rigard'is, kaj hazard'e la hom'o'j en la dom'o de la sorĉ'ist'in'o tiom okup'is si'n ke ili ne rimark'is ke Po'n kaj Trot rigard'as ili'n.
Gloria est'is lig'it'a al firm'a stang'o en la centr'o de la ĉambr'o kaj la Reĝ'o don'is al la Fi'sorĉ'ist'in'o amas'o'n da mon'o kaj juvel'o'j, kiu'j'n proviz'is kiel pag'o'n Gugl'i-Gu. Kiam tio est'is far'it'a la Reĝ'o dir'is al ŝi: “Ĉu vi est'as plen'e cert'a ke vi pov'as glaci'ig'i la kor'o'n de ĉi tiu jun'ul'in'o, tiel ke ŝi ne plu am'os tiu'n vulgar'a'n knab'o'n de la ĝarden'ist'o?”
“Cert'a kiel la sorĉ'art'o mem, Moŝt'o,” la ul'o respond'is.
“Do ek'labor'u,” dir'is la Reĝ'o. “Ebl'e est'os kelk'a'j mal'agrabl'a'j aspekt'o'j de la ceremoni'o kiu'j ĉagren'us mi'n, do mi dir'as al vi adiaŭ kaj las'as vi'n por ke vi plen'um'u vi'a'n kontrakt'o'n. Tamen unu avert'o: Se vi mal'sukces'os, mi brul'ig'os vi'n ĉe la ŝtup'o!” Post tio li gest'is al si'a'j soldat'o'j ke ili sekv'u li'n, kaj ĵet'mal'ferm'is la pord'o'n de la dom'o kaj el'marŝ'is.
Tiu ag'o est'is tiom subit'a ke Reĝ'o Kru-el preskaŭ trov'is Trot'o'n kaj Ponon sub'aŭskult'ant'a'j, sed ili sukces'is kur'i mal'antaŭ la dom'o'n antaŭ ol li vid'is ili'n.
Li for'marŝ'is, laŭ la voj'o, sekv'at'e de si'a'j soldat'o'j, sen'kor'e las'ant'e Glorian al la mal'komplez'em'o de old'a Palpebrumnjo.
Kiam ili de'nov'e ramp'is al la fenestr'o, Trot kaj Po'n vid'is Palpebrumnjon fanfaron'ant'a al si pro si'a viktim'o.
Kvankam preskaŭ sven'ant'e pro tim'o, la fier'a Princ'in'o rigard'ad'is per aŭdac'a defi'o la vizaĝ'o'n de la fi'ul'in'o; sed ŝi est'is tiel strikt'e lig'it'a al la stang'o ke ŝi neni'o'n pli pov'is far'i por esprim'i si'a'n hat'o'n.
Baldaŭ Palpebrumnjo paŝ'is al kaldron'o balanc'iĝ'ant'a per ĉen'o super la fajr'o kaj ĵet'is en ĝi'n plur'a'j'n magi'a'j'n kombinaĵ'o'j'n. La kaldron'o ek'flagr'is tri'foj'e, kaj je ĉiu flagr'o pli'a sorĉ'ist'in'o ek'aper'is en la ĉambr'o.
Tiu'j old'ul'in'aĉ'o'j est'is eg'e hid'a'j, sed kiam unu'okul'a Palpebrumnjo flustr'is si'a'j'n ordon'o'j'n al ili ili grimac'is pro ĝoj'o dum ili komenc'is danc'ad'i ĉirkaŭ Gloria.
Uuu post la ali'a ili ĵet'is i'o'n en la kaldron'o'n, kaj surpriz'eg'e al la rigard'ant'o'j ĉe la fenestr'o ĉiu'j tri mal'jun'ul'in'o'j tuj trans'form'iĝ'is en jun'ul'in'o'j'n eg'e bel'a'j'n, vest'it'a'j'n per la plej delikat'a'j kostum'o'j imag'ebl'a'j. Nur ili'a'j okul'o'j ne est'is mask'ebl'a'j, kaj fi'rigard'aĉ'o ankoraŭ bril'is en ili'a'j profund'o'j. Sed kiam la okul'o'j mal'supr'e'n'rigard'is aŭ est'is kaŝ'it'a'j oni nur pov'is admir'i tiu'j'n bel'ul'in'o'j'n, eĉ kvankam oni sci'is ke ili est'as nur sorĉ'iluzi'o'j.
Trot cert'e admir'is ili'n, ĉar neniam antaŭ'e ŝi vid'is i'o'n tiel delikat'a'n kaj ĉarm'a'n, sed ŝi'a'n atent'o'n rapid'e al'tir'is ili'a'j ag'o'j anstataŭ ili'a'j aspekt'o'j, kaj tiam terur'iĝ'o anstataŭ'is admir'o'n.
En la kaldron'o'n old'a Palpebrumnjo verŝ'is pli'a'n kvant'o'n el grand'a latun'a botel'o kiu'n ŝi pren'is el kest'o, kaj tio kaŭz'is ke la kaldron'o ek'bobel'ad'u kaj fum'ad'u fort'e. Unu post la ali'a la bel'a'j sorĉ'ist'in'o'j proksim'iĝ'is por kirl'i la en'hav'o'n de la kaldron'o kaj murmur'i magi'a'n sorĉ'parol'o'n. Ili'a'j mov'iĝ'o'j est'is graci'a'j kaj ritm'a'j kaj la Fi'sorĉ'ist'in'o kiu vok'is ili'n help'i ŝi'n gap'is ili'n fi'rid'et'ant'e per si'a ĉif'a vizaĝ'o.
Fin'e la sorĉ'ag'o est'is komplet'a. La kaldron'o ĉes'is bobel'ad'i kaj kun'e la sorĉ'ist'in'o'j lev'is ĝi'n de la fajr'o.
Palpebrumnjo port'is lign'a'n ĉerp'kuler'o'n kaj plen'ig'is ĝi'n per la en'hav'o de la kaldron'o. Ir'int'e kun la kuler'o al Princ'in'o Gloria ŝi kri'is: “Ne plu am'u! Pro magioro Glaci'iĝ'u la hom'a kor'o!”
Dir'int'e tio'n ŝi verŝ'is la en'hav'o'n de la ĉerp'kuler'o plen'e sur la brust'o'n de Gloria.
Trot vid'is la korp'o'n de la Princ'in'o tra'vid'ebl'iĝ'i, tiel ke ŝi'a bat'ant'a kor'o montr'iĝ'is klar'e. Sed nun la kor'o ŝanĝ'iĝ'is de viv'ruĝ'o al griz'o, kaj post tio al blank'o.
Tavol'o el frost'o form'iĝ'is ĉirkaŭ ĝi kaj et'a'j glaci'pec'o'j kroĉ'iĝ'is al ĝi'a surfac'o. Post tio, ne'rapid'e la korp'o de la knab'in'o re'far'iĝ'is vid'ebl'a kaj la kor'o est'is kaŝ'it'a kaj ne plu vid'ebl'a. Ŝajn'as ke Gloria sven'is, sed nun ŝi re'konsci'iĝ'is kaj, mal'ferm'int'e si'a'j'n bel'a'j'n okul'o'j'n, ŝi gap'is mal'varm'e kaj sen'emoci'e la grup'o'n de sorĉ'ist'in'o'j front'ant'a'j ŝi'n.
Palpebrumnjo kaj la ali'a'j sci'is per tiu unu frid'a rigard'o ke ili'a sorĉ'o sukces'is. Ĥor'e ili ek'rid'is sovaĝ'e kaj la tri bel'ul'in'o'j re'komenc'is danc'ad'i, dum Palp'e- brumnjo mal'lig'is la Princ'in'o'n kaj liber'ig'is ŝi'n.
Ili mok'kri'is al Gloria, sed la Princ'in'o rigard'is ili'n frid'e mal'estim'e. Est'ant'e nun liber'a, ŝi marŝ'is al pord'o, mal'ferm'is ĝi'n kaj el'ir'is. Kaj la sorĉ'ist'in'o'j permes'is ŝi'n for'ir'i.
Trot kaj Po'n tiom intens'e rigard'is tiu'n scen'o'n ke pro si'a fervor'o ili tre fort'e prem'is la fenestr'o'n. Ĝust'e dum Gloria el'ir'is el la dom'o la fenestr'o'klap'o romp'e liber'iĝ'is de si'a'j lig'il'o'j kaj fal'is kraŝ'e en la ĉambr'o'n.
La sorĉ'ist'in'o'j aĉ'kri'is ĥor'e kaj post'e, rimark'ant'e ke ili'a sorĉ'ag'ad'o est'is observ'it'a, ili kur'is al la mal'ferm'a fenestr'o kun lev'it'a'j bala'il'o'j kaj baston'o'j. Sed Po'n for'kur'is kiel la vent'o, kaj Trot sekv'is ĉe li'a'j kalkan'o'j.
Tim'eg'o don'is al ili kur'fort'o'n, por ke ili salt'u trans fos'aĵ'o'j'n kaj rapid'u supr'e'n laŭ mont'et'o'j kaj trans'salt'u la ne'alt'a'j'n bar'il'o'j'n sam'e kiel cerv'o.
La band'o de sorĉ'ist'in'o'j kur'is tra la fenestr'o por sekv'i; sed Palpebrumnjo est'is tiom old'a, kaj la ali'a'j tiom kurb'iĝ'int'a'j kaj mal'lert'a'j, ke ili baldaŭ kompren'is ke ili ne pov'os ating'i la fuĝ'int'o'j'n. Do la tri'o al'vok'it'a de la Fi'sorĉ'ist'in'o met'is si'a'j'n baston'o'j'n kaj bala'il'o'j'n inter si'a'j'n krur'o'j'n kaj for'flug'is tra la aer'o, rapid'e mal'aper'ant'e kontraŭ la blu'a ĉiel'o. Tamen Palpebrumnjo tiom koler'is kontraŭ Po'n kaj Trot ke ŝi lam'ir'is cel'e ili'a'n direkt'o'n, firm'e intenc'ant'e kapt'i ili'n fin'e, kaj pun'i ili'n eg'e pro spion'ad'o al ŝi'a sorĉ'ag'ad'o.
Kiam Po'n kaj Trot jam kur'is tiom long'e ke ili cert'is ke ili sukces'e eskap'is, ili sid'iĝ'is proksim'e al la rand'o de arb'ar'o por re'prov'i spir'ad'i, ĉar ambaŭ anhel'ad'is fort'e pro si'a'j ag'o'j. Trot la unu'a re'kapabl'is parol'i, kaj ŝi dir'is al si'a akompan'ant'o: “Ho! Est'is terur'e!”
“Neniam mi vid'is i'o'n pli terur'a'n,” konsent'is Po'n.
“Kaj ili glaci'ig'is la kor'o'n de Gloria; tiel ke nun ŝi ne pov'os am'i vi'n.”
“Nu, ili glaci'ig'is ŝi'a'n kor'o'n, est'as ver'e,” agnosk'is Po'n, “sed mi esper'as pov'i degel'ig'i ĝi'n per mi'a am'o.”
“Kie est'as Gloria, laŭ vi'a supoz'o?” demand'is la knab'in'o, post paŭz'o.
“Ŝi for'ir'is el la dom'o de la sorĉ'ist'in'o tuj antaŭ ni.
Ebl'e ŝi re'ir'is al la kastel'o de la Reĝ'o,” li dir'is.
“Mi est'as preskaŭ cert'a ke ŝi komenc'is marŝ'i laŭ ali'a direkt'o,” deklar'is Trot. “Mi rigard'is trans mi'a'n ŝultr'o'n dum mi kur'is, por vid'i kiom proksim'a'j est'as la sorĉ'ist'in'o'j, kaj mi est'as cert'a ke mi vid'is Glorian paŝ'ad'i mal'rapid'e nord'e'n.”
“Do ni cirkl'ir'u tiu'direkt'e'n,” propon'is Po'n, “kaj ebl'e ni renkont'os ŝi'n.”
Trot konsent'is al tio kaj ili for'ir'is de la arb'ar'et'o kaj komenc'is cirkl'e ir'i nord'e'n, kaj tiel ili re'proksim'iĝ'is pli kaj pli al la dom'o de old'a Palpebrumnjo. La Fi'sorĉ'ist'in'o ne suspekt'is tiu'n direkt'o'ŝanĝ'o'n, do kiam ŝi ating'is la arb'ar'et'o'n ŝi tra'ir'is kaj plu'marŝ'is.
Po'n kaj Trot ating'is lok'o'n mal'pli ol kilo'metr'o'n for de la dom'o de la sorĉ'ist'in'o kiam ili ek'vid'is Glorian marŝ'i ili'direkt'e'n. La Princ'in'o mov'iĝ'is tre dign'e kaj tut'e ne montr'is hast'o'n, ŝi ten'is si'a'n kap'o'n alt'a kaj rigard'is nek dekstr'e'n nek liv'e'n.
Po'n antaŭ'e'n'kur'is, el'ten'ant'e si'a'j'n brak'o'j'n kvazaŭ por ĉirkaŭ'brak'i ŝi'n kaj kri'ant'e dolĉ'a'j'n nom'o'j'n al ŝi.
Sed Gloria rigard'is li'n frid'e kaj for'puŝ'is li'n per arogant'a gest'o. Je tio la povr'a knab'o de l’ ĝarden'ist'o sur'genu'iĝ'is kaj kaŝ'is si'a'n vizaĝ'o'n per si'a'j brak'o'j, larm'ant'e amar'e; sed la Princ'in'o'n tut'e ne kor'tuŝ'is li'a mizer'o. Preter'pas'ant'e li'n ŝi al'tir'is si'a'j'n jup'o'j'n, kvazaŭ por mal'ebl'ig'i ke ili tuŝ'os li'n, kaj post'e ŝi marŝ'is iom laŭ la voj'o kaj ek'hezit'is, kvazaŭ ne'cert'a pri kie'n post'e ir'i.
Trot'o'n mal'feliĉ'ig'is la plor'ad'o de Po'n kaj ŝi indign'is ĉar Gloria tiel mis'trakt'is li'n. Sed ŝi memor'is la kial'o'n.
“Mi kred'as ke vi'a kor'o tut'cert'e glaci'iĝ'is,” ŝi dir'is al la Princ'in'o. Gloria kap'jes'is solen'e, kvazaŭ respond'e, kaj post tio turn'is si'a'n dors'o'n al la knab'in'et'o. “Ĉu vi ne pov'as eĉ iom'et'e am'i mi'n?” demand'is Trot, du'on'pled'e.
“Ne,” dir'is Gloria.
“Vi'a voĉ'o son'as kvazaŭ frid'uj'o,” ĝem'is la knab'in'et'o. “Mi eg'e bedaŭr'as pro vi, ĉar vi est'is dolĉ'a kaj afabl'a al mi antaŭ ol ĉi ĉio okaz'is. Vi mem ne kulp'as, kompren'ebl'e; sed est'as aĉ'e, malgraŭ tio.”
“Mi'a kor'o glaci'iĝ'is kontraŭ ĉia hom'am'o,” anonc'is Gloria trankvil'e. “Mi eĉ ne am'as mi'n.”
“Domaĝ'e,” dir'is Trot, “ĉar, se vi ne pov'as am'i ali'ul'o'n, ne ebl'as ke ali'ul'o am'u vi'n.”
“Mi am'as!” kri'is Po'n. “Mi ĉiam am'os ŝi'n.”
“Nu, vi est'as nur knab'o de ĝarden'ist'o,” respond'is Trot, “kaj mi neniam alt'e estim'is vi'n, jam de'komenc'e.
Mi pov'as am'i la mal'nov'a'n Princ'in'o'n Glorian, kiu hav'is varm'a'n kor'o'n kaj bon'a'n kondut'o'n, sed ĉi tiu frost'trem'ig'as mi'n.”
“Nur pro si'a glaci'a kor'o,” dir'is Po'n.
“Sufiĉ'as,” insist'is Trot. “Ĉar ŝi'a kor'o ne est'as sufiĉ'e grand'a por sur'glit'lud'o'j, ŝajn'as al mi ke ŝi ne pov'us est'i util'a por io ajn. Mi'a'flank'e, mi pen'os trov'i Buton- Bril'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon.”
“Mi akompan'os vi'n,” decid'is Po'n. “Est'as evident'e ke Gloria ne plu am'as mi'n kaj ke ŝi'a kor'o est'as tro rigid'e glaci'ig'it'a por ke mi pov'u degel'ig'i ĝi'n per mi'a propr'a am'o; tial est'os pli bon'e ke mi help'u vi'n trov'i vi'a'j'n amik'o'j'n.”
Dum Trot ek'komenc'is, Po'n de'nov'e rigard'et'is pet'eg'e al la Princ'in'o, kiu reciprok'is per frid'a gap'ad'o. Do li sekv'is la knab'in'et'o'n.
Kaj la Princ'in'o? Nu, ŝi dum'moment'e hezit'is kaj post'e turn'is si'n laŭ la sam'a direkt'o kiel la ali'a'j, sed marŝ'is mult'e pli lant'e. Baldaŭ ŝi aŭd'is pied'paŝ'o'j'n mal'antaŭ si, kaj jen ven'is Gugl'i-Gu, iom sen'spir'a pro kur'ad'o.
“Halt'u, Gloria!” li kri'is. “Mi ven'is re'konduk'i vi'n al mi'a dom'eg'o, kie ni ge'edz'iĝ'os.”
Ŝi rigard'is li'n mir'o'plen'e dum moment'o, post'e mal'estim'e gest'is per si'a kap'o kaj plu marŝ'is. Sed Gugl'i-Gu rest'is apud ŝi.
“Kio'n tio signif'as?” li koler'e dir'is. “Ĉu vi ne trov'is ke vi ne plu am'as tiu'n knab'o'n de ĝarden'ist'o, kiu star'is inter ni?”
“Jes; mi trov'is tio'n,” ŝi respond'is. “Mi'a kor'o est'as glaci'ig'it'a kontraŭ ĉi'a'j hom'am'o'j. Mi ne pov'as am'i vi'n, nek Ponon, nek la kruel'a'n Reĝ'o'n mi'a'n onkl'o'n, nek eĉ mi'n. For'ir'u, Gugl'i-Gu, ĉar mi tut'e ne edz'in'iĝ'os kun iu ajn.”
Li halt'is pro sen'esper'o aŭd'int'e tio'n, sed post pli'a minut'o li kri'is koler'eg'e: “Vi dev'as edz'in'iĝ'i kun mi, Princ'in'o Gloria, ne'grav'e ĉu aŭ ne vi vol'as! Mi pag'is glaci'ig'i vi'a'n kor'o'n; mi ankaŭ pag'is la Reĝ'o'n por ke li permes'u ni'a'n ge'edz'iĝ'o'n. Se vi nun rifuz'os mi'n, tio signif'os ke mi est'as rab'it'a—rab'it'a—ke mi'a'j valor'eg'a'j mon'o kaj juvel'o'j est'as ŝtel'it'a'j!”
Li preskaŭ plor'is pro mal'esper'o, sed ŝi rid'is per frid'a amar'a rid'o kaj plu'ir'is. Gugl'i-Gu pen'is kapt'i ŝi'a'n brak'o'n, ebl'e por re'ten'i ŝi'n, sed ŝi ek'turn'is si'n kaj bat'is li'n tiel fort'e ke li renvers'iĝ'is en fos'aĵ'o'n apud la voj'o.
Tie li kuŝ'is long'a'temp'e, du'on'e kovr'it'e de kot'a akv'o, kun la kap'o turn'iĝ'ant'a pro surpriz'o.
Fin'e la mal'jun'a kort'eg'an'o star'iĝ'is, gut'ant'e, kaj grimp'is el la fos'aĵ'o. La Princ'in'o est'is for; do, murmur'ant'e venĝ'a'j'n minac'o'j'n kontraŭ ŝi, kontraŭ la Reĝ'o, kaj kontraŭ old'a Palpebrumnjo, mal'jun'a Gugl'i- Gu lam'is re'ir'e al si'a dom'eg'o por ke oni pur'ig'u la kot'o'n de li'a'j mult'e'kost'a'j velur'a'j vest'o'j.
“Ĉuk-ĉuk! dir'is ne'kon'at'a voĉ'o. “Pro kio vi bat'as mi'a'n okul'o'n per pom'kern'o?”
Star'iĝ'is la form'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu kaŝ'is si'n en la maiz'kamp'o dum li ekzamen'is Ponon kaj Trot'o'n kaj decid'is ĉu aŭ ne ili est'as help'ind'a'j.
“Pardon'u mi'n,” dir'is Po'n. “Mi ne sci'is ke vi est'as tie.”
“Sed kial vi est'is tie?” demand'is Trot.
La Bird'o'tim'ig'il'o antaŭ'e'n'paŝ'is per mal'lert'a'j paŝ'o'j kaj star'is antaŭ ili.
“Ha, vi est'as la knab'o de l’ ĝarden'ist'o,” li dir'is al Po'n. Li turn'is si'n al Trot. “Kaj vi est'as la knab'in'et'o kiu ven'is al Omenlando rajd'ant'e sur grand'a bird'o, kaj kiu mis'fortun'e perd'is si'a'n amik'o'n Kap’tan'o'n Vilĉjon, kaj si'a'n amik'o'n Buton-Bril'o'n.”
“Sed kiel vi sci'is ĉio'n ĉi?” ŝi demand'is.
“Mi sci'as mult'o'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, palpebr'um'ant'e al ŝi komik'e. “Mi'a'j cerb'aĵ'o'j est'as de la Zorg'e-Miks'it'a, Du'obl'e-Distil'it'a, Alt-Efik'a spec'o kiu'n far'as la Sorĉ'ist'o de Oz. Li mem agnosk'as ke mi'a cerb'o est'as la plej bon'a kiu'n iam li far'is.”
“Mi kred'as ke mi aŭd'is pri vi,” dir'is Trot mal'rapid'e, dum ŝi okul'ekzamen'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n tre interes'at'e; “sed antaŭ'e vi loĝ'is en la Land'o Oz.”
“Ankoraŭ nun,” li respond'is gaj'e. “Mi ĵus trans'ir'is la mont'o'j'n el la Kvelula Land'o por trov'i ĉu mi pov'os iel help'i vi'n.”
“Ĉu mi'n?” demand'is Po'n.
“Ne, la fremd'ul'o'j'n el la grand'a mond'o. Ŝajn'as ke ili bezon'as pri'zorg'o'n.”
“Mi mem far'as tio'n,” dir'is Po'n, iom'et'e sen'graci'e.
“Se vi pardon'os mi'a'n dir'o'n, mi ne kompren'as kiel Bird'o'tim'ig'il'o kun pentr'it'a'j okul'o'j pov'as pri'zorg'i iu'n.”
“Se vi ne kompren'as tio'n, vi est'as pli blind'a ol la Bird'o'tim'ig'il'o,” asert'is Trot. “Li est'as fe'ul'o, Po'n, kaj ven'is el la fe'land'o Oz, do li pov'as far'i preskaŭ ĉio'n.
Mi esper'as,” ŝi plu'dir'is, turn'ant'e si'n al la Bird'o'tim'ig'il'o, “ke vi pov'os trov'i Kap’tan'o'n Vilĉjon por mi.”
“Nu, mi nepr'e prov'os,” li promes'is. “Sed kiu est'as tiu mal'jun'ul'in'o kiu kur'as cel'e ni'n kaj minac'as ni'n per si'a baston'o?”
Trot kaj Po'n turn'is si'n kaj ambaŭ el'ig'is kri'o'n pro tim'o. La sekv'a'n moment'o'n ili lev'is si'a'j'n kalkan'o'j'n kaj kur'eg'is laŭ la pad'o. Ĉar old'a Palpebrumnjo, la Fi'sorĉ'ist'in'o, jam fin'e sekv'is ili'n al ĉi tiu lok'o. Ŝi'a koler'o est'is tiel grand'a ke ŝi firm'e intenc'is ne ĉes'i ĉas'i Ponon kaj Trot'o'n antaŭ ol kapt'i kaj pun'i ili'n.
La Bird'o'tim'ig'il'o tuj kompren'is ke la mal'jun'a vir'in'o intenc'as damaĝ'i li'a'j'n nov'a'j'n amik'o'j'n, do dum ŝi proksim'iĝ'is li paŝ'is antaŭ ŝi'n. Li'a ek'aper'o est'is tiel subit'a kaj ne'anticip'it'a ke Palpebrumnjo kolizi'is kun li kaj renvers'is li'n, sed ŝi stumbl'is pro li'a pajl'a korp'o kaj ek'rul'iĝ'is en la pad'o apud li.
La Bird'o'tim'ig'il'o sid'iĝ'is kaj dir'is: “Bon'vol'u pardon'i!” sed ŝi bat'eg'is li'n per si'a baston'o kaj re'stern'is li'n. Post tio, furioz'e koler'a, la old'a sorĉ'ist'in'o salt'is sur si'a'n viktim'o'n kaj komenc'is tir'i la pajl'o'n el li'a korp'o.
La kompat'ind'a Bird'o'tim'ig'il'o est'is ne'kapabl'a rezist'i kaj post kelk'a'j moment'o'j rest'is el li nur mal'plen'a vest'o'komplet'o kaj amas'o da pajl'o apud ĝi. Bon'fortun'e Palpebrumnjo ne damaĝ'is li'a'n kap'o'n, ĉar ĝi rul'iĝ'is en kav'et'o'n kaj ŝi ne rimark'is ĝi'n. Tim'ant'e ke Po'n kaj Trot eskap'os de ŝi, ŝi hast'e re'komenc'is ĉas'i kaj mal'aper'is trans mont'et'o'n, sekv'ant'e la direkt'o'n laŭ kiu ŝi vid'int'is ili'n marŝ'ant'a'j.
Nur mal'long'a temp'o pas'is antaŭ ol griz'a akrid'o kun lign'a krur'o salt'et'ad'is tiu'direkt'e kaj salt'is rekt'e sur la supr'e'n'turn'it'a'n vizaĝ'o'n de la kap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Bon'vol'u pardon'i, sed vi ripoz'ig'as vi'n sur mi'a naz'o,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ho! Ĉu vi viv'as?” demand'is la akrid'o.
“Pri la respond'o al tiu demand'o mi neniam sukces'is decid'i,” dir'is la kap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Kiam mi'a korp'o est'as konven'e plen'ig'it'a mi kapabl'as mov'i mi'n sam'e bon'e kiel ĉiu viv'ant'o. La cerb'o en la kap'o kiu'n vi nun okup'as kiel tron'o'n est'as tre super'kvalit'a kaj mi far'as mult'a'n tre lert'a'n pens'ad'o'n.
Sed ĉu aŭ ne tio signif'as ke mi viv'as, mi ne pov'as pruv'i al vi; ĉar viv'ant'o kapabl'as mort'i, sed mi nur kapabl'as detru'iĝ'i.”
“Ŝajn'as al mi,” dir'is la akrid'o, frot'ant'e si'a'n naz'o'n per si'a'j antaŭ'a'j krur'o'j, “ke rilat'e al vi ver'e ne grav'as— krom se vi jam detru'iĝ'is.”
“Tio ne; mi nur bezon'as re'plen'ig'o'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “kaj se Po'n kaj Trot eskap'os de la sorĉ'ist'in'o, kaj re'ven'os ĉi tie'n, mi cert'as ke ili komplez'e far'os tio'n por mi.”
“Dir'u al mi! Ĉu Trot kaj Po'n est'as proksim'a'j?”
demand'is la akrid'o, kaj ĝi'a voĉ'et'o trem'is pro ekscit'iĝ'o.
La Bird'o'tim'ig'il'o ne tuj respond'is, ĉar ambaŭ li'a'j okul'o'j rigard'is rekt'e supr'e'n al bel'a vizaĝ'o kiu est'is iom'et'e klin'it'a super li'a kap'o. Est'is, tut'e ver'e, Princ'in'o Gloria, kiu vag'is al ĉi tiu lok'o, mult'e surpriz'at'e kiam ŝi aŭd'is la kap'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o parol'i kaj la et'a'n griz'a'n akrid'o'n respond'i.
“Ĉi tiu person'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, ankoraŭ rigard'ant'e ŝi'n, “nepr'e est'as la Princ'in'o kiu am'as Ponon, la knab'o'n de l’ ĝarden'ist'o.”
“Ĉu ver'e!” kri'is la akrid'o—kiu kompren'ebl'e est'is Kap’tan'o Vilĉjo—ekzamen'ant'e la jun'ul'in'o'n sci'vol'e.
“Ne,” dir'is Gloria frid'e, “mi ne am'as Ponon, nek iu'n ali'a'n, ĉar la Fi'sorĉ'ist'in'o glaci'ig'is mi'a'n kor'o'n.”
“Domaĝ'e!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Tiel sol'ec'a person'o dev'us pov'i am'i. Sed bon'vol'u, kar'a, re'plen'ig'i mi'a'n korp'o'n per pajl'o de'nov'e.”
La delikat'a Princ'in'o rigard'et'is la pajl'o'n kaj la triv'it'a'j'n blu'a'j'n Manĝtulajn vest'o'j'n kaj re'tir'is si'n mal'estim'e. Sed ne neces'is ke ŝi rifuz'u la pet'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o ĉar ek'al'ven'is Trot kaj Po'n, kiu'j est'is kaŝ'int'a'j si'n tuj preter la pint'o de la mont'et'o kaj atend'is ĝis old'a Palpebrumnjo preter'pas'is ili'n. Ili'a kaŝ'ej'o est'is sam'flank'e kiel la blind'a okul'o de la sorĉ'ist'in'o, kaj ŝi plu'hast'e ĉas'ad'is la knab'in'o'n kaj jun'ul'o'n tut'e sen konsci'i ke ili tromp'is ŝi'n.
Trot'o'n ŝok'is la mizer'a stat'o de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj tuj ŝi komenc'is re'met'i la pajl'o'n en li'a'n korp'o'n. Po'n, tuj kiam li vid'is Glorian, de'nov'e pled'is al ŝi ke ŝi kompat'u li'n, sed la glaci'kor'a Princ'in'o turn'is si'n for de li frid'e kaj ĝem'ant'e la knab'o de l’ ĝarden'ist'o komenc'is help'i Trot'o'n.
Unu'e neni'u el ili rimark'is la mal'grand'a'n akrid'o'n, kiu kiam ili al'ven'is for'salt'is de la naz'o de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj nun kroĉ'is si'n al er'o da herb'o apud la pad'o, kie oni ne ver'ŝajn'e sur'tret'os li'n. Nur kiam la Bird'o'tim'ig'il'o est'is tut'e re'plen'ig'it'a kaj re'star'ig'it'a—kiam li est'is riverenc'int'a al si'a'j re'plen'ig'int'o'j kaj esprim'int'a si'a'n dank'o'n—nur tiam la akrid'o mov'is si'n de si'a star'ej'o. Tiam li salt'et'is leĝer'e sur la pad'o'n kaj kri'is: “Trot—Trot! Rigard'u mi'n. Mi est'as Kap’tan'o Vilĉjo!
Vid'u kio'n far'is al mi la Fi'sorĉ'ist'in'o.”
La voĉ'o est'is et'a, cert'e, sed ĝi ating'is la orel'o'j'n de Trot kaj mult'e alarm'is ŝi'n. Ŝi rigard'is intens'e la akrid'o'n, kun okul'o'j mal'ferm'a'j pro tim'o unu'e; post tio ŝi sur'genu'iĝ'is kaj rimark'ant'e la lign'a'n krur'o'n ŝi komenc'is lament'e plor'ad'i.
“Ho, Kap’tan'o Vilĉjo—kar'a Kap’tan'o Vilĉjo! Kiel kruel'e ŝi ag'is!” ŝi plor'eg'is.
“Ne plor'u, Trot,” pet'is la akrid'o. “Ne dolor'is, kaj ankaŭ nun ne dolor'as. Sed est'as eg'e mal'help'e kaj humil'ig'e, kaj mult'e pli.”
“Se nur,” dir'is la knab'in'o indign'e, pen'eg'ant'e re'ten'i si'a'j'n larm'o'j'n, “se nur mi est'us s’fiĉe grand'a kaj s’fiĉe fort'a por fort'e bat'ad'i tiu'n fi'sorĉ'ist'in'aĉ'o'n. Oni dev'us far'i ŝi'n buf'o pro tiu fi'ag'o al vi, Kap’tan'o Vilĉjo!”
“Ne grav'as,” urĝ'is la Bird'o'tim'ig'il'o, per komfort'ig'a voĉ'o, “tia trans'form'o ne ĉiam daŭr'as, kaj plej'oft'e ekzist'as ia rimed'o por nul'ig'i la sorĉ'o'n. Mi est'as cert'a ke Glinda pov'us far'i tio'n sen'hezit'e.”
“Kiu est'as Glinda?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
Post tio la Bird'o'tim'ig'il'o rakont'is al ili plen'e pri Glinda, ne forges'ant'e menci'i ŝi'a'j'n bel'ec'o'n kaj bon'ec'o'n kaj ŝi'a'j'n mir'ind'a'j'n magi'pov'o'j'n. Li ankaŭ klar'ig'is ke la Reĝ'a Sorĉ'ist'in'o send'is li'n al Omenlando specif'e por help'i la fremd'ul'o'j'n, kiu'j laŭ ŝi'a sci'o est'as en danĝer'o pro la ruz'o'j de la kruel'a Reĝ'o kaj la Fi'sorĉ'ist'in'o.
“Mi dev'us est'i ven'int'a ĉi tie'n iom pli baldaŭ,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o bedaŭr'ant'e; “sed Glinda send'is mi'n tuj kiam ŝi trov'is ke vi est'as ĉi tie kaj ver'ŝajn'e renkont'os embaras'o'j'n. Kaj nun ĉar ni ĉiu'j est'as kun'a'j—escept'e de Buton-Bril'o, pri kiu ne util'us mal'kviet'ad'i—mi propon'as ke ni inter'konsil'iĝ'u por decid'i kio'n ni prefer'e far'u.”
Tio ŝajn'is saĝ'a propon'o, do ili ĉiu'j sid'iĝ'is sur la herb'o, inkluziv'e de Gloria, kaj la akrid'o star'is sur ŝultr'o de Trot kaj las'is ŝi'n kares'i li'n per si'a man'o.
“Unu'a'vic'e,” komenc'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “tiu Reĝ'o Kru-el est'as uzurp'ul'o kaj ne rajt'as reg'i la Regn'o'n Omenlando.”
“Est'as ver'e,” dir'is Po'n fervor'e. “Mi'a patr'o est'is Reĝ'o antaŭ ol li, kaj mi—”
“Vi est'as knab'o de ĝarden'ist'o,” inter'romp'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ankaŭ vi'a patr'o ne rajt'is reg'i, ĉar la laŭ'rajt'a Reĝ'o de ĉi tiu land'o est'is la patr'o de Princ'in'o Gloria, kaj nur ŝi rajt'as sid'i sur la tron'o de Omenlando.”
“Bon'e!” kri'is Trot. “Sed kio'n ni far'u pri Reĝ'o Kru-el? Mi supoz'as ke li ne ced'os la tron'o'n volont'e.”
“Ne, kompren'ebl'e ne,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Tial ni'a dev'o est'os dev'ig'i li'n ced'i la tron'o'n.”* “Kiel?” demand'is Trot.
“Don'u al mi sufiĉ'a'n temp'o'n por pens'ad'o,” est'is la respond'o. “Por tio ekzist'as mi'a'j cerb'aĵ'o'j. Mi ne sci'as ĉu aŭ ne vi hom'o'j kelk'foj'e pens'as, sed mi'a cerb'o est'as la plej bon'a kiu'n iam far'is la Sorĉ'ist'o de Oz, kaj se mi don'as al ĝi sufiĉ'a'n temp'o'n, la rezult'o kutim'e surpriz'as mi'n.”
“Uz'u kiom da temp'o vi bezon'as,” sugest'is Trot.
“Ne neces'as hast'i.”
“Dank'o'n,” dir'is la pajl'ul'o, kaj li sid'is plen'e kviet'e dum du'on'o da hor'o. Dum tiu interval'o la akrid'o flustr'is en orel'o'n de Trot, al kiu li est'is tre proksim'a, kaj Trot respond'e flustr'is al la akrid'o kiu sid'as sur ŝi'a ŝultr'o. Po'n am'em'e rigard'is Glorian, kiu tut'e ne atent'is tio'n.
Fin'e la Bird'o'tim'ig'il'o laŭt'e rid'is.
“Cerb'o funkci'as?” demand'is Trot.
“Jes. Ĝi tre bon'e funkci'as hodiaŭ. Ni konker'os Reĝ'o'n Kru-el kaj met'os Glorian sur li'a'n tron'o'n kiel Reĝ'in'o'n de Omenlando.”
“Bon'eg'e!” kri'is la knab'in'et'o, kun'frap'ant'e si'a'j'n man'o'j'n ĝoj'e. “Sed kiel?”
“Las'u mi'n pri'trakt'i la kiel-on,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o fier'e. “Kiel konker'ist'o mi est'as mir'ind'a.
Ni, unu'e, skrib'os mesaĝ'o'n send'ot'a'n al Reĝ'o Kru-el, pet'ant'e li'n ced'i. Se li rifuz'os, ni dev'ig'os li'n ced'i.”
“Kial pet'i li'n, kiam ni sci'as ke li rifuz'os?” demand'is Po'n.
“Nu, ni dev'as ĝentil'e ag'i, ne'grav'e kio'n ali'a'n ni far'os,” klar'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Est'us tre mal'ĝentil'e konker'i Reĝ'o'n sen dec'a antaŭ'avert'o.”
Ili trov'is ke est'as mal'facil'e skrib'i mesaĝ'o'n sen paper'o, plum'o kaj ink'o, kiu'j ne est'is hav'ebl'a'j; do ili decid'is send'i Ponon kiel mesaĝ'ist'o'n, kun instrukci'o pet'i la Reĝ'o'n, ĝentil'e sed firm'e, ced'i.
Po'n ne fervor'is est'i la mesaĝ'ist'o. Efektiv'e, li sugest'is ke ebl'e la task'o montr'iĝ'os danĝer'a. Sed la Bird'o'tim'ig'il'o nun est'is la agnosk'at'a ĉef'o de la Arme'o de Konker'o, kaj li rifuz'is atent'i rifuz'o'n. Do Po'n ek'ir'is al la kastel'o de la Reĝ'o, kaj la ali'a'j akompan'is li'n ĝis li'a kaban'o, kie ili decid'is atend'i la re'ven'o'n de la knab'o de l’ ĝarden'ist'o.
Mi kred'as ke al Po'n mank'is fid'o al la saĝ'ec'o de la pajl'ul'o ĉar li kon'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n nur tre mal'long'e.
Est'is facil'e dir'i: “Ni konker'os Reĝ'o'n Kru-el,” sed kiam Po'n proksim'iĝ'is al la grand'a kastel'o li komenc'is dub'i ke pajl'o'plen'ig'it'a hom'o, knab'in'o, akrid'o kaj frost'akor'a Princ'in'o pov'os far'i tio'n. Kaj rilat'e al li mem, li'n neniam antaŭ'e traf'is la ide'o defi'i la Reĝ'o'n.
Tial la knab'o de l’ ĝarden'ist'o ne est'is tre kuraĝ'a kiam li en'ir'is la kastel'o'n kaj tra'ir'is al la en'ferm'it'a kort'o kie la Reĝ'o ĝust'e tiam sid'is, ĉirkaŭ'at'e de si'a'j favor'at'a'j kort'eg'an'o'j. Neni'u mal'ebl'ig'is la en'ir'o'n de Po'n, ĉar li est'is kon'at'a kiel la knab'o de la ĝarden'ist'o, sed kiam la Reĝ'o vid'is li'n li komenc'is feroc'e sulk'i la frunt'o'n. Li kred'is Ponon respond'ec'a pri la mult'a'j problem'o'j rilat'e al Princ'in'o Gloria, kiu post la frost'iĝ'o de si'a kor'o eskap'is al iu ne'kon'at'a lok'o, anstataŭ re'ven'i al la kastel'o por edz'ig'i Gugl'i-Gun kiel anticip'it'e. Do la Reĝ'o nud'ig'is si'a'j'n dent'o'j'n koler'e dum li demand'is: “Kie'n vi met'is Princ'in'o'n Glorian?”
“Neni'e, vi'a Moŝt'o! Mi neni'e'n met'is ŝi'n,” respond'is Po'n per febl'a voĉ'o. “Ŝi ne plu am'as mi'n kaj eĉ rifuz'as parol'i al mi.”
“Do kial vi est'as ĉi tie, fripon'o?” muĝ'is la Reĝ'o.
Po'n rigard'is unu'direkt'e'n kaj ali'direkt'e'n, sed vid'is neni'a'n metod'o'n eskap'i; do li ek'kuraĝ'ig'is si'n.
“Mi ven'is vok'i vi'a'n Moŝt'o'n ced'i.”
“Kio'n!” kri'is la Reĝ'o. “Ced'i? Ced'i al kiu?”
La kor'o de Po'n descend'is al li'a'j bot'o'j.
“Al la Bird'o'tim'ig'il'o,” li respond'is.
Kelk'a'j el la kort'eg'an'o'j komenc'is rid'i, sed Reĝ'o Kru-el mult'e ĉagren'iĝ'is. Li ek'salt'is kaj komenc'is bat'ad'i povr'a'n Ponon per la or'a baston'o kiu'n li port'is.
Po'n kri'eg'is kaj for'kur'us se du el la soldat'o'j ne ten'us li'n ĝis li'a Moŝt'o lac'iĝ'is pro pun'ad'o al la knab'o. Post tio ili las'is li'n kaj li for'ir'is de la kastel'o kaj re'ir'is laŭ la voj'o, plor'ant'e ĉiu'paŝ'e ĉar li'a korp'o est'is tiel dolor'o'plen'a.
“Nu,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ĉu la Reĝ'o ced'is?”
“Ne; sed li fort'eg'e bat'ad'is mi'n!” plor'is povr'a Po'n.
Trot ver'e kompat'is Ponon, sed ŝajn'e la angor'o de ŝi'a am'ant'o tut'e ne tuŝ'is Glorian. La akrid'o salt'is sur ŝultr'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj demand'is al li kio'n li sekv'e far'os.
“Konker'os,” est'is la respond'o. “Sed mi ir'os sol'a, ĉi'foj'e, ĉar bat'ad'o tut'e ne pov'as dolor'ig'i mi'n; nek lanc'o'j—nek glav'o'j—nek sag'o'j.”
“Kial?” demand'is Trot.
“Ĉar mi ne hav'as nerv'o'j'n, mal'simil'e al vi la viand'ul'o'j. Eĉ akrid'o'j hav'as nerv'o'j'n, sed ne pajl'o; do ne'grav'e kio'n ili far'os—escept'e de unu ebl'ec'o—ili ne pov'os damaĝ'i mi'n. Tial mi anticip'as facil'e konker'i Reĝ'o'n Kru-el.”
“Kiu est'as tiu unu'sol'a escept'o?” demand'is Trot.
“Ili neniam el'pens'os ĝi'n, do ne grav'as. Kaj nun, bon'vol'u pardon'i mi'a'n for'est'o'n dum kelk'a temp'o dum mi ir'os al la kastel'o kaj konker'os.”
“Vi ne hav'as arm'il'o'j'n,” Po'n memor'ig'is li'n.
“Est'as ver'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed se mi port'us arm'il'o'j'n mi ebl'e damaĝ'us iu'n—ebl'e grav'e— kaj tio mal'feliĉ'ig'us mi'n. Mi nur prunt'e'pren'os tiu'n rajd'vip'o'n, kiu'n mi vid'as en la angul'o de vi'a kaban'o, se ne mal'plaĉ'os al vi. Ne est'as tut'e konven'e marŝ'ad'i port'ant'e rajd'vip'o'n, sed mi opini'as ke vi pardon'os la mal'kongru'ec'o'n.”
Po'n trans'don'is al li la vip'o'n kaj la Bird'o'tim'ig'il'o riverenc'is al la tut'a grup'o kaj for'ir'is el la kaban'o, marŝ'ant'e sen'hast'e sur'voj'e al la kastel'o de la Reĝ'o.
Hodiaŭ, dum li vag'is tie'n kaj tie'n, trans mont'et'o'j'n kaj valet'o'j'n, li sent'is la mank'o'n de Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo, kiu'j'n li mult'e am'is, tamen li ne est'is mal'feliĉ'a. La bird'o'j kant'ad'is gaj'e kaj la sovaĝ'a'j flor'o'j est'is bel'a'j kaj la vent'et'o odor'is kiel nov'e falĉ'it'a fojn'o.
“La sol'a mav'aĵ'o en ĉi tiu land'o est'as ĝi'a Reĝ'o,” li pens'is; “sed la land'o ne kulp'as pri tio.”
Kojot'o etend'is si'a'n rond'a'n kap'o'n el amas'et'o da ter'o kaj rigard'is la knab'o'n per bril'a'j okul'o'j.
“Bon'vol'u marŝ'i ĉirkaŭ mi'a'n dom'o'n,” ĝi dir'is, “kaj tiel vi ne damaĝ'os ĝi'n nek ĝen'os la beb'o'j'n.”
“Bon'e,” respond'is Buton-Bril'o, kaj li atent'is ne paŝ'i sur la amas'et'o'n. Li plu'marŝ'is, gaj'e fajf'ant'e, ĝis kverel'em'a voĉ'o kri'is: “Ho ĉes'u! Bon'vol'u ĉes'ig'i tiu'n bru'o'n. Ĝen'as mi'a'j'n nerv'o'j'n.”
Buton-Bril'o vid'is old'a'n griz'a'n strig'o'n sid'ant'a en la fork'o de arb'o, kaj li respond'is rid'et'ant'e: “Bon'e, old'a Ĝen'em'ul'o,” kaj li ĉes'is fajf'i ĝis li est'is tro distanc'e de la strig'o por est'i aŭd'ebl'a. Ĉirkaŭ la tag'mez'o li ating'is dom'o'n de agr'ist'o kie loĝ'is mal'jun'a par'o. Ili don'is al li bon'a'n manĝ'o'n, sed la vir'o est'is surd'a kaj la vir'in'o est'is mut'a, tiel ke ili ne pov'is respond'i demand'o'j'n por gvid'i li'n laŭ la voj'o al la dom'o de Po'n. Kiam li for'ir'is de ili li rest'is tiom perd'iĝ'int'a kiom antaŭ'e.
Li vizit'is ĉiu'n arb'ar'et'o'n kiu'n li vid'is el for, ĉar li memor'is ke la kastel'o de la Reĝ'o est'as proksim'a al arb'ar'et'o kaj ke la kaban'o de Po'n est'as proksim'a al la kastel'o de la Reĝ'o; sed ĉiam li'a'j esper'o'j fiask'is.
Fin'e, tra'pas'int'e unu el tiu'j arb'ar'et'o'j, li ven'is en mal'ferm'a'n spac'o'n kaj trov'is si'n vizaĝ-al-vizaĝ'e kun la Ork'o.
“Salut'o'n!” dir'is Buton-Bril'o. “El kie vi ven'is?”
“El Ork'land'o,” est'is la respond'o. “Mi trov'is mi'a'n propr'a'n land'o'n, fin'e, kaj ĝi ja ne est'as tre distanc'e de ĉi tie. Mi est'us re'ven'int'a al vi pli fru'e, por trov'i kiel vi sukces'as, se mi'a'j famili'o kaj amik'o'j ne bon'ven'ig'us mi'n tiel reĝ'e ke grand'a'n festen'o'n ili okaz'ig'is honor'e al mi. Do mi ja ne pov'is for'ir'i de'nov'e el Ork'land'o ĝis la fin'o de la ekscit'iĝ'o.”
“Ĉu vi pov'os de'nov'e trov'i la voj'o'n hejm'e'n?”
demand'is la knab'o.
“Jes, facil'e; ĉar nun mi sci'as preciz'e kie ĝi est'as.
Sed kie est'as Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo?”
Buton-Bril'o rakont'is al la Ork'o ili'a'j'n aventur'o'j'n post kiam ĝi for'las'is ili'n en Omenlando, li parol'is pri la tim'o de Trot ke la Reĝ'o far'is i'o'n fi'a'n al Kap’tan'o Vilĉjo, kaj pri la am'o de Po'n al Gloria, kaj pri la for'pel'o de Trot kaj Buton-Bril'o el la kastel'o de la Reĝ'o.
La knab'o ne pov'is pli inform'i, sed tio sufiĉ'is por mal'trankvil'ig'i la Ork'o'n pri la sekur'ec'o de li'a'j amik'o'j.
“Ni dev'os tuj ir'i al ili, ĉar ebl'e ili bezon'as ni'n,” li dir'is.
“Mi ne sci'as kie'n ir'i,” konfes'is Buton-Bril'o. “Mi perd'iĝ'is.”
“Nu, mi pov'as re'port'i vi'n al la kaban'o de la knab'o de l’ ĝarden'ist'o,” promes'is la Ork'o, “ĉar kiam mi flug'as alt'e en la aer'o mi pov'as mal'supr'e'n rigard'i kaj facil'e vid'i la kastel'o'n de la Reĝ'o. Tiel mi ek'vid'is vi'n ĝust'e kiam vi en'ir'is la arb'ar'et'o'n; do mi sub'e'n flug'is kaj atend'is vi'a'n el'ir'o'n.”
“Kiel vi pov'os port'i mi'n?” demand'is la knab'o.
“Vi dev'os ĉirkaŭ'krur'i mi'a'j'n ŝultr'o'j'n kaj met'i vi'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ mi'a'n kol'o'n. Ĉu vi kred'as ke vi pov'os evit'i fal'o'n?”
“Mi prov'os,” dir'is Buton-Bril'o. Do la Ork'o kaŭr'iĝ'is kaj la knab'o sid'iĝ'is kaj firm'e ten'is. La vost'o de la mal'dik'ul'o komenc'is kirl'ir'i kaj supr'e'n ili ir'is, alt'e supr'e'n super ĉiu'j arb'o'supr'o'j.
Post kiam la Ork'o cirkl'e ir'is unu-du'foj'e, ĝi'a'j akr'a'j okul'o'j trov'is la tur'o'j'n de la kastel'o kaj for'e'n ĝi flug'is, rekt'e cel'e la lok'o'n. Dum ĝi ŝveb'is en la aer'o, proksim'e al la kastel'o, Buton-Bril'o indik'is la kaban'o'n de Po'n, do ili sur'ter'iĝ'is tuj antaŭ ĝi kaj Trot el'ven'is kur'ant'e salut'i ili'n.
Oni kon'ig'is Glorian al la Ork'o, kiu'n surpriz'is trov'i Kap’tan'o'n Vilĉjon trans'form'it'a en akrid'o'n.
“Kiel plaĉ'as al vi?” demand'is la ul'o.
“Nu, mult'e mal'trankvil'ig'as mi'n,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo, star'ant'e sur ŝultr'o de Trot. “Mi konstant'e tim'as sur'tret'iĝ'i, kaj al mi ne plaĉ'as la gust'o de herb'o kaj ŝajn'e mi ne pov'as kutim'iĝ'i al ĝi. Laŭ mi'a natur'o mi manĝ'as herb'o'n, sci'u, sed mi komenc'as suspekt'i ke oni dev'as lern'i am'i la gust'o'n.”
“Ĉu vi pov'as hak'i?” demand'is la Ork'o.
“Mi supoz'as ke mi ne est'as tia akr-id'o,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Sed mi ne pov'us dir'i kio'n mi ebl'e far'us se oni bat'us per mi—esper'ebl'e tio ne okaz'os.”
“Nu,” dir'is la Ork'o, “est'as tre domaĝ'e, kaj volont'e mi renkont'us tiu'n kruel'a'n Reĝ'o'n kaj li'a'n Fi'sorĉ'ist'in'o'n kaj sever'e pun'us ili'n. Vi est'as eg'e mal'grand'a, Kap’tan'o Vilĉjo, sed mi kred'as ke mi re'kon'us vi'n ĉie ajn pro vi'a lign'a krur'o.”
La ali'a'j dir'is al la Ork'o kaj Buton-Bril'o ĉio'n pri la glaci'ig'it'a kor'o de Gloria kaj pri kiel la Bird'o'tim'ig'il'o ven'is el la Land'o Oz por help'i ili'n. La Ork'o'n ŝajn'e mal'trankvil'ig'is inform'iĝ'i ke la Bird'o'tim'ig'il'o ir'is sol'a por konker'i Reĝ'o'n Kru-el.
“Mi tim'as ke li fuŝ'os la prov'o'n,” dir'is la mal'dik'ul'o, “kaj ne konjekt'ebl'as kio'n tiu terur'a Reĝ'o far'us al la kompat'ind'a Bird'o'tim'ig'il'o, kiu ŝajn'as tre interes'a person'o. Do mi opini'as ke mi mem part'o'pren'os en la konker'o.”
“Kiel?”
“Atend'u kaj vi vid'os,” est'is la respond'o. “Sed, unu'e, mi dev'os re'flug'i hejm'e'n—re'e al mi'a propr'a land'o—do bon'vol'u pardon'i ke mi for'las'as vi'n tiel baldaŭ, mi for'ir'os tuj. Star'u distanc'e de mi'a vost'o, mi pet'as, tiel ke la vent'o de ĝi, kiam ĝi rivolu'os, ne renvers'e'n bat'os vi'n.”
Ili las'is mult'a'n spac'o'n por la ul'o kaj ĝi ek'for'is tuj kiel fulm'o kaj baldaŭ mal'aper'is en la ĉiel'o'n.
“Mi demand'as al mi,” dir'is Buton-Bril'o, per'okul'e sekv'ant'e la for'ir'o'n de la Ork'o, “ĉu efektiv'e li re'ven'os.”
“Kompren'ebl'e li re'ven'os!” respond'is Trot. “La Ork'o est'as bon'ul'o, kaj ni pov'as de'pend'i de li. Kaj atent'u mi'a'j'n vort'o'j'n, Buton-Bril'o, kiam ni'a Ork'o ja re'ven'os, est'as unu kruel'a Reĝ'o en Omenlando kiu vol'eg'os ke tio ne okaz'is.”
Do li antaŭ'e'n'ir'is aŭdac'e al la reĝ'a kastel'o kaj postul'is en'ir'i.
Vid'ant'e ke li est'as fremd'ul'o, la soldat'o'j permes'is li'n en'ir'i. Li paŝ'is rekt'e al la tron'ĉambr'o, kie tiu'temp'e li'a Moŝt'o juĝ'is disput'o'j'n inter si'a'j reg'at'o'j.
“Kiu vi est'as?” koler'e demand'is la Reĝ'o.
“Mi est'as la Bird'o'tim'ig'il'o de Oz, kaj mi ordon'as ke vi ced'u kaj far'iĝ'u mi'a kapt'it'o.”
“Kial mi far'u tio'n?” demand'is la Reĝ'o, kiu'n mult'e surpriz'is la aŭdac'o de la pajl'ul'o.
“Ĉar mi decid'is ke vi est'as tro kruel'a Reĝ'o por reg'i tiel bel'a'n land'o'n. Memor'u ke Omenlando est'as part'o de Oz, kaj sekv'e vi dev'as obe'i Ozman de Oz, kies amik'o kaj serv'ant'o mi est'as.”
Nu, kiam li aŭd'is tio'n, la mens'o de Reĝ'o Kru-el tre ĉagren'iĝ'is, ĉar li sci'is ke la Bird'o'tim'ig'il'o parol'as ver'e. Sed neni'u antaŭ nun iam ven'is al Omenlando el la Land'o Oz kaj la Reĝ'o ne intenc'is pel'iĝ'i de si'a tron'o se li pov'os mal'help'i tio'n. Tial li far'is sever'a'n fi'rid'o'n mok'a'n kaj dir'is: “Mi est'as nun'temp'e okup'at'a. Flank'e'n paŝ'u, Bird'o'tim'ig'il'o, kaj mi parol'os al vi post'e.”
Sed la Bird'o'tim'ig'il'o turn'is si'n al la kun'ven'int'a'j kort'eg'an'o'j kaj reg'at'o'j kaj vok'is per laŭt'a voĉ'o: “Mi nun deklar'as, nom'e de Ozma de Oz, ke ĉi tiu vir'o ne plu est'as la reg'ant'o de Omenlando. Ek'de nun Princ'in'o Gloria est'as vi'a laŭ'rajt'a Reĝ'in'o, kaj mi pet'as ke ĉiu el vi lojal'u al ŝi kaj obe'u ŝi'a'j'n ordon'o'j'n.”
La hom'o'j rigard'is tim'e si'a'n Reĝ'o'n, kiu'n en si'a'j kor'o'j ĉiu'j mal'am'is sed ankaŭ tim'is. Kru-el nun eg'e furioz'is kaj li lev'is si'a'n or'a'n sceptr'o'n kaj bat'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n tiom fort'e ke li fal'is sur la plank'o'n.
Sed li tuj re'star'iĝ'is, kaj per la rajd'o'vip'o de Po'n li bat'is la Reĝ'o'n tiel fort'e ke la fi'monark'o muĝ'is pro dolor'o tiom kiom pro furioz'o, vok'ant'e si'a'j'n soldat'o'j'n kapt'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n.
Ili pen'is far'i tio'n, kaj puŝ'is si'a'j'n lanc'o'j'n kaj glav'o'j'n en la pajl'a'n korp'o'n, sen far'i i'a'n damaĝ'o'n escept'e de tru'o'j en la vest'o'j de la Bird'o'tim'ig'il'o. Tamen, ili est'is mult'a'j kontraŭ unu kaj fin'e old'a Gugl'i-Gu al'port'is ŝnur'eg'o'n kiu'n li vind'is ĉirkaŭ la Bird'o'tim'ig'il'o'n, lig'ant'e li'a'j'n krur'o'j'n kaj brak'o'j'n al li'a'j flank'o'j, kaj tiel la batal'o fin'iĝ'is.
La Reĝ'o ŝtorm'is kaj ĉirkaŭ'danc'is eg'e furioz'e, ĉar li neniam est'is tiel fort'e bat'it'a ek'de kiam li est'is knab'o—kaj ebl'e ne tiam. Li ordon'is ĵet'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n en la karcer'o'n de la kastel'o, kio ja ne est'is mal'facil'a task'o ĉar unu vir'o facil'e port'is li'n, lig'it'a'n.
Eĉ post la for'ig'o de la kapt'it'o la Reĝ'o ankoraŭ ne pov'is reg'i si'a'n koler'o'n. Li pen'is el'pens'i metod'o'n venĝ'i si'n kontraŭ la pajl'ul'o'n, sed li pov'is el'pens'i neni'o'n kio damaĝ'us li'n.
Fin'e, kiam la terur'it'a'j hom'o'j kaj la tim'ig'it'a'j kort'eg'an'o'j jam humil'e for'ir'is, old'a Gugl'i-Gu proksim'iĝ'is al la Reĝ'o fi'grimac'ant'e.
“Mi sci'as kio'n far'i,” dir'is li. “Far'u grand'a'n fajr'o'n kaj brul'ig'u la Bird'o'tim'ig'il'o'n, kaj tiel li eksterm'iĝ'os.”
La Reĝ'o tiom ĝoj'is pro tiu sugest'o ke li ĉirkaŭ'brak'is old'a'n Gugl'i-Gun pro si'a ĝoj'o.
“Kompren'ebl'e!” li kri'is. “Ĝust'e tiel. Kial mi mem ne el'pens'is tio'n?”
Do li al'vok'is si'a'j'n soldat'o'j'n kaj serv'ist'o'j'n kaj ordon'is ke ili prepar'u grand'a'n fajr'o'n en mal'ferm'a spac'o en la park'o de la kastel'o. Ankaŭ li send'is mesaĝ'o'n al si'a tut'a popol'o ke oni grup'iĝ'u kaj rigard'u la detru'iĝ'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kiu aŭdac'is defi'i li'a'n potenc'o'n. Post ne'long'e vast'a amas'o da person'o'j grup'iĝ'is en la park'o kaj la serv'ist'o'j stak'is sufiĉ'a'n fuel'o'n por far'i fajr'o'n vid'ebl'a'n mult'a'j'n kilo'metr'o'j'n for—eĉ dum'tag'e.
Kiam ĉio est'is pret'a, la Reĝ'o el'port'ig'is si'a'n tron'o'n por sid'i sur ĝi kaj ĝu'i la spektakl'o'n, kaj post tio li send'is si'a'j'n soldat'o'j'n al'port'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n.
Nu, nur unu'sol'a'n afer'o'n en la tut'a mond'o ver'e tim'is la pajl'ul'o: fajr'o'n. Li sci'is ke li tre facil'e ek'brul'us, kaj ke li'a'j cindr'o'j mal'mult'e valor'us post'e. Ne ĝen'us li'n tiel detru'iĝ'i, sed li kompren'is ke mult'a'j person'o'j en la Land'o Oz, precip'e Doroteo kaj la Reĝ'a Ozma, mal'feliĉ'us se ili inform'iĝ'us ke ili'a mal'nov'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o ne plu ekzist'as.
Malgraŭ tio, la pajl'ul'o est'is brav'a kaj front'is si'a'n fajr'a'n fat'o'n kiel hero'o. Marŝ'ig'it'e antaŭ la amas'o'n da hom'o'j li turn'is si'n al la Reĝ'o tre trankvil'e kaj dir'is: “Ĉi fi'ag'o kost'os al vi vi'a'n tron'o'n, kaj ankaŭ mult'a'n sufer'ad'o'n, ĉar mi'a'j amik'o'j venĝ'os mi'a'n detru'iĝ'o'n.”
“Vi'a'j amik'o'j ne est'as ĉi tie, nek ili sci'os kio'n mi far'is al vi, post vi'a pere'o kiam vi ne pov'os inform'i ili'n,” respond'is la Reĝ'o per mal'respekt'o- plen'a voĉ'o.
Post tio li ordon'is lig'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n al dik'a palis'o kiu'n li martel'ig'is en la ter'o'n, kaj la material'o'j por la fajr'o est'is amas'ig'it'a'j tut'e ĉirkaŭ li'n. Kiam tio est'is jam far'it'a, la latun'a band'o de la Reĝ'o komenc'is vigl'a'n melodi'o'n kaj old'a Gugl'i-Gu antaŭ'e'n'ven'is kun flam'ant'a alumet'o kaj ard'ig'is la ŝtip'o'j'n.
Tuj la flam'o'j ek'lev'iĝ'is kaj ramp'is pli kaj pli proksim'e'n al la Bird'o'tim'ig'il'o. La Reĝ'o kaj li'a tut'a popol'o tiom intens'e rigard'is tiu'n terur'a'n spektakl'o'n ke neni'u el ili rimark'is ke la ĉiel'o subit'e sen'lum'iĝ'as.
Ebl'e ili supoz'is ke la laŭt'a zum'son'o—kia'n far'as dek'o da mov'iĝ'ant'a'j vagon'ar'o'j—ven'as el la ard'ant'a'j ŝtip'o'j; ke la vent'o'blov'o est'as nur vent'et'o. Sed subit'e ek'sub'e'n'ir'is amas'o da Ork'o'j, almenaŭ du'on'cent'o da ili, kaj la fort'a'j aer'flu'o'j kaŭz'it'a'j de ili'a'j rivolu'ant'a'j vost'o'j dis'ŝut'is la fajr'o'n ĉiu'direkt'e'n, tiel ke eĉ ne unu ard'ant'a er'o eĉ tuŝ'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n.
Sed tiu est'is ne la sol'a efekt'o de la subit'a tornad'o.
Reĝ'o Kru-el est'is blov'it'a el si'a tron'o kaj renvers'iĝ'is kap'sub'e'n ĝis li ek'halt'is bat'iĝ'int'e kontraŭ la ŝton'a'n mur'o'n de si'a propr'a kastel'o, kaj antaŭ ol li pov'is star'iĝ'i grand'a Ork'o ek'sid'is sur li'n kaj ten'is li'n prem'it'a al la ter'o. Old'a Gugl'i-Gu ĵet'iĝ'is en la aer'o'n kiel raket'o kaj halt'is sur arb'o, kie li pend'is per si'a korp'o'mez'o de alt'a branĉ'o, bat'ant'e la aer'o'n per si'a'j pied'o'j kaj pen'ant'e kapt'i la aer'o'n per si'a'j man'o'j, kaj kri'eg'ant'e pet'ant'e kompat'o'n kiel mal'kuraĝ'ul'o, ĉar tio li ja est'is.
La hom'o'j re'tir'is si'n ĝis ili est'is tut'e kun'prem'it'a'j, dum ĉiu'j soldat'o'j renvers'iĝ'is kaj stern'iĝ'is sur la ter'o'n.
La ekscit'o est'is grand'a dum plur'a'j minut'o'j, kaj ĉiu tim'ig'it'a loĝ'ant'o de Omenlando rigard'is respekt'o'plen'e kaj mir'ig'it'e al la grand'a'j Ork'o'j kies sub'e'n'flug'o efektiv'ig'is la sam'temp'a'j'n sav'iĝ'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la konker'o'n de Reĝ'o Kru-el.
La Ork'o, kiu est'is la ĉef'o de la band'o, baldaŭ liber'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n el li'a'j lig'il'o'j. Kaj li dir'is: “Nu, ni nur last'a'moment'e sav'is vi'n, kio est'as pli bon'a ol tro mal'fru'e. Vi nun est'as la mastr'o ĉi tie, kaj ni firm'e intenc'as cert'ig'i ke oni obe'os vi'a'j'n ordon'o'j'n.”
Dir'int'e tio'n la Ork'o pren'is la or'a'n kron'o'n de Kru-el, kiu est'is de'fal'int'a de li'a kap'o, kaj met'is ĝi'n sur la kap'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu laŭ si'a mal'lert'a manier'o paŝ'et'is al la tron'o kaj sid'iĝ'is en ĝi'n.
Vid'ant'e tio'n, vigl'a hura'o aŭd'iĝ'is de la amas'o da hom'o'j, kiu'j supr'e'n'ĵet'is si'a'j'n ĉapel'o'j'n kaj gest'is per si'a'j poŝ'tuk'o'j kaj salut'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kiel si'a'n Reĝ'o'n. La soldat'o'j part'o'pren'is la hura'ad'o'n kun la popol'o, ĉar nun ili plen'e kompren'is ke ili'a mal'am'at'a mastr'o est'as konker'it'a kaj ke est'as saĝ'e montr'i si'a'n bon'vol'o'n al la konker'int'o. Kelk'a'j el ili lig'is Kru-el- on per ŝnur'eg'o'j kaj antaŭ'e'n'tren'is li'n, kaj ĵet'is li'a'n korp'o'n sur la ter'o'n antaŭ la tron'o de la Bird'o'tim'ig'il'o. Gugl'i-Gu barakt'is ĝis fin'e li glit'is de la branĉ'o de la arb'o kaj fal'is sur la ter'o'n. Li tiam prov'is kaŝ'e for'ir'i, sed la soldat'o'j kapt'is kaj lig'is li'n apud Kru-el.
“Invers'iĝ'is la situaci'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, ŝvel'ig'ant'e si'a'n brust'o'n ĝis la pajl'o en ĝi krak'is plaĉ'e, ĉar li mult'e plezur'iĝ'is; “sed vi kaj vi'a popol'o efektiv'ig'is tio'n, amik'o Ork'o, kaj ek'de nun vi rajt'as kalkul'i mi'n kiel vi'a'n humil'a'n serv'ant'o'n.”
La Bird'o'tim'ig'il'o kap'ne'is.
“Ankoraŭ ne,” li respond'is. “Neni'u Reĝ'in'o kun glaci'a kor'o taŭg'as por reg'i land'o'n.” Li turn'is si'n al si'a nov'a amik'o, la Ork'o, kiu fanfaron'e ĉirkaŭ'paŝ'ad'is, tre fier'e pro si'a sukces'o, kaj dir'is: “Ĉu vi supoz'as ke vi, aŭ vi'a'j sekv'ant'o'j, pov'us trov'i old'a'n Palpebrumnjon la Sorĉ'ist'in'o'n?”
“Kie ŝi est'as?” demand'is la Ork'o.
“Ie en Omenlando, mi est'as cert'a.”
“Do,” dir'is la Ork'o, “ni cert'e pov'os trov'i ŝi'n.”
“Tio mult'e plezur'ig'os mi'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Trov'int'e ŝi'n, ven'ig'u ŝi'n al mi, kaj mi tiam decid'os kio'n far'i pri ŝi.”
La Ork'o kun'vok'is si'a'j'n sekv'ant'o'j'n kaj parol'is kelk'a'j'n vort'o'j'n al ili per ne'laŭt'a voĉ'o. Moment'o'n post'e ili alt'iĝ'is en la aer'o'n—tiel subit'e ke la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu est'is tre mal'mult'e'pez'a, est'is tut'e for'blov'it'a el si'a tron'o kaj en la brak'o'j'n de Po'n, kiu re'met'is li'n zorg'e sur li'a'n seĝ'o'n. Ankaŭ est'is aer'kirl'o de polv'o kaj cindr'o'j, kaj la akrid'o sav'is si'n el kirl'o'ĵet'iĝ'o en la amas'o'n da hom'o'j per salt'o en arb'o'n, el kie seri'o de salt'et'o'j baldaŭ re'ven'ig'is li'n al la ŝultr'o de Trot.
La Ork'o'j jam est'is ekster oni'a vid'pov'o, do la Bird'o'tim'ig'il'o parol'is al la popol'o kaj prezent'is Glorian al ili, kiu'n ili jam bon'e kon'is kaj am'is. Sed ne ĉiu'j el ili sci'is pri ŝi'a glaci'ig'it'a kor'o, kaj kiam la Bird'o'tim'ig'il'o rakont'is la mis'ag'o'j'n de la Fi'sorĉ'ist'in'o, kiu'j'n kuraĝ'ig'is kaj pag'is Kru-el kaj Gugl'i-Gu, la popol'o mult'e indign'is.
Inter'temp'e la kvin'dek Ork'o'j dis'ir'is tra la tut'a Omenlando, kiu ne est'as tre grand'a land'o, kaj ili'a'j akr'e'vid'a'j okul'o'j rigard'is en ĉiu'n val'o'n kaj arb'ar'et'o'n kaj ravin'o'n. Fin'e unu el ili ek'vid'is par'o'n da kalkan'o'j etend'iĝ'ant'a'j de el sub kelk'a'j arbust'o'j, kaj far'int'e akr'a'n fajf'o'n por avert'i si'a'j'n kamarad'o'j'n ke la sorĉ'ist'in'o est'as trov'it'a la Ork'o sub'e'n flug'is kaj tren'is old'a'n Palpebrumnjon el ŝi'a kaŝ'ej'o. Post tio du tri Ork'o'j pren'is la vest'o'j'n de la fi'ul'in'o per si'a'j fort'a'j krif'o'j kaj, lev'int'e ŝi'n alt'e'n en la aer'o'n, kie ŝi barakt'is kaj kri'is sen'rezult'e, ili flug'port'is ŝi'n rekt'e al la reĝ'a kastel'o kaj met'is ŝi'n antaŭ la tron'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Bon'e!” kri'is la pajl'ul'o, gest'jes'ant'e kontent'e per si'a plen'ig'it'a kap'o. “Nun ni pov'as ek'labor'i. Sinjor'in'o Sorĉ'ist'in'o, mi dev'as pet'i, mild'e sed firm'e, ke vi mal'far'u la mis'ag'o'j'n far'it'a'j'n de vi per sorĉ'ad'o.”
“Pa!” kri'is old'a Palpebrumnjo per mal'estim'a voĉ'o.
“Mi defi'as vi'n ĉiu'j'n! Per mi'a'j magi'a'j fort'o'j mi pov'as ŝanĝ'i vi'n ĉiu'j'n en pork'o'j'n, serĉ'ant'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n en la kot'o, kaj mi far'os tio'n se vi ne zorg'os.”
“Mi kred'as ke vi erar'as tiu'rilat'e,” dir'is la Bird'o- tim'ig'il'o, kaj star'iĝ'int'e el si'a tron'o li marŝ'is ŝancel'iĝ'e al la flank'o de la Fi'sorĉ'ist'in'o. Antaŭ mi'a for'ir'o el la Land'o Oz, Glinda la Reĝ'a Sorĉ'ist'in'o don'is al mi skatol'o'n, kiu'n mi mal'ferm'u nur se urĝ'as. Sed mi opini'as preskaŭ cert'e ke nun urĝ'as; ĉu vi akord'as, Trot?” li demand'is, turn'ant'e si'n al la knab'in'et'o.
“Nu, ni nepr'e dev'as far'i i'o'n,” respond'is Trot serioz'e. “Ĝust'e nun ĉio ŝajn'as eg'e konfuz'it'a ĉi tie, kaj far'iĝ'os eĉ pli mal'bon'e se ni ne dev'ig'os tiu'n sorĉ'ist'in'o'n ĉes'i far'i mal'bon'o'n al oni.”
“Preciz'e tio'n mi opini'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj pren'int'e mal'grand'a'n skatol'o'n el si'a poŝt'o li mal'ferm'is ĝi'n kaj ĵet'is la en'hav'o'n cel'e Palpebrumnjon.
La mal'jun'ul'o re'tir'is si'n, pal'a'n kaj trem'ant'a'n, dum fajn'a blank'a polv'o fal'is tut'e ĉirkaŭ ŝi'n. Pro ĝi'a influ'o ŝi vid'ebl'e velk'is kaj mal'grand'iĝ'is, kio'n vid'is ĉiu'j rigard'ant'o'j.
“Ho ve—ho ve!” ŝi plor'kri'is, tord'ant'e si'a'j'n man'o'j'n pro tim'o. “Ĉu vi ne hav'as la antidot'o'n, Bird'o- tim'ig'il'o? Ĉu la grand'a Sorĉ'ist'in'o ne don'is al vi du'a'n skatol'o'n?”
“Ŝi ja don'is,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Do don'u ĝi'n al mi—tuj'e!” pet'eg'is la sorĉ'ist'in'o.
“Don'u ĝi'n al mi—kaj mi far'os kio'n ajn vi pet'os!”
“Unu'e vi far'os kio'n mi pet'os,” deklar'is la Bird'o- tim'ig'il'o firm'e.
La sorĉ'ist'in'o ŝrump'is kaj mal'pli'grand'iĝ'is ĉiu- moment'e.
“Hast'u, do!” ŝi kri'is. “Dir'u al mi kio'n mi far'u kaj mi far'u ĝi'n, ali'e est'os tro mal'fru'e!”
“Vi far'is el amik'o de Trot, Kap’tan'o Vilĉjo, akrid'o'n.
Mi ordon'as ke vi re'don'u al li li'a'n natur'a'n form'o'n,”
dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Kie li est'as? Kie est'as la akrid'o? Rapid'u—rapid'u!”
ŝi kri'eg'is.
Kap’tan'o Vilĉjo, kiu'n mult'e interes'is tiu konversaci'o, salt'eg'is de la ŝultr'o de Trot kaj star'iĝ'is sur tiu'n de la Bird'o'tim'ig'il'o. Palpebrumnjo vid'is li'n sur'ŝultr'iĝ'i kaj tuj komenc'is far'i magi'a'j'n gest'o'j'n kaj murmur'i magi'a'j'n sorĉ'o'j'n. Ŝi fervor'eg'e rapid'is, sci'ant'e ke mank'as temp'o mal'ŝpar'ebl'a, kaj la akrid'o tiel subit'e trans'form'iĝ'is en la mal'jun'a'n vel'ist'o'n, Kap’tan'o Vilĉjo, ke li ne hav'is oportun'o'n de'salt'i de la ŝultr'o de la Bird'o'tim'ig'il'o; do li'a grand'a pez'o prem'is la plen'ig'it'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n al la ter'o. Tamen neni'a damaĝ'o far'iĝ'is kaj la pajl'ul'o lev'is si'n kaj for'bros'is la polv'o'n de si'a'j vest'o'j dum Tot ĝoj'e ĉirkaŭ'brak'is Kap’tan'o'n Vilĉjon.
“La ali'a'n skatol'o'n! Rapid'u! Don'u al mi la ali'a'n skatol'o'n,” pet'eg'is Palpebrumnjo, kiu nun jam ŝrump'is ĝis du'on'o de si'a antaŭ'a grand'ec'o.
“Ankoraŭ ne,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Unu'e vi dev'os degel'ig'i la glaci'a'n kor'o'n de Princ'in'o Gloria.”
“Mi ne pov'as; est'as terur'e mal'facil'e far'i tio'n! Mi ne pov'as,” asert'is la sorĉ'ist'in'o, agoni'ant'e pro tim'o— ĉar ankoraŭ ŝi plu mal'grand'iĝ'is.
“Vi dev'as!” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o, firm'e.
La sorĉ'ist'in'o sagac'e rigard'is li'n kaj vid'is ke li firm'as pri tio; do si komenc'is danc'ad'i ĉirkaŭ Glorian kvazaŭ-frenez'e. La Princ'in'o gap'is frid'e, kvazaŭ ŝi'n tut'e ne interes'as la ag'ad'o, dum Palpebrumnjo ŝir'is man'plen'o'n da har'o'j el si'a propr'a kap'o kaj ŝir'is stri'o'n da ŝtof'o el la mal'supr'o de si'a rob'o. Post tio la sorĉ'ist'in'o ek'sur'genu'is, pren'is purpur'a'n pulvor'o'n el si'a nigr'a sak'o kaj ŝut'is ĝi'n sur la har'o'j'n kaj ŝtof'o'n.
“Mi mal'volont'as far'i tio'n—mi mal'volont'as far'i tio'n!” ŝi plor'kri'is, “ĉar neniom pli da ĉi tiu magi'a pulvor'o ekzist'as en la tut'a mond'o. Sed mi dev'as ofer'i ĝi'n por sav'i mi'a'n propr'a'n viv'o'n. Alumet'o'n! Don'u al mi alumet'o'n, rapid'u!” kaj anhel'ant'e pro mank'o de spir'o ŝi rigard'is de unu al la ali'a pet'eg'e.
Kap’tan'o Vilĉjo est'is la sol'a person'o kun alumet'o, sed li ne hezit'is trans'don'i ĝi'n al Palpebrumnjo, kiu rapid'e ard'ig'is la har'o'j'n kaj la ŝtof'o'n kaj la purpur'a'n pulvor'o'n. Tuj purpur'a nub'o ĉirkaŭ'is Glorian, kaj ĝi iom post iom far'iĝ'is roz-pal'ruĝ'a—bril'ant'a kaj plen'e diafan'a. Tra la roz'a nub'o ili ĉiu'j pov'is vid'i la bel'a'n Princ'in'o'n, star'ant'a'n fier'e kaj rekt'e. Kaj ŝi'a kor'o far'iĝ'is vid'ebl'a, unu'e ĝi est'is frost'a pro glaci'o sed iom post iom ĝi far'iĝ'is pli bril'a kaj pli varm'a ĝis ĉia frost'o mal'aper'is kaj ĝi bat'ad'is mol'e kaj regul'e kiel ĉiu ali'a kor'o. Kaj nun la nub'o mal'aper'is kaj montr'is Glorian, kies vizaĝ'o est'is plen'a de ĝoj'o, rid'et'ant'a'n tener'e al la amik'o'j grup'iĝ'int'a'j ĉirkaŭ ŝi.
Povr'a Po'n antaŭ'e'n'paŝ'is—timid'e, tim'ant'e for'puŝ'o'n, sed kun pled'ant'a'j okul'o'j kaj brak'o'j am'e etend'it'a'j al si'a antaŭ'a am'at'in'o—kaj la Princ'in'o vid'is li'n kaj ŝi'a dolĉ'a kor'o ek'lum'is pro radi'ant'a rid'et'o. Tut'e sen moment'o da hezit'o ŝi ĵet'is si'n en la brak'o'j'n de Po'n kaj tiu re'kun'iĝ'o de du am'ant'a'j kor'o'j tiom emoci'ig'is ke oni for'turn'is si'n kaj mal'alt'ig'is si'a'n rigard'o'n por ne ĝen'i la sankt'a'n ĝoj'o'n de la fidel'a'j am'ant'o'j.
Sed la voĉ'et'o de Palpebrumnjo kri'ad'is pet'ant'e help'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o.
“La antidot'o'n!” ŝi kri'eg'is. “Don'u al mi la ali'a'n skatol'o'n—rapid'e!”
La Bird'o'tim'ig'il'o rigard'is la sorĉ'ist'in'o'n per si'a'j kurioz'a'j pentr'it'a'j okul'o'j kaj vid'is ke ŝi nun ne est'as pli alt'a ol li'a genu'o. Do li pren'is el si'a poŝ'o la du'a'n skatol'o'n kaj ŝut'is ĝi'a'n en'hav'o'n sur Palpebrumnjon. Ŝi ĉes'is pli'mal'grand'iĝ'i, sed ŝi neniam pov'os re'akir'i si'a'n antaŭ'a'n grand'ec'o'n, kaj tio'n la fi'a old'ul'in'o bon'e sci'is.
Tamen ŝi ne sci'is ke la du'a pulvor'o detru'is ŝi'a'n tut'a'n magi'pov'o'n, kaj dezir'ant'e venĝ'i si'n kontraŭ la Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j amik'o'j ŝi tuj komenc'is murmur'i sorĉ'o'n tiel terur'efik'a'n ke ĝi detru'us du'on'o'n de la loĝ'ant'ar'o de Omenlando—se ĝi sukces'us. Sed ĝi tut'e ne sukces'is, mir'ig'ant'e old'a'n Palpebrumnjon. Kaj jam la Bird'o'tim'ig'il'o rimark'is kio'n pen'as far'i la mal'grand'a sorĉ'ist'in'o, kaj dir'is al ŝi: “Hejm'e'n'ir'u, Palpebrumnjo, kaj kondut'u dec'e. Vi ne plu est'as sorĉ'ist'in'o, sed nur ordinar'a mal'jun'ul'in'o, kaj ĉar vi ne kapabl'as pli fi'ag'ad'i mi konsil'as ke vi prov'u far'i iom da bon'o en la mond'o. Kred'u mi'n, est'as pli distr'e efektiv'ig'i bon'a'n ag'o'n ol fi'a'n, kiel vi trov'os kiam unu'e vi prov'os tio'n.”
Sed Palpebrumnjo tiu'moment'e est'is plen'a de mal'ĝoj'o kaj ĉagren'o pro la perd'o de si'a'j magi'a'j pov'o'j.
Ŝi komenc'is marŝ'i hejm'e'n, plor'ant'e kaj lament'ant'e pro si'a sort'o, kaj neni'u kiu vid'is ŝi'n for'ir'i simpati'is kun ŝi.
Buton-Bril'o perd'is si'n antaŭ la maten'manĝ'o, sed li re'ven'is en la tron'ĉambr'o'n antaŭ la fin'o de la ceremoni'o'j. Mal'antaŭ la tron'o star'is vic'o de la grand'a'j Ork'o'j, kun si'a ĉef'o en la centr'o, kaj la en'ir'ej'o'n de la palac'o gard'is pli da Ork'o'j, kiu'j'n oni rigard'is mir'ant'e kaj respekt'o'plen'e.
Kiam ĉiu'j ĉe'est'is, la Bird'o'tim'ig'il'o star'iĝ'is kaj far'is parol'ad'o'n. Li inform'is ke la patr'o de Gloria, la bon'a Reĝ'o Am'em, kiu iam reg'is ili'n kaj kiu'n ĉiu am'is, est'is detru'it'a de Reĝ'o Feroc, la patr'o de Po'n, kaj ke Reĝ'o Feroc est'is detru'it'a de Reĝ'o Kru-el. Ĉi Reĝ'o est'is mav'a reg'ant'o, kiel ili tre bon'e sci'is, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o deklar'is ke la sol'a person'o en la tut'a Omenlando kiu rajt'as sid'i sur la tron'o est'as Princ'in'o Gloria, la fil'in'o de Reĝ'o Am'em.
“Sed,” li plu'dir'is, “ne est'as mi'a rajt'o, ĉar mi est'as fremd'ul'o, dir'i kiu reg'os vi'n. Vi mem dev'os decid'i, ali'e vi ne est'os kontent'a'j. Do elekt'u nun: kiu est'os vi'a reg'ant'o?”
Kaj ĉiu'j kri'is: “La Bird'o'tim'ig'il'o! La Bird'o'tim'ig'il'o reg'u ni'n!”
Kio pruv'is ke la plen'ig'it'a vir'o mult'e popular'ig'is si'n konker'ant'e Reĝ'o'n Kru-el, kaj oni kred'is ke ili dezir'as li'n kiel si'a'n Reĝ'o'n. Sed la Bird'o'tim'ig'il'o tiel fervor'e kap'ne'is ke li'a kap'o de'lig'iĝ'is, kaj Trot dev'is firm'e re'pingl'i ĝi'n al li'a korp'o.
“Ne,” dir'is li, “mi aparten'as al la Land'o Oz, kie mi est'as humil'a serv'ant'o de la bel'a knab'in'o kiu reg'as ni'n ĉiu'j'n—la reĝ'a Ozma. Vi dev'as elekt'i iu'n el vi'a'j propr'a'j loĝ'ant'o'j por reg'i Omenlandon. Kiu est'u?”
Ili hezit'is dum'moment'e, kaj plur'a'j kri'is: “Po'n!” sed mult'e pli da ili kri'is: “Gloria!”
Do la Bird'o'tim'ig'il'o pren'is man'o'n de Gloria kaj gvid'is ŝi'n al la tron'o, kie li unu'e sid'ig'is ŝi'n kaj post'e pren'is la scintil'ant'a'n kron'o'n de si'a propr'a kap'o kaj met'is ĝi'n sur tiu'n de la jun'ul'in'o, kie ĝi kuŝ'is bel'e inter ŝi'a'j mol'a'j bukl'o'j. La popol'o hura'is kaj kri'is tiam, genu'ant'e antaŭ si'a nov'a Reĝ'in'o; sed Gloria klin'is si'n kaj pren'is man'o'n de Po'n per ambaŭ si'a'j man'o'j kaj lev'is li'n al la seĝ'o apud si.
“Vi hav'os kaj Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n por zorg'i pri vi kaj protekt'i vi'n, kar'a'j reg'at'o'j,” ŝi dir'is per dolĉ'a voĉ'o, dum ŝi'a vizaĝ'o bril'is pro feliĉ'ec'o; “ĉar Po'n est'is fil'o de Reĝ'o antaŭ ol est'i knab'o de ĝarden'ist'o, kaj ĉar mi am'as li'n li est'os mi'a Reĝ'a Edz'o.”
Tio plaĉ'is al ĉiu'j, precip'e al Po'n, kiu kompren'is ke ĉi tiu moment'o est'as la plej grav'a en li'a viv'o. Trot kaj Buton-Bril'o kaj Kap’tan'o Vilĉjo ĉiu'j gratul'is li'n pro li'a fianĉ'iĝ'o kun bel'a Gloria; sed la Ork'o du'foj'e tern'is kaj dir'is ke li'a'opini'e la jun'ul'in'o pov'us pli bon'a'n elekt'i.
Post tio la Bird'o'tim'ig'il'o ordon'is al la gard'ist'o'j ke ili en'konduk'u fi-Kru-el-on, kiu ne plu est'as Reĝ'o, kaj kiam li aper'is, lig'it'a per ĉen'o'j kaj vest'it'a per fusten'o, la popol'o mal'hura'is li'n kaj re'tir'is si'n dum li pas'is tiel ke ili'a'j vest'o'j ne tuŝ'u li'n.
Kru-el ne plu est'is arogant'a aŭ fier'eg'a; mal'e, li aspekt'is tre humil'a kaj mult'e tim'ant'a la sort'o'n kiu'n destin'is al li li'a'j konker'int'o'j. Sed Gloria kaj Po'n est'is tro feliĉ'a'j por est'i venĝ'em'a'j kaj ili propon'is nom'um'i Kru-el-on knab'o de l’ ĝarden'ist'o ĉe la kastel'o ĉar Po'n rezign'is tiu'n posten'o'n kiam li far'iĝ'is Reĝ'o. Sed ili dir'is ke li dev'os promes'i re'form'i si'a'n fi'kondut'o'n kaj fidel'e plen'um'i si'a'n dev'o'n, kaj li dev'os ŝanĝ'i si'a'n nom'o'n de Kru-el al Gru-el. Ĉio'n ĉi la vir'o fervor'e promes'is, do kiam Po'n for'ir'is en ĉambr'o'n en la kastel'o por sur'met'i princ'vest'o'j'n, la mal'nov'a brun'a kitel'o kiu'n li antaŭ'e sur'hav'is est'is don'it'a al Gru-el, kiu post tio el'ir'is en la ĝarden'o'n por akv'um'i la roz'o'j'n.
La ceter'o de tiu fam'a tag'o, kiu'n oni long'e memor'is en Omenlando, est'is dediĉ'it'a al fest'ad'o kaj ĝoj'ad'o.
Vesper'e okaz'is grandioz'a danc'o en la kort'o, kie la latun'a band'o lud'is nov'a'n muzik'aĵ'o'n nom'it'a'n la “Ork'a Trot'o” kiu'n oni dediĉ'is al “Ni'a Glor'a Gloria, la Reĝ'in'o.”
Dum la Reĝ'in'o kaj Po'n gvid'is tiu'n danc'o'n, kaj la tut'a Omenlanda popol'o distr'is si'n, la fremd'ul'o'j grup'iĝ'is en la park'o ekster la kastel'o. Kap’tan'o Vilĉjo, Trot, Buton-Bril'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o ĉe'est'is, ankaŭ ili'a mal'nov'a amik'o la Ork'o; sed el la tut'a grand'a amas'o da Ork'o'j help'int'a'j en la konker'o rest'is nur tri en Omenlando, krom ili'a ĉef'o, ĉar la ali'a'j re'ir'is al si'a propr'a land'o tuj kiam Gloria kron'iĝ'is Reĝ'in'o. Al la jun'a Ork'o kiu akompan'is ili'n dum ili'a'j aventur'o'j Kap’tan'o Vilĉjo dir'is: “Vi cert'e est'is help'o'plen'a amik'o, kaj ni mult'eg'e dank'as vi'n pro vi'a help'o. Mi ebl'e rest'us akrid'o se vi ne help'us mi'n, kaj mi pov'as koment'i ke ne est'as tre plaĉ'e est'i akrid'o.”
“Sen vi, amik'o Ork'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “mi tim'as ke mi ne venk'us Reĝ'o'n Kru-el.”
“Ne,” akord'is Trot, “vi est'us jam nur amas'o da cindr'o'j.”
“Kaj ebl'e mi est'us plu perd'iĝ'int'a,” al'don'is Buton- Bril'o. “Mi mult'e dank'as, S-ro Ork'o.”
“Ho, ne dank'ind'as,” respond'is la Ork'o. “Amik'o'j dev'as kun'help'i unu la ali'a'n, sci'u, ali'e ili ne est'us amik'o'j. Sed nun mi dev'as for'ir'i de vi kaj for'flug'i al mi'a propr'a land'o, kie est'os surpriz'fest'o por mi'a onkl'o, kaj mi promes'is part'o'pren'i.”
“Ve,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, bedaŭr'o'plen'e. “Est'as tre mis'fortun'e.”
“Kial?” demand'is la Ork'o.
“Mi esper'is ke vi konsent'os port'i ni'n trans tiu'j'n mont'o'j'n en la Land'o'n Oz. Mi'a task'o ĉi tie est'as nun fin'it'a kaj mi vol'as re'ir'i al la Smerald'a Urb'o.”
“Kiel vi antaŭ'e trans'ir'is la mont'o'j'n?” demand'is la Ork'o.
“Mi grimp'is la klif'o'j'n per ŝnur'eg'o, kaj trans'ir'is la Grand'a'n Abism'o'n per faden'o el arane'ŝpin'aĵ'o.
Kompren'ebl'e mi pov'us re'ir'i sam'manier'e, sed la vetur'o est'us mal'facil'a—kaj pov'as est'i ke ne'ebl'a—por Trot kaj Buton-Bril'o kaj Kap’tan'o Vilĉjo. Do mi pens'is ke se vi hav'us sufiĉ'a'n temp'o'n vi kaj vi'a popol'o port'us ni'n trans la mont'o'j'n kaj sur'ter'ig'us ni'n sekur'a'j ali'flank'e, en la Land'o Oz.”
La Ork'o pens'em'e konsider'is la afer'o'n dum kelk'a temp'o. Post'e li dir'is: “Mi nepr'e ne romp'u mi'a'n promes'o'n ĉe'est'i en la surpriz'fest'o; sed, dir'u al mi, ĉu vi pov'us ir'i al Oz ĉi'nokt'e?”
“Ĉu jam nun?” kri'is Trot.
“La nokt'o est'as bel'a kaj lun'lum'a,” dir'is la Ork'o, “kaj per mi'a spert'o mi trov'is ke ne est'as moment'o tiel favor'a kiel tuj. Efektiv'e,” li klar'ig'is, “la flug'o al Ork'land'o est'as long'a kaj mi kaj ĉi tiu'j mi'a'j kuz'o'j est'as iom lac'a'j pro ni'a tag'o da labor'o. Sed se vi komenc'os nun, kaj se kontent'ig'os vi'n ke ni port'os vi'n trans la mont'o'j'n kaj las'u vi'n ali'flank'e, nur dir'u tio'n—kaj ni for'ir'os!”
Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot rigard'is unu la ali'a'n demand'em'e. La knab'in'et'o fervor'is vizit'i la fam'a'n fe'land'o'n Oz kaj la mal'jun'a vel'ist'o spert'is tiom da embaras'o'j en Omenlando ke volont'e li est'os ekster ĝi.
“Est'as iom mal'ĝentil'e ke ni ne adiaŭ'as la nov'a'j'n Reĝ'o'n kaj Reĝ'in'o'n,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “sed mi est'as cert'a ke ili tro ĝoj'as por sent'i ni'a'n for'est'o'n, kaj mi cert'ig'as al vi ke est'os mult'e pli facil'e flug'i sur la dors'o'j de la Ork'o'j trans tiu'j'n krut'a'j'n mont'o'j'n ol grimp'i ili'n kiel mi dev'is.”
“Konsent'it'e; ni for'ir'u!” Trot decid'is. “Sed, kie est'as Buton-Bril'o?”
Ĝust'e tiu'n grav'a'n moment'o'n Buton-Bril'o est'is de'nov'e perd'iĝ'int'a, kaj ili ĉiu'j dis'ir'is serĉ'i li'n. Li star'is apud ili antaŭ nur kelk'a'j minut'o'j, sed li'a'j amik'o'j dev'is ekscit'it'e serĉ'i li'n antaŭ ol trov'i la knab'o'n sid'ant'a inter la membr'o'j de la band'o, bat'ant'a la fin'aĵ'o'n de la latun'a tambur'o per la ost'o de meleagr'a krur'o kiu'n li pren'is de la tabl'o en la banked'o'ĉambr'o.
“Salut'o'n, Trot,” li dir'is, supr'e'n rigard'ant'e al la knab'in'et'o kiam ŝi trov'is li'n. “Mi neniam antaŭ'e hav'is oportun'o'n bat'i tambur'o'n per ver'a baston'o. Kaj mi mem manĝ'is la viand'o'n de la ost'o.”
“Ven'u rapid'e. Ni ir'as al la Land'o Oz.”
“Ho, kial tiom da rapid'o?” dir'is Buton-Bril'o; sed ŝi kapt'is li'a'n brak'o'n kaj for'tren'is li'n al la park'o, kie atend'as la ali'a'j.
Trot grimp'is sur la dors'o'n de si'a mal'nov'a amik'o, la ĉef'o de la Ork'o'j, kaj la ali'a'j okup'is si'a'j'n sid'ej'o'j'n sur la dors'o'j de li'a'j tri kuz'o'j. Tuj kiam ili est'is en si'a lok'o kaj kroĉ'iĝ'is al la mal'dik'a'j kol'o'j de la ul'o'j, la rivolu'ant'a'j vost'o'j komenc'is kirl'ir'i kaj supr'e'n lev'iĝ'is la kvar monstr'a'j Ork'o'j kaj for'vel'is cel'e la mont'o'j'n. Ili est'is tiom alt'a'j en la aer'o ke kiam ili trans'ir'is la krest'o'n de la plej alt'a pint'o ĝi aspekt'is mult'e mal'super ili. Tuj kiam ili est'is tut'e trans la barier'o la Ork'o'j flug'is sub'e'n kaj sur'ter'ig'is si'a'j'n pasaĝer'o'j'n.
“Jen ni, sekur'a'j en la Land'o Oz!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o ĝoj'o'plen'e.
“Ho, ĉu?” demand'is Trot, ĉirkaŭ'rigard'ant'e sci'vol'e.
Ŝi pov'is vid'i la ombr'o'j'n de majest'a'j arb'o'j kaj la skiz'o'j'n de ond'ant'a'j mont'et'o'j; sub ŝi'a'j pied'o'j est'is mol'a ter'o, sed ali'e la pal'a lum'o de la lun'o montr'is neni'o'n klar'e.
“Aspekt'as tut'e sam'e kiel ĉiu ali'a land'o,” est'is la koment'o de Kap’tan'o Vilĉjo.
“Sed tia ĝi ne est'as,” la Bird'o'tim'ig'il'o cert'ig'is al li.
“Vi nun est'as inter la lim'o'j de la plej glor'a fe'land'o en la tut'a mond'o. Ĉi tiu part'o de ĝi est'as nur angul'o de la Kvelula Land'o, kaj la plej sen'interes'a part'o de ĝi. Ĝi ne est'as dens'e loĝ'at'a, ĉi tie, mi agnosk'as, sed—”
Li'n inter'romp'is subit'a zum'o kaj kirl'iĝ'o de la aer'o dum la kvar Ork'o'j flug'is en la ĉiel'o'n.
“Bon'a'n nokt'o'n!” kri'is la akr'a'j voĉ'o'j de la strang'a'j ul'o'j, kaj kvankam Trot kri'is “Bon'a'n nokt'o'n!” laŭ'ebl'e laŭt'e, la knab'in'o est'is preskaŭ pret'a plor'i ĉar la Ork'o'j ne atend'is por est'i dec'e dank'at'a'j pro si'a mult'a komplez'ad'o al ŝi kaj al Kap’tan'o Vilĉjo.
Sed la Ork'o'j est'is for, kaj dank'o'j pro bon'a'j aga'o'j ne mult'e util'as krom por pruv'i oni'a'n ĝentil'ec'o'n.
“Nu, amik'o'j,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ni ne rest'u ĉi tie en la kamp'o'j dum la tut'a nokt'o, do ni trov'u plaĉ'a'n dorm'o'lok'o'n. Ja ne mult'e grav'as al mi, ĉar mi neniam dorm'as; sed mi sci'as ke al viand'ul'o'j plaĉ'as ferm'i la okul'o'j'n kaj kuŝ'i trankvil'e dum la sen'lum'a'j hor'o'j.”
“Mi ja est'as lac'a,” agnosk'is Trot, osced'ant'e dum ŝi sekv'is la pajl'ul'o'n laŭ ne'larĝ'a pad'o, “do, se vi ne trov'os oportun'a'n dom'o'n, Kap’tan'o Vilĉjo kaj mi dorm'os sub la arb'o'j, aŭ eĉ sur ĉi tiu mol'a herb'ar'o.”
Sed dom'o ne est'is tre mal'proksim'a, kvankam kiam la Bird'o'tim'ig'il'o ek'trov'is ĝi'n tut'e ne est'is lum'o en ĝi.
Kap’tan'o Vilĉjo frap'is sur la pord'o'n plur'foj'e, kaj ĉar ne est'is respond'o la Bird'o'tim'ig'il'o aŭdac'e lev'is la rigl'il'o'n kaj en'ir'is, sekv'at'e de la ali'a'j. Kaj tuj kiam ili en'ir'is mol'a lum'o plen'ig'is la ĉambr'o'n. Trot ne pov'is vid'i el kie ĝi ven'as, ĉar tut'e neni'a lamp'o est'is vid'ebl'a, sed ŝi ne mal'ŝpar'is mult'a'n temp'o'n pri tiu problem'o, ĉar preciz'e en la centr'o de la ĉambr'o star'is tabl'o pret'ig'it'a por tri person'o'j, kun mult'a'j bon'a'j manĝ'aĵ'o'j sur si kaj plur'a'j el la manĝ'aĵ'o'j est'is varm'eg'a'j.
La knab'in'et'o kaj Buton-Bril'o ambaŭ far'is kri'et'o'j'n de plezur'o, sed ili serĉ'is van'e i'a'n fornel'o'n aŭ kamen'o'n, aŭ person'o'n kiu kuir'is por ili tiu'n bon'gust'eg'a'n festen'o'n.
“Est'as fe'land'o,” murmur'is la knab'o, ĵet'ant'e si'a'n ĉap'o'n en angul'o'n kaj sid'iĝ'ant'e ĉe la tabl'o. “Ĉi tiu manĝ'o odor'as preskaŭ tiel bon'e kiel tiu meleagr'a krur'o kiu'n mi manĝ'is en Omenlando. Bon'vol'u trans'don'i la kuk'pan'et'o'j'n, Kap’tan'o Vilĉjo.”
Trot opini'is ke est'as strang'e ke neniu'j ali'a'j hom'o'j ol ili mem est'as en la dom'o, sed sur la mur'o kontraŭ la pord'o est'is or'a kadr'o kiu en'hav'is grand'liter'a'n vort'o'n: “Bon'ven'o'n.”
Do ŝi ne plu hezit'is manĝ'i la manĝ'aĵ'o'j'n tiel mister'e prepar'it'a'j'n por ili.
“Sed est'as lok'o'j nur por tri!” ŝi kri'is.
“Tio tut'e sufiĉ'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi neniam manĝ'as, ĉar mi jam est'as plen'plen'a, kaj mi prefer'as mi'a'n net'a'n pur'a'n pajl'o'n al manĝ'aĵ'o'j.”
Trot kaj la vel'ist'o est'is mal'sat'a'j kaj mult'e manĝ'is, ĉar ne post si'a for'ir'o el si'a hejm'o ili gust'um'is tiel bon'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n. Est'is surpriz'e ke Buton-Bril'o pov'is manĝ'i tiel baldaŭ post si'a festen'o en Omenlando, sed la knab'o ĉiam manĝ'is kiam ajn est'is oportun'o. “Se mi ne manĝ'as nun,” li dir'is, “kiam ven'ont'foj'e mi mal'sat'os mi bedaŭr'os ne est'i manĝ'int'a.”
“Ver'e, Kap’tan'o,” koment'is Trot, kiam ŝi trov'is plad'o'n da glaci'aĵ'o ek'aper'int'a apud ŝi'a teler'o, “mi tut'ver'e kred'as ke ni est'as en fe'land'o.”
“Tut'e sen'dub'e, Trot,” li respond'is serioz'e.
“Mi jam antaŭ'e est'is ĉi tie,” dir'is Buton-Bril'o, “do mi sci'as tio'n.”
Post la manĝ'o ili trov'is tri et'a'j'n dorm'o'ĉambr'o'j'n apud la grand'a salon'o de la dom'o, kaj en ĉiu ĉambr'o est'is komfort'a blank'a lit'o kun lanug'a'j kusen'o'j. Est'u cert'a ke la lac'a'j mort'i'pov'ul'o'j ne prokrast'is dir'i bon'a'n nokt'o'n al la Bird'o'tim'ig'il'o kaj ramp'i en si'a'j'n lit'o'j'n, kie ili dorm'is profund'e ĝis la maten'o.
La unu'a'n foj'o'n post si'a ek'vid'o de la terur'a kirl'akv'o, Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo est'is liber'a'j de mal'trankvil'o kaj zorg'o'j. Buton-Bril'o'n neniam ĝen'is io ajn. La Bird'o'tim'ig'il'o, kiu ne pov'is dorm'i, rigard'is el la fenestr'o kaj pen'is kalkul'i la stel'o'j'n.
Rilat'e al Ozma mem, ne est'as vort'o'j en iu vort'ar'o kiu'n mi pov'as trov'i, taŭg'a'j por pri'skrib'i la bel'ec'o'n de la mens'o kaj person'o de tiu jun'ul'in'o. Nur vid'i ŝi'n est'as am'i ŝi'n pro ŝi'a'j ĉarm'a'j vizaĝ'o kaj mien'o'j; kon'i ŝi'n est'as am'i ŝi'n pro ŝi'a'j tener'a simpati'o, ŝi'a si'n'don'a natur'o, ŝi'a'j ver'em'o kaj honor'o. Nask'it'e en long'a genealogi'o de Fe'reĝ'in'o'j, Ozma est'as tiel preskaŭ perfekt'a kiel pov'as est'i fe'o, kaj ŝi est'as kon'at'a pro si'a saĝ'ec'o kiel ankaŭ pro si'a'j ali'a'j kvalit'o'j. Ŝi'a'j feliĉ'a'j reg'at'o'j am'as si'a'n knab'in'a'n Reg'ant'o'n kaj ĉiu opini'as ŝi'n kamarad'o kaj protekt'ant'o.
En tiu temp'o pri kiu mi verk'as, la plej bon'a amik'o kaj plej konstant'a kompan'o est'is mal'grand'a knab'in'o el Kansas nom'at'a Doroteo, mort'i'pov'ul'o kiu ven'is al la Land'o Oz tre kurioz'metod'e kaj al kiu est'is don'it'a hejm'o en la palac'o de Ozma. Krom'e, Doroteo far'iĝ'is Princ'in'o de Oz, kaj est'is tiel ĉe'hejm'e en la reĝ'a palac'o kiel la afabl'a Reg'ant'o. Ŝi kon'is preskaŭ ĉiu'n part'o'n de la grand'a land'o kaj preskaŭ ĉiu'j'n ĝi'a'j'n mult'a'j'n loĝ'ant'o'j'n. Post Ozma ŝi est'is pli mult'e am'at'a ol ĉiu ali'a person'o en la tut'a Oz, ĉar Doroteo est'is simpl'a kaj dolĉ'a, mal'oft'e koler'iĝ'is kaj hav'is tiel amik'em'a'n afabl'a'n manier'o'n ke ŝi akir'is amik'o'j'n ne'grav'e kie'n ŝi vag'is. Ŝi est'is la unu'a kiu ven'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj la Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n al la Smerald'a Urb'o. Doroteo ankaŭ konduk'is en Oz'o'n la Vil'ul'o'n kaj la Mal'sat'a'n Tigr'o'n, ankaŭ Vilĉinjon la Flav'a Kok'in'o, Heŭrekan la Pal'ruĝ'a Kat'id'o, kaj mult'a'j'n ali'a'j'n plaĉ'eg'a'j'n ul'o'j'n kaj best'o'j'n. Ĉar ŝi ven'is el ni'a mond'o, Doroteo est'is tre simil'a al mult'a'j ali'a'j knab'in'o'j kiu'j'n ni kon'as, do ja kelk'foj'e ŝi ne est'is eg'e saĝ'a, kaj ali'foj'e ŝi est'is obstin'em'a kaj traf'is problem'o'j'n. Sed la viv'o en fe'land'o instru'is al la knab'in'et'o akcept'i ĉi'a'j'n surpriz'o'j'n kiel ordinar'a'j'n, ĉar kvankam Doroteo ne est'is fe'in'o—ŝi est'is sam'e mort'i'pov'a kiel ni mem—ŝi vid'is pli da mir'ind'aĵ'o'j ol iam ajn kutim'as la plej mult'a'j mort'i'pov'ul'o'j.
Ali'a knab'in'et'o el ni'a ekster'a mond'o ankaŭ loĝ'is en la palac'o de Ozma. Tiu est'is Betinjo Bobin, kies strang'a'j aventur'o'j konduk'is ŝi'n al la Smerald'a Urb'o, kie Ozma el'kor'e bon'ven'ig'is ŝi'n. Betinjo est'is timid'ul'in'et'o kaj neniam kutim'iĝ'is al la mir'ind'aĵ'o'j ĉirkaŭ'ant'a'j ŝi'n, sed ŝi kaj Doroteo est'is intim'a'j amik'o'j kaj opini'is si'n tre bon'fortun'a'j pro si'a kun'est'o en ĉi plaĉ'eg'a land'o.
Unu tag'o'n Doroteo kaj Betinjo vizit'is Ozman en la privat'a ĉambr'ar'o de la knab'in'a Reg'ant'o, kaj inter la afer'o'j kiu'j precip'e interes'is ili'n est'is la Magi'a Bild'o de Ozma, munt'it'a en bel'a kadr'o kaj pend'ant'a sur la mur'o de la ĉambr'o. Tiu bild'o est'is magi'a ĉar ĝi konstant'e ŝanĝ'is si'a'j'n scen'o'j'n kaj montr'is event'o'j'n kaj aventur'o'j'n okaz'ant'a'j'n en ĉiu'j part'o'j de la mond'o.
Sekv'e ĝi ver'e est'is “mov'iĝ'ant'a film'o” de la viv'o, kaj kiam la person'o star'ant'a antaŭ ĝi vol'is sci'i kio'n far'as iu ne'ĉe'est'ant'o, la bild'o tuj montr'is tiu'n person'o'n, kun ties ĉirkaŭ'aĵ'o'j.
La du knab'in'o'j ne vol'is vid'i iu'n specif'a'n, ĉi'foj'e, sed nur ĝu'e rigard'is la ŝanĝ'iĝ'ant'a'j'n scen'o'j'n, el kiu'j kelk'a'j est'is eg'e kurioz'a'j kaj rimark'ind'a'j. Subit'e Doroteo kri'is: “Ho, jen Buton-Bril'o!” kaj tio log'is Ozman ankaŭ rigard'i la bild'o'n, ĉar ŝi kaj Doroteo bon'e kon'is la knab'o'n.
“Kiu est'as Buton-Bril'o?” demand'is Betinjo, kiu neniam renkont'is li'n.
“Nu, li est'as la knab'et'o kiu nun de'ir'as de la dors'o de tiu strang'a flug'ant'o,” kri'is Doroteo. Ŝi turn'is si'n al Ozma kaj demand'is: “Kio est'as tiu flug'ant'o, Ozma?
Ĉu bird'o? Mi neniam antaŭ'e vid'is ti'aĵ'o'n.”
“Ĝi est'as Ork'o,” respond'is Ozma, ĉar ili rigard'is la scen'o'n en kiu la Ork'o kaj la tri grand'a'j bird'o'j unu'e sur'ter'ig'as si'a'j'n pasaĝer'o'j'n en Omenlando, post la long'a flug'o trans la dezert'o'n. “Mi demand'as al mi,”
plu'dir'is la knab'in'a Reg'ant'o medit'em'e, “kial tiu'j fremd'ul'o'j aŭdac'as en'ir'i tiu'n mis'fortun'a'n land'o'n kiu'n reg'as fi'reĝ'o.”
“Tiu knab'in'o, kaj la unu'krur'a vir'o, aspekt'as mort'i- pov'ul'o'j el la ekster'a mond'o,” dir'is Doroteo.
“La vir'o ne est'as unu'krur'a,” korekt'is Betinjo; “li hav'as unu lign'a'n krur'o'n.”
“Est'as preskaŭ egal'e mal'bon'e,” deklar'is Doroteo, rigard'ant'e Kap’tan'o'n Vilĉjon lam'ir'ad'i.
“Ili est'as tri mort'i'pov'a'j aventur'ant'o'j,” dir'is Ozma, “kaj ili aspekt'as ind'a'j kaj honest'a'j. Sed mi tim'as ke ili est'os mis'trakt'at'a'j en Omenlando, kaj se ili'n traf'os ia mis'fortun'o tie mi mem kulp'os, ĉar Omenlando est'as part'o de mi'a regn'o.”
“Ĉu ni ne pov'as iel help'i ili'n?” demand'is Doroteo.
“Tiu aspekt'as plaĉ'a knab'in'et'o. Mi bedaŭr'us se io mal'bon'a okaz'us al ŝi.”
“Ni rigard'u la bild'o'n dum kelk'a temp'o,” propon'is Ozma, do ili ĉiu'j tir'is seĝ'o'j'n antaŭ la Magi'a'n Bild'o'n kaj sekv'is la aventur'o'j'n de Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo kaj Buton-Bril'o. Baldaŭ la scen'o ŝanĝ'iĝ'is kaj montr'is ili'a'n amik'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o trans'ir'ant'a la mont'o'j'n en Omenlandon, kaj tio iom for'pren'is la mal'trankvil'o'n de Ozma, ĉar ŝi tuj kompren'is ke Glinda la Bon'a send'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n protekt'i la fremd'ul'o'j'n.
La aventur'o'j en Omenlando montr'iĝ'is tre interes'a'j al la tri knab'in'o'j en la palac'o de Ozma, kiu'j dum la sekv'a'j tag'o'j uz'is mult'a'n temp'o'n rigard'ant'e la bild'o'n.
Ĝi est'is kvazaŭ rakont'o por ili.
“Tiu knab'in'o est'as ver'a vag'ist'in'o!” kri'is Doroteo, parol'ant'e pri Trot, kaj Ozma respond'is: “Ŝi est'as kar'a ul'in'et'o, kaj mi cert'as ke neni'o tre mal'bon'a okaz'os al ŝi. La mal'jun'a vel'ist'o ankaŭ est'as ver'a bon'ul'o, ĉar li eĉ ne unu'foj'e grumbl'is pro si'a trans'form'iĝ'o en akrid'o'n, mal'simil'e al mult'a'j person'o'j.”
Kiam la Bird'o'tim'ig'il'o est'is tiel preskaŭ brul'ig'it'a la knab'in'o'j ĉiu'j trem'et'is, kaj ili kun'frap'is la man'o'j'n ĝoj'e kiam la amas'o da Ork'o'j ven'is kaj sav'is li'n.
Sekv'e, kiam ĉiu'j ekscit'a'j aventur'o'j en Omenlando est'is fin'it'a'j kaj la kvar Ork'o'j komenc'is si'a'n flug'o'n trans'mont'e'n port'ant'e la mort'i'pov'ul'o'j'n en la Land'o'n Oz, Ozma al'vok'is la Sorĉ'ist'o'n kaj pet'is li'n prepar'i dorm'o'lok'o'n por la fremd'ul'o'j.
La fam'a Sorĉ'ist'o de Oz est'is kurioz'a vir'et'o kiu loĝ'is en la reĝ'a palac'o kaj pri'zorg'is ĉiu'j'n magi'ag'o'j'n kiu'j'n vol'as Ozma. Li ne est'is egal'e potenc'a kiel Glinda, cert'e, sed li pov'is far'i mult'a'j'n mir'ind'aĵ'o'j'n. Li pruv'is tio'n met'ant'e dom'o'n en la ne'loĝ'at'a'n part'o'n de la Kvelula Land'o kie la Ork'o'j sur'ter'ig'is Kap’tan'o'n Vilĉjon kaj Trot'o'n kaj Buton-Bril'o'n, kaj proviz'is al ĝi ĉiu'j'n komfort'aĵ'o'j'n kiu'j'n mi pri'skrib'is en la antaŭ'a ĉapitr'o.
La sekv'a'n maten'o'n Doroteo dir'is al Ozma: “Ĉu ni ne dev'us ir'i renkont'i la fremd'ul'o'j'n, tiel ke ni pov'os montr'i al ili la voj'o'n al la Smerald'a Urb'o?
Mi cert'as ke tiu knab'in'et'o sent'os timid'ec'o'n en ĉi bel'a land'o, kaj mi sci'as ke se est'us mi mi vol'us ke iu bon'ven'ig'u mi'n.”
Ozma rid'et'is al si'a amik'et'o kaj respond'is: “Vi kaj Betinjo rajt'as ir'i renkont'i ili'n, se vi dezir'as, sed mi ne pov'as for'ir'i de mi'a palac'o ĝust'e nun, ĉar mi konferenc'os kun Joĉjo Kukurb'o'kap'o kaj Profesor'o Ŝancel'insekt'o pri grav'a'j afer'o'j. Vi rajt'as pren'i la Seg'ĉeval'o'n kaj la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n, kaj se vi komenc'os baldaŭ vi pov'os renkont'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la fremd'ul'o'j'n ĉe la palac'o de Glinda.”
“Ho, dank'o'n!” kri'is Doroteo, kaj ŝi for'ir'is inform'i Betinjon kaj prepar'i por la vetur'o.
Buton-Bril'o jam antaŭ'e est'is en Oz, sed neniam en tiu part'o de ĝi, do la Bird'o'tim'ig'il'o est'is la sol'a person'o kiu kon'is la pad'o'j'n kaj pov'is gvid'i ili'n. Ili manĝ'is grand'a'n maten'manĝ'o'n, kiu'n ili trov'is jam prepar'it'a por ili kaj atend'ant'a ili'n sur la tabl'o kiam ili vek'iĝ'is el si'a freŝ'ig'a dorm'o, do ili for'ir'is de la magi'a dom'o kontent'a'j kaj kun kor'o'j pli leĝer'a'j kaj pli feliĉ'a'j ol ili hav'is dum mult'a'j antaŭ'a'j tag'o'j. Dum ili marŝ'is tra la kamp'o'j la sun'o bril'is hel'e kaj la vent'et'o port'is bon'gust'a'n odor'o'n, ĉar ĝi kun'port'is la spir'o'n de milion'o'j da sovaĝ'a'j flor'o'j.
Je la tag'mez'o, kiam ili halt'is ripoz'i apud la bord'o de bel'a river'o, Trot did'is per long'ig'it'a spir'o kiu est'is tre simil'a al ĝem'o: “Ho ke ni est'u kun'port'ant'a'j kelk'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n rest'int'a'j'n post ni'a maten'manĝ'o, ĉar de'nov'e mi mal'sat'iĝ'as.”
Apenaŭ ŝi parol'is kiam tabl'o lev'iĝ'is antaŭ ili, kvazaŭ de la ter'o mem, kaj ĝi est'is plen'plen'a de frukt'o'j kaj nuks'o'j kaj kuk'et'o'j kaj mult'a'j bon'gust'a'j manĝ'aĵ'o'j. La okul'o'j de la knab'in'et'o larĝ'e mal'ferm'iĝ'is pro tiu montr'o de magi'o, kaj Kap’tan'o Vilĉjo ne cert'is ke la aĵ'o'j ver'e trov'iĝ'as tie kaj est'as manĝ'ebl'a'j ĝis li pren'is ili'n per si'a man'o kaj gust'um'is ili'n. Sed la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is rid'ant'e: “Iu pri'zorg'as vi'a'n bon'fart'o'n, tut'e cert'e, kaj laŭ la aspekt'o de ĉi tabl'o mi suspekt'as ke mi'a amik'o la Sorĉ'ist'o pri'atent'as ni'n. Mi trov'is li'n far'ant'a simil'aĵ'o'j'n jam antaŭ nun, kaj se la Sorĉ'ist'o pri'atent'as ni'n ne neces'as mal'trankvil'i pri la est'ont'ec'o.”
“Kiu mal'trankvil'as?” demand'is Buton-Bril'o, jam ĉe la tabl'o kaj fervor'e manĝ'ant'a.
La Bird'o'tim'ig'il'o ĉirkaŭ'rigard'is la lok'o'n dum la ali'a'j festen'is, kaj trov'int'e mult'a'j'n afer'o'j'n ne'familiar'a'j li kap'ne'is kaj koment'is: “Nepr'e mi elekt'is la mal'ĝust'a'n pad'o'n, en tiu last'a val'o, ĉar sur'voj'e al Omenlando mi memor'as ke mi ĉirkaŭ'ir'is la pied'o'n de ĉi river'o, kie est'is grand'a akv'o'fal'o.”
“Ĉu la river'o kurb'iĝ'is, post la akv'o'fal'o?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Ne, la river'o mal'aper'is. Nur lag'et'o de kirl'akv'o montr'is kie'n for'ir'is la river'o; sed mi supoz'as ke ĝi est'as ie sub la ter'o, kaj re'surfac'iĝ'os en ali'a part'o de la land'o.”
“Nu,” sugest'is Trot, fin'ant'e si'a'n lunĉ'o'n, “ĉar ne ebl'as trans'ir'i ĉi tiu'n river'o'n, mi supoz'as ke ni dev'os trov'i tiu'n akv'o'fal'o'n kaj ĉirkaŭ'ir'i ĝi'n.”
“Preciz'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o; do ili baldaŭ re'komenc'is si'a'n vetur'o'n, sekv'ant'e la river'o'n long'a'temp'e ĝis la muĝ'o de la akv'o'fal'o son'is en ili'a'j orel'o'j. Post iom pli da temp'o ili ating'is la akv'o'fal'o'n mem, akv'a'n dekliv'o'n mal'supr'e'n'ir'ant'a'n tre sub'e'n, sub'e'n en et'a'n lag'et'o'n kiu laŭ'aspekt'e ne hav'as el'ir'ej'o'n.
De la supr'o de la fal'o, kie ili star'is, la bord'o'j iom post iom for'dekliv'is, tiel ke la sub'ir'o sur ter'o est'is tre facil'a, kvankam la river'o nur pov'is glis'i trans rand'o'n el rok'o kaj fal'i rekt'e en la fund'o'j'n.
“Jen,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, klin'ant'e si'n super la rand'o'n, “ĉi tio'n nom'as ni'a'j Ozan'o'j la Grand'a Akv'o'fal'o, ĉar cert'e ĝi est'as la plej alt'a en la tut'a land'o; sed laŭ mi'a opini'o—Help'u!”
Li perd'is si'a'n ekvilibr'o'n kaj fal'is kap'antaŭ'e en la river'o'n. Ili vid'is bril'et'o'n de pajl'o kaj blu'a'j vest'o'j, kaj la pentr'it'a vizaĝ'o rigard'ant'a surpriz'it'e supr'e'n. La sekv'a'n moment'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o est'is for'tren'it'a trans la akv'o'fal'o'n kaj plonĝ'is en la sub'a'n basen'o'n.
La akcident'o okaz'is tiel subit'e ke dum moment'o ili ĉiu'j est'is tro horor'plen'a'j por parol'i aŭ mov'iĝ'i.
“Ek! Ni help'u li'n, ali'e li dron'os,” Trot kri'is.
Eĉ dum ŝi parol'is ŝi komenc'is sub'ir'i la dekliv'o'n al la sub'a lag'et'o, kaj Kap’tan'o Vilĉjo sekv'is tiel rapid'e kiel permes'is li'a lign'a krur'o. Buton-Bril'o ven'is mal'pli rapid'e, vok'ant'e al la knab'in'o: “Li ne pov'as dron'i, Trot; li est'as Bird'o'tim'ig'il'o.”
Sed ŝi ne est'is cert'a ke Bird'o'tim'ig'il'o ne pov'as dron'i kaj ŝi neniam mal'grand'ig'is si'a'n rapid'o'n ĝis ŝi star'is rand'e de la lag'et'o, kie la ŝpruc'o flug'is en ŝi'a'n vizaĝ'o'n. Kap’tan'o Vilĉjo, spir'eg'ant'e kaj anhel'ant'e, hav'is nur sufiĉ'a'n voĉ'o'n por demand'i, dum li ven'is al ŝi'a flank'o: “Ĉu vi vid'as li'n, Trot?
“Eĉ ne er'o'n de li. Ho, Kap’tan'o, kio okaz'is al li, laŭ vi'a s’poz'o?”
“Mi s’poz'as,” respond'is la vel'ist'o, “ke li est'as en tiu akv'o, pli-mal'pli for, kaj mi tim'as ke li'a pajl'o far'iĝ'os tre akv'o'plen'a. Sed rilat'e al dron'o, mi akord'as kun Buton-Bril'o ke ne est'as ebl'e.”
Mal'mult'e konsol'is tiu cert'ig'o kaj Trot star'is kelk'a'temp'e pri'serĉ'ant'e per si'a'j okul'o'j la bobel'ant'a'n akv'o'n, esperant'e ke la Bird'o'tim'ig'il'o fin'e al'surfac'iĝ'os.
Baldaŭ ŝi aŭd'is Buton-Brilom vok'i: “Ven'u ĉi tie'n, Trot!” kaj ĉirkaŭ'rigard'ant'e ŝi vid'is ke la knab'o ramp'is trans la mal'sek'a'j'n rok'o'j'n al la rand'o de la akv'o'fal'o kaj laŭ'aspekt'e pen'as rigard'i preter'e'n. Paŝ'ant'e al li ŝi demand'is: “Kio'n vi vid'as?”
“Kav'o'n,” li respond'is. “Ni en'ir'u. Ebl'e ni trov'os la Bird'o'tim'ig'il'o'n tie.”
Ŝi iom dub'is pri tio, sed la kav'o interes'is ŝi'n, kaj ankaŭ Kap’tan'o'n Vilĉjon. Est'is ĝust'e sufiĉ'a spac'o ĉe la rand'o de la dekliv'akv'o por ke ili puŝ'u si'n mal'antaŭ ĝi'n, sed post tiu danĝer'a en'ir'ej'o ili trov'is sufiĉ'a'n spac'o'n por marŝ'i rekt'e kaj post kelk'a temp'o ili ating'is mal'ferm'aĵ'o'n en la mur'o rok'a. Proksim'iĝ'ant'e al tiu mal'ferm'aĵ'o, ili en'rigard'is kaj trov'is seri'o'n de ŝtup'o'j, tiel ĉiz'it'a'j ke ili pov'is facil'e sub'ir'i en la kavern'o'n.
Trot turn'is si'n por demand'em'e rigard'i si'a'j'n akompan'ant'o'j'n. La fal'ant'a akv'o tiom bru'eg'is kaj muĝ'is ke ŝi'a voĉ'o ne est'is aŭd'ebl'a. Kap’tan'o Vilĉjo kap'jes'is, sed antaŭ ol li pov'is en'ir'i la kav'o'n Buton- Bril'o jam est'is antaŭ li, sub'grimp'ant'e la ŝtup'o'j'n sen eĉ er'et'o da tim'o. Do la ali'a'j sekv'is la knab'o'n.
La unu'a'j ŝtup'o'j est'is mal'sek'a'j pro la ŝpruc'o, kaj glit'ig'a'j, sed la ceter'a'j est'is tut'e sek'a'j. Roz'a lum'o ŝajn'e ven'is el la intern'o de la kav'o, kaj tio lum'ig'is ili'a'n voj'o'n. Post la ŝtup'o'j est'is ne'long'a tunel'o, sufiĉ'e alt'a por ke ili pov'u rekt'e marŝ'i tra ĝi, kaj post tio ili ating'is la kav'o'n mem kaj paŭz'is mir'ant'e kaj admir'ant'e.
Ili star'is sur la rand'o de vast'a kavern'o, kies mur'o'j kaj kupol'a tegment'o est'is kovr'it'a'j de sen'nombr'a'j rubi'o'j, bel'eg'e ĉiz'it'a'j kaj flagr'ant'a'j scintil'ant'a'j'n radi'o'j'n de unu al la ali'a. Tio kaŭz'is radi'ant'a'n lum'o'n kiu ebl'ig'is vid'i la tut'a'n kavern'o'n, kaj la efekt'o est'is tiel ekster'ordinar'a ke Trot en'spir'is kvazaŭ sufok'e, kaj star'is tut'e sen'mov'e pro mir'ad'o.
Sed la mur'o'j kaj la tegment'o de la kavern'o est'is nur fon'o por pli mir'ind'a scen'o. En la centr'o est'is bobel'ant'a kaldron'o de akv'o, ĉar tie la river'o re'lev'iĝ'is, ond'ant'e kaj dis'iĝ'ant'e ĝis ĝi'a ŝpruc'o lev'iĝ'is alt'e'n en la aer'o'n, kie ĝi akir'is la rubi'a'n kolor'o'n de la juvel'o'j kaj aspekt'is bol'ant'a amas'o da flam'o'j. Kaj dum ili gap'is la fal'ant'a'n ĵet'iĝ'ant'a'n akv'o'n, la korp'o de la Bird'o'tim'ig'il'o subit'e lev'iĝ'is en la centr'o, barakt'ant'e kaj pied'bat'ant'e, kaj la sekv'a'n moment'o'n ĝi plen'e mal'aper'is el oni'a vid'pov'o.
“Jad'i, li mal'sek'as!” kri'is Buton-Bril'o; sed neni'u el la ali'a'j aŭd'is li'n.
Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo trov'is ke larĝ'a bret'o— kovr'it'a, kiel la mur'o'j, per scintil'ant'a'j rubi'o'j— ĉirkaŭ'ir'as la tut'a'n mur'o'n de la kavern'o; do ili sekv'is tiu'n bel'eg'a'n pad'o'n mal'antaŭ'e'n kaj trov'is la lok'o'n kie la akv'o fin'plonĝ'is sub la ter'o'n, antaŭ ol ĝi plen'e mal'aper'is. Kie ĝi plonĝ'is en tiu'n sen'lum'a'n abism'o'n la river'o est'is nigr'a kaj sen'inspir'aspekt'a, kaj ili star'is rigard'ant'e pro mir'o ĝis tuj apud ili la korp'o de la Bird'o'tim'ig'il'o ek'salt'is de'nov'e el la akv'o.
Tio ŝajn'is saĝ'a konsil'o, do Kap’tan'o Vilĉjo lev'is li'a'j'n kap'o'n kaj ŝultr'o'j'n, kaj Trot kaj Buton-Bril'o pren'is po krur'o'n; kun'e ili part'e port'is kaj part'e tren'is la mal'sek'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n el la Rubi'a Kavern'o, laŭ'long'e de la tunel'o, kaj supr'e'n laŭ la rok'a'j ŝtup'o'j.
Est'is iom mal'facil'e tren'i li'n preter la rand'o'n de la akv'o'fal'o, sed ili sukces'is, per mult'a klopod'ad'o, kaj kelk'a'j'n minut'o'j'n post'e ili met'is si'a'n povr'a'n kamarad'o'n sur herb'o'kovr'it'a'n bord'o'n kie la sun'o bril'is sur li'n liber'e kaj li'n ne pov'is ating'i la ŝpruc'o.
Kap’tan'o Vilĉjo nun klin'is si'n kaj ekzamen'is la pajl'o'n per kiu la Bird'o'tim'ig'il'o est'is plen'ig'it'a.
“Mi kred'as ke ĝi ne mult'e pli util'os al li,” dir'is li, “ĉar ĝi est'as plen'a de ran'id'o'j kaj fiŝ'ov'o'j, kaj la akv'o for'pren'is la rigid'ec'o'n el la pajl'o kaj ruin'ig'is ĝi'n. Mi opini'as, Trot, ke plej bon'e est'os ke ni mal'plen'ig'u li'a'n tut'a'n korp'o'n kaj port'u li'a'j'n kap'o'n kaj vest'o'j'n laŭ'long'e de la voj'o ĝis ni ating'os kamp'o'n aŭ dom'o'n kie ni pov'os akir'i freŝ'a'n pajl'o'n.”
“Jes, Kap’tan'o,” ŝi akord'is, “neni'o ali'a far'ebl'as. Sed kiel ni ja pov'os trov'i la voj'o'n al la palac'o de Glinda, sen la Bird'o'tim'ig'il'o kiu gvid'is ni'n?”
“Est'os facil'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, parol'ant'e per iom febl'a sed klar'a voĉ'o. “Se Kap’tan'o Vilĉjo port'os mi'a'n kap'o'n sur si'a'j ŝultr'o'j, kun mi'a'j okul'o'j rigard'ant'a'j antaŭ'e'n, mi pov'os indik'i kiu'n voj'o'n pren'i.”
Do ili plen'um'is tiu'n plan'o'n kaj el'pren'is la tut'a'n mal'nov'a'n mal'sek'a'n pajl'o'n el la korp'o de la Bird'o'tim'ig'il'o. Post tio la vel'ist'o tord'is la vest'o'j'n por el'gut'ig'i la akv'o'n kaj met'is ili'n en la sun'lum'o'n ĝis ili est'is tut'e sek'a'j. Trot pri'zorg'is la kap'o'n kaj el'prem'is la ĉif'o'j'n de la vizaĝ'o dum ĝi sek'iĝ'is, tiel ke post ne'long'e la mien'o de la Bird'o'tim'ig'il'o re'far'iĝ'is natur'a, kaj gaj'a kiel antaŭ'e.
Tiu labor'o neces'ig'is iom da temp'o, sed kiam ĝi est'is komplet'a ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n, kaj Buton- Bril'o port'is la bot'o'j'n kaj ĉapel'o'n, Trot la vest'o'j'n, kaj Kap’tan'o Vilĉjo la kap'o'n. La Bird'o'tim'ig'il'o, kiu re'gajn'is si'a'n spirit'a'n ekvilibr'o'n kaj nun est'is bon'humor'a, malgraŭ si'a'j ĵus'a'j mis'fortun'o'j, distr'is ili'n dum la ir'ad'o per rakont'o'j pri la Land'o Oz.
Nur la sekv'a'n maten'o'n, tamen, ili trov'is pajl'o'n per kiu ili pov'is re'plen'ig'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n. Tiu'n vesper'o'n ili ating'is la sam'a'n dom'et'o'n en kiu ili antaŭ'e dorm'is, sed nun ĝi est'is magi'e transport'it'a al nov'a lok'o. La sam'a abund'a manĝ'o trov'iĝ'is varm'eg'a sur la tabl'o kaj la sam'a'j komfort'a'j lit'o'j est'is pret'a'j por ili'a dorm'ad'o.
Ili el'lit'iĝ'is fru'e kaj post la maten'manĝ'o el'ir'is, kaj tie, kuŝ'ant'a tuj apud la dom'o, est'is amas'o da pur'a firm'a pajl'o. Ozma rimark'is la akcident'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o en si'a Magi'a Bild'o kaj pet'is la Sorĉ'ist'o'n proviz'i la pajl'o'n, ĉar ŝi sci'is ke la aventur'ant'o'j ver'ŝajn'e ne trov'os pajl'o'n en la region'o tra kiu ili nun vetur'as.
Ili ne perd'is temp'o'n antaŭ ol re'plen'ig'i la Bird'o- tim'ig'il'o'n per pajl'o, kaj al li mult'e plaĉ'is kapabl'i de'nov'e re'marŝ'ad'i kaj re'foj'e gvid'i la grup'et'o'n.
“Ver'e,” dir'is Trot, “mi opini'as ke vi est'as pli bon'a ol antaŭ'e, ĉar vi est'as plen'e freŝ'a kaj dolĉ'a kaj vi susur'as bel'e kiam vi mov'iĝ'as.”
“Dank'o'n, kar'a,” li respond'is dank'em'e. “Mi ĉiam sent'as mi'n kiel nov'a'n hom'o'n kiam mi est'as freŝ'e re'plen'ig'it'a. Al neni'u plaĉ'as mal'freŝ'iĝ'i, sci'u, kaj eĉ bon'a pajl'o degener'as kiam ĝi mal'nov'iĝ'as.”
“Akv'o ruin'ig'is vi'n last'a'foj'e,” koment'is Buton-Bril'o, “kaj tio pruv'as ke tro da ban'ad'o est'as egal'e detru'a kiel mal'sufiĉ'e da ĝi. Sed, efektiv'e, Bird'o'tim'ig'il'o, akv'o ne est'as tiel danĝer'a por vi kiel fajr'o.”
“Ĉio est'as bon'a se ĝi ne est'as tro'a,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed nun ni hast'u, ali'e ne ne ating'os la palac'o'n de Glinda antaŭ la nokt'iĝ'o.”
“Ĉu mi mal'jung'u vi'n,” demand'is Doroteo, “tiel ke vi pov'os en'ven'i kaj vizit'i?”
“Ne,” respond'is la Seg'ĉeval'o. “Mi nur star'os ĉi tie kaj pens'os. Ne rapid'u. Pens'ad'o ŝajn'e tut'e ne ted'as mi'n.”
“Pri kio vi pens'os?” demand'is Betinjo.
“Pri la glan'o el kiu kresk'is la arb'o el kiu mi far'iĝ'is.”
Do ili las'is la lign'a'n best'o'n kaj en'ir'is por vizit'i Glindan, kiu bon'ven'ig'is le knab'in'et'o'j'n plej el'kor'e.
“Mi sci'is ke vi est'as sur'voj'e,” dir'is la bon'a Sorĉ'ist'in'o kiam ili est'is sid'iĝ'int'a'j en ŝi'a bibliotek'o, “ĉar mi sci'iĝ'is per mi'a Arkiv'libr'o ke vi intenc'is renkont'i Trot'o'n kaj Buton-Bril'o'n kiam ili al'ven'os ĉi tie'n.”
“Ĉu la fremd'a knab'in'et'o nom'iĝ'as Trot?” demand'is Doroteo.
“Jes; kaj ŝi'a kun'ul'o, la mal'jun'a vel'ist'o, nom'iĝ'as Kap’tan'o Vilĉjo. Mi kred'as ke ni mult'e am'os ili'n, ĉar ili est'as ĝust'e tia'j kia'j est'as hom'o'j por ĝu'i kaj bon'e taks'i ni'a'n fe'land'o'n kaj mi ne vid'as i'a'n metod'o'n, nun, per kiu ili pov'us re'ir'i al la ekster'a mond'o.”
“Nu, est'as sufiĉ'a spac'o ĉi tie por ili, cert'e,” dir'is Doroteo. “Betinjo kaj mi jam fervor'as bon'ven'ig'i Trot'o'n. Ni bezon'os almenaŭ jar'o'n por montr'i al ŝi ĉiu'j'n mir'ind'aĵ'o'j'n de Oz.”
Glinda rid'et'is.
“Mi loĝ'as ĉi tie jam de mult'a'j jar'o'j,” dir'is ŝi, “kaj mi ankoraŭ ne vid'is ĉiu'j'n mir'ind'aĵ'o'j'n de Oz.”
Inter'temp'e la vetur'ant'o'j proksim'iĝ'is al la palac'o, kaj kiam ili unu'e ek'vid'is ĝi'a'j'n tur'o'j'n Trot konsci'is ke ĝi est'as mult'e pli grandioz'a kaj impon'a ol la kastel'o de la Reĝ'o en Omenlando. Ju pli ili proksim'iĝ'is, des pli bel'a aspekt'is la palac'o, kaj kiam fin'e la Bird'o'tim'ig'il'o gvid'is ili'n laŭ la grand'a'j marmor'a'j ŝtup'o'j, eĉ Buton-Bril'o plen'iĝ'is per mir'eg'o.
“Mi ne vid'as soldat'o'j'n por gard'i la lok'o'n,” dir'is la knab'in'et'o.
“Ne neces'as gard'i la palac'o'n de Glinda,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ne est'as fi'ul'o'j en Oz, laŭ ni'a sci'o, kaj eĉ se ili ekzist'us, la magi'o de Glinda est'us sufiĉ'e potenc'a por protekt'i ŝi'n.”
Buton-Bril'o nun star'is sur la plej'supr'a'j ŝtup'o'j de la en'ir'ej'o, kaj li subit'e kri'is: “Ho, jen la Seg'ĉeval'o kaj la Ruĝ'a Ĉar'eg'o! Hur'a!”
kaj la sekv'a'n moment'o'n li kur'is ĵet'i si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la lign'a ĉeval'o, kiu bon'natur'e permes'is tiu'n intim'a'n ag'o'n far'e de la knab'o kiu'n ĝi kon'is kiel mal'nov'a'n amik'o'n.
La kri'o de Buton-Bril'o aŭd'iĝ'is intern'e de la palac'o, do nun el'kur'is Doroteo kaj Betinjo por ĉirkaŭ'brak'i si'a'n am'at'a'n amik'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n, kaj bon'ven'ig'i Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon al la Land'o Oz.
“Ni rigard'as vi'n de tre long'e en la Magi'a Bild'o de Ozma,” dir'is Doroteo, “kaj Ozma send'is ni'n invit'i vi'n al ŝi'a propr'a palac'o en la Smerald'a Urb'o. Mi ne sci'as ĉu vi kompren'as kiel bon'fortun'a'j vi est'as, ricev'ant'e tiu'n invit'o'n, sed vi pli bon'e kompren'os kiam vi vid'os la reĝ'a'n palac'o'n kaj la Smerald'a'n Urb'o'n.”
Nun Glinda mem aper'is por gvid'i la tut'a'n grup'o'n en si'a'n Lazur'a'n Akcept'o'ĉambr'o'n. Trot iom tim'is la solen'a'n Sorĉ'ist'in'o'n, sed kuraĝ'iĝ'is firm'e ten'ant'e la man'o'j'n de Betinjo kaj Doroteo. Kap’tan'o Vilĉjo hav'is neniu'n kiu pov'us help'i li'n sent'i mal'formal'ec'o'n, do la mal'jun'a vel'ist'o sid'is rigid'e sur la rand'o de si'a seĝ'o kaj dir'is: “Jes, sinjor'in'o,” aŭ “Ne, sinjor'in'o,” kiam li est'is al'parol'it'a, kaj mult'e embaras'iĝ'is pro tiom da grandioz'ec'o.
La Bird'o'tim'ig'il'o loĝ'is tiom en palac'o'j ke li sent'is si'n tut'e ĉe'hejm'e, kaj li babil'ad'is al Glinda kaj la knab'in'o'j de Oz gaj'e kaj leĝer'kor'e. Li rakont'is ĉiu'j'n si'a'j'n aventur'o'j'n en Omenlando, kaj ĉe la Grand'a Akv'o'fal'o, kaj dum la vetur'o ĉi tie'n—kiu'j'n plej'part'e li'a'j aŭskult'ant'o'j jam kon'is—kaj post'e li demand'is Doroteon kaj Betinjon pri kio okaz'is en la Smerald'a Urb'o post li'a for'ir'o.
Ili ĉiu'j pas'ig'is la vesper'o'n kaj la nokt'o'n en la palac'o de Glinda, kaj la Sorĉ'ist'in'o est'is tiom komplez'a al Kap’tan'o Vilĉjo ke la mal'jun'ul'o iom post iom re'akir'is si'a'n mem'fid'o'n kaj komenc'is ĝu'i la event'o'n. Trot jam konklud'is ke Doroteon kaj Betinjon ŝi trov'as du plezur'eg'a'j kamarad'o'j, kaj Buton-Bril'o est'is tiom ĉe'hejm'e ĉi tie kiel en la kamp'o'j de Omenlando aŭ kiam li est'is sub la puf'maiz'a neĝ'o en la Land'o Mo.
La sekv'a'n maten'o'n ili el'lit'iĝ'is fru'e kaj gaj'e kaj post la maten'manĝ'o ili adiaŭ'is la afabl'a'n Sorĉ'ist'in'o'n, kiu'n Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo fervor'e dank'is pro ŝi'a send'o de la Bird'o'tim'ig'il'o en Omenlandon por sav'i ili'n. Post tio ili ĉiu'j grimp'is en la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n.
Est'is sufiĉ'a spac'o por ĉiu'j sur la larĝ'a'j benk'o'j, kaj kiam ĉiu'j pren'is si'a'j'n lok'o'j'n—Doroteo, Trot kaj Betinjo sur la mal'antaŭ'a benk'o kaj Kap’tan'o Vilĉjo, Buton-Bril'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o sur la antaŭ'a—ili kri'is “Ek!” al la Seg'ĉeval'o kaj la lign'a tir'best'o mov'is si'n vigl'e, tir'ant'e la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n facil'e.
Nun la fremd'ul'o'j komenc'is percept'i la ver'a'j'n bel'aĵ'o'j'n de la Land'o Oz, ĉar ili tra'pas'is pli dens'e loĝ'at'a'n part'o'n de la land'o kaj la loĝ'ant'ar'o pli dens'iĝ'is ju pli ili proksim'iĝ'is al la Smerald'a Urb'o. Ĉiu renkont'at'a gaj'e parol'is aŭ rid'et'is al la Bird'o'tim'ig'il'o, Doroteo kaj Betinjo Bobin, kaj kelk'a'j el ili memor'is Buton-Bril'o'n kaj re'bon'ven'ig'is li'n al si'a land'o.
La grup'o est'is ja tre feliĉ'a, vetur'ant'e en la Ruĝ'a Ĉar'eg'o al la Smerald'a Urb'o, kaj Trot jam komenc'is esper'i ke Ozma permes'os ke ŝi kaj Kap’tan'o Vilĉjo loĝ'u ĉiam en la Land'o Oz.
Ating'int'e la grand'a'n urb'o'n ili eĉ pli mir'eg'is, kaj pro la amas'o da hom'o'j en si'a'j kurioz'a'j kaj pitoresk'a'j kostum'o'j, kaj pro la grandioz'ec'o de la urb'o mem. Sed la grandioz'ec'o de la Reĝ'a Palac'o plen'e sen'spir'ig'is ili'n, ĝis Ozma akcept'is ili'n en si'a propr'a bel'a ĉambr'ar'o kaj per si'a ĉarm'a kondut'o kaj cert'ig'a'j rid'et'o'j sent'ig'is al ili ke ili ne plu est'as fremd'ul'o'j.
Al Trot don'iĝ'is bel'a ĉambr'et'o apud tiu de Doroteo, kaj Kap’tan'o Vilĉjo ricev'is plej komfort'a'n ĉambr'o'n apud tiu de Trot kaj apud la ĝarden'o'j. Tiu'n vesper'o'n Ozma far'is grand'a'j'n banked'o'n kaj akcept'o'n honor'e al la nov'a'j al'ven'int'o'j. Kvankam Trot jam leg'is pri mult'a'j el la person'o'j kiu'j'n ŝi renkont'is tie, Kap’tan'o Vilĉjo est'is mal'pli familiar'a kun ili kaj mult'a'j el la ne'kutim'a'j ul'o'j kon'ig'it'a'j al li tiu'vesper'e dev'ig'is la mal'jun'a'n vel'ist'o'n larĝ'e mal'ferm'i si'a'j'n okul'o'j'n pro mir'eg'o.
Li ĝis tiam supoz'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n preskaŭ tiel kurioz'a kiel pov'as ekzist'i, sed nun li renkont'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, konsist'ant'a'n plen'e el stan'o, eĉ li'a kor'o, kaj kiu port'is bril'ant'a'n hak'il'o'n trans si'a ŝultr'o kie'n ajn li ir'is. Kaj jen Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kies kap'o est'is ver'a kukurb'o kun en'ĉiz'it'a vizaĝ'o; kaj Profesor'o Ŝancel'insekt'o, kiu form'e est'is gigant'a insekt'o sed kiu est'is vest'it'a per bon'e taŭg'a'j vest'aĵ'o'j.
La Profesor'o est'is interes'a konversaci'ant'o kaj tre ĝentil'a, sed li'a vizaĝ'o est'is tiel komik'a ke rid'et'ig'is Kap’tan'o'n Vilĉjon rigard'i ĝi'n. Grand'a amik'o de Doroteo kaj Ozma evident'e est'is maŝin'ul'o nom'at'a Tiktoko, kies risort'o'j mal'streĉ'iĝ'is plur'foj'e dum la vesper'o kaj est'is re'streĉ'end'a'j de iu antaŭ ol li pov'is mov'i si'n aŭ parol'i.
En la akcept'o aper'is la Vil'ul'o kaj li'a frat'o, ambaŭ tre popular'a'j en Oz, ankaŭ la Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em de Doroteo, du feliĉ'a'j old'ul'o'j kiu'j loĝ'is en bel'a dom'et'o apud la palac'o.
Sed kio ebl'e ŝajn'is plej surpriz'a al kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo est'is la kvant'o da kurioz'a'j best'o'j kiu'j rajt'is en'ir'i la salon'o'j'n de Ozma, kie ili ne nur tre dec'e kondut'is sed pov'is parol'i egal'e bon'e kiel ĉiu'j ali'a'j person'o'j.
Jen la Mal'kuraĝ'a Leon'o, gigant'a best'o kun tre bel'a kol'har'ar'o; kaj la Mal'sat'a Tigr'o, kiu rid'et'is daŭr'e; kaj Heŭreka la Pal'ruĝ'a Kat'id'o, kiu kuŝ'is kun'rul'iĝ'int'e sur kusen'o kaj kondut'is iom arogant'e; kaj la lign'a Seg'ĉeval'o; kaj naŭ pork'id'et'o'j kiu'j aparten'is al la Sorĉ'ist'o; kaj mul'o nom'at'a Hanĉjo, kiu aparten'is al Betinjo Bobin. Mal'grand'a vil'a ter'hund'o, nom'at'a Tot'o, kuŝ'is ĉe la pied'o'j de Doroteo sed mal'oft'e part'o'pren'is en la konversaci'o, kvankam li aŭskult'is ĉiu'n vort'o'n dir'at'a'n. Sed plej mir'ig'a, laŭ Trot, est'is kvadrat'a best'o kun amik'em'a rid'et'o, kiu kaŭr'is en angul'o de la ĉambr'o kaj gest'is per si'a kvadrat'a kap'o al ĉiu'j tre gaj'e.
Betinjo dir'is al Trot ke tiu unik'a best'o nom'iĝ'as la Vuzo, kaj ke ekzist'as neni'u ali'a simil'a al li en la tut'a mond'o.
Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot ambaŭ ĉirkaŭ'rigard'is anticip'ant'e la Sorĉ'ist'o'n de Oz, sed la vesper'o jam est'is mal'nov'a kiam la fam'a vir'et'o en'ir'is la ĉambr'o'n. Sed li tuj ir'is al la fremd'ul'o'j kaj dir'is: “Mi kon'as vi'n, sed vi ne kon'as mi'n; do ni inter'kon'at'iĝ'u.”
Kaj ili ja inter'kon'at'iĝ'is, tre rapid'e, kaj antaŭ la fin'o de la vesper'o Trot opini'is ke ŝi kon'as ĉiu'j'n person'o'n kaj best'o'n ĉe'est'ant'a'n la akcept'o'n, kaj ke ili ĉiu'j est'as ŝi'a'j bon'a'j amik'o'j.
Subit'e ili ĉirkaŭ'rigard'is por trov'i Buton-Bril'o'n, sed li est'is neni'e trov'ebl'a.
“Ve!” kri'is Trot. “De'nov'e li perd'iĝ'is.”
“Ne grav'as, kar'a,” dir'is Ozma, ĉarm'e rid'et'ant'e, “neni'u pov'as long'e erar'vag'i en la Land'o Oz, kaj se Buton-Bril'o ne foj'foj'e perd'iĝ'as, li ne est'as feliĉ'a.”